Φουσκώματα…

… Ωχ, ρε πστμ κάηκα. Μόλις ακούμπησα τα χείλη μου στην κούπα του καφέ. Καλά, χαζός είμαι; Ή μάλλον, πόσο χαζός είμαι; Κάθισα μπροστά στην οθόνη, ετοιμάστηκα να γράψω το κείμενο, σήκωσα τα δάχτυλα, τα ακούμπησα απαλά επάνω στα πλήκτρα και πήρα την στιγμιαία απόφαση να πιω μια γουλιά καφέ που ετοίμασα. Κάηκα. Περιττό να σας πω ότι πίνω μόνο εσπρέσσο. Έχω αγοράσει εδώ και καιρό μηχανή, μύλο για καφέ  ώστε να έχω πάντα φρεσκοκομμένο καφέ και τον απολαμβάνω δυο με τρεις φορές την ημέρα. Με την σημερινή (και για πολύ καιρό ακόμη) οικονομική   κρίση, δεν υπάρχει περίσσευμα για να τον πίνουμε έξω. Τον καφέ. Ναι. Γιατί τον άλλον  τον «πίνουμε» καθημερινώς. Πως; Είχα και στο χωριό μου εσπρέσσο; Ναι, γιατί σας ενοχλεί; Και λάττε μακιάτο είχαμε και καπουτσίνο είχαμε και όλα τα είχαμε. Αμ, πως; Τα πάντα απολαμβάναμε στο χωριό μου…

…Μικρές και μεγάλες χαρές. Μικρές χαρές με μεγάλους φίλους. Συνδυασμός που από μόνος του σε εκτοξεύει στα ουράνια. Φίλους ζωής. Ολάκερης της ύπαρξής σου. Φίλους που βοήθησαν- ο καθένας λιγότερο ή περισσότερο- να γίνεις αυτό που είσαι. Φίλους που συναντώντας τους, το όσο συχνά ή σπάνια, ξανανιώνεις. Και σηκώνεσαι το άλλο πρωινό (λέμε τώρα) με χαμόγελο στα χείλη. Θυμάσαι τις στιγμές και γελάς. Γελάς με την καρδιά σου, παίρνεις ζωή και συνεχίζεις. Και νοσταλγείς. Και περιμένεις ξανά να έρθει η στιγμή να ξαναβρεθείς μαζί τους. Πότε; Δε ξέρω. Ίσως όπως ειπώθηκε σε ένα Κ.Α.Π.Η. σε λίγα χρόνια. Ίσως να πάμε σε ένα γηροκομείο όλοι μαζί. Να βρεθούμε πάλι   έτσι όπως ξεκινήσαμε. Σχολείο, παιχνίδι, έρωτες, διάβασμα, εξετάσεις, θάνατο (ναι θάνατο κι αυτός μέσα είναι), ύστερα σπουδές, χωρισμοί, μνήμες, τσακωμοί για να καταλήξουμε όλοι σε ένα γηροκομείο. Και να φύγουμε μαζί. Να μιλάμε ατελείωτες ώρες για τις ζωές μας, για τις οικογένειές μας, τα παιδιά μας, τα κατορθώματά μας, τις αποτυχίες μας, τα στραβά μας, τα πλεονεκτήματά μας , για τα πάντα. Και ένας ένας, να αποχωρεί. Να «φεύγει». Και να μένει η σκόνη μας, μόνο. Και τα λόγια μας, να γίνουν ψίθυροι να συντροφεύουν τα παιδιά μας. Και τα εγγόνια μας.

Με αυτή τη διάθεση,  με μία χαρμολύπη έφυγα από το σπίτι για το γήπεδο. Ανάμεικτα συναισθήματα. Ήταν μία από τις λίγες φορές που δεν ήξερα, το εννοώ δεν ήξερα αν ήθελα να πάω να παρακολουθήσω ΑΡΗ. Ευτυχώς, ευτυχώς ξαναλέω, πήγα. Τυχερός ήμουν, εγώ και λίγοι δυστυχώς ακόμη που παραβρεθήκαμε στο Κλ. Βικελίδης. Μαγεία. Ποδοσφαιρική μαγεία. Η ομάδα κατάφερε να ανατρέψει όλη την ψυχική μου διάθεση και να με κάνει χωρίς ούτε μία μικρή δόση υπερβολής, να δακρύσω από χαρά. Νταξ, λίγο μη φανταστείτε να κλαίω, αλλά έτσι μία μικρή συγκίνηση την είχα. Ίσως να φταίει η σαββατοβραδινή έξοδο, αλλά  για πρώτη φορά μετά από το 2-3 στη Μαδρίτη αισθάνθηκα έτσι. Γέμισα. Πώς να το περιγράψω διαφορετικά. Φούσκωσα από  ΑΡΗ. Σε συγκεκριμένα σημεία του σώματός μου. Στα αυτιά και στα δάκτυλα. Έβλεπα τον Τριανταφυλλάκο να παίζει (δεν θα μιλήσω για άλλους παίκτες, άλλωστε ήταν όλοι τους εκπληκτικοί, ατελείωτο πάθος και τρέξιμο) και αναρωτιόμουν, με τόσα νεαρά παιδιά που αναδεικνύονται φέτος και σε συνδυασμό με άλλους τόσους που περιμένουν να αδράξουν την ευκαιρία τους στον ποδοσφαιρικό ΑΡΗ, αυτόν τον «πρώην» τι τον θέλουν; Καταλαβαίνεται πολύ καλά σε ποιον αναφέρομαι. Ας ξεκαθαρίσουμε ορισμένα πραματάκια. Καταπληκτικός τεχνίτης, βοήθησε την ομάδα πολύ, γκολτζής, παικτούρα μεγάλη και άλλα πολλά μπορείς να πεις για τον Κόκε. Μπορείς να βρεις πολλά θετικά στοιχεία για να χαρακτηρίσεις ποδοσφαιρικά τον συγκεκριμένο. Μπορείς ταυτόχρονα να βρεις και πολλά αρνητικά, όπως χοντρός, παράγοντας, τζογαδόρος και άλλα πολλά επίσης. Ποδοσφαιρικά αν τα ζυγίσεις είναι περίπου ίσα. Οικονομικά όμως; Εδώ τίθεται ένα μεγάλο ερώτημα. Ποιος ο λόγος επιστροφής του Κόκε στην ομάδα, θα βοηθήσει, θα αλλάξουν οι στόχοι με την έλευσή του; Ε, η απάντηση είναι γνωστή και δεν νομίζω ότι χρειάζεται να την γράψω. Η ομάδα ακόμη δεν έχει πάρει φορολογική ενημερότητα και εμείς ονειρευόμαστε λαγούς με πετραχήλια. Πρέπει να πληρωθούν οι υπόλοιποι παίκτες, οι υποχρεώσεις τρέχουν και εμείς ασχολούμαστε με τον Κόκε. Και τις επιταγές του. Και τα λεφτά που είναι να πάρουμε. Που τα έχουμε άμεσα ανάγκη. Αν είναι όπως τα λένε. Και αν δεν είναι αλλιώς. Όπως μας έχουν πει κι άλλες φορές ψέματα. Όχι μία, αλλά πολλές φορές. Και για τους ισολογισμούς το καλοκαίρι. Στην γενική συνέλευση της Λέσχης. Από το ίδιο το διοικητικό συμβούλιο. Όταν στον οικονομικό απολογισμό μας είπαν ότι έχουμε και κέρδος και αποδείχτηκε πως οι παίκτες είχαν να πληρωθούν μήνες. Και είχαμε προσφυγές παικτών του ΑΡΗ. Τρελαίνομαι. Τα σκέφτομαι πάλι και εκνευρίζομαι. Τόσα ψέματα πια; Έκτακτη Γενική Συνέλευση στις 6 Φεβρουαρίου. Να πούμε πολλά; Θα πούμε πολλά; Μπάσκετ, Δαμιανίδης, Αλεξανδρής, Γεωργούλης, Σάρισσα, απλήρωτοι (και εδώ) παίκτες και άλλα πολλά. Κ ο υ ρ ά σ τ η κ α. Με κούρασε όλη αυτή η αβεβαιότητα για το μέλλον της ομάδας, για το μέλλον του σωματείου καλύτερα. Όσο ωραία ξύπνησα χθες, άλλο τόσο χάλια αισθάνομαι σήμερα μία μέρα μετά. Φοβάμαι! Έχω τρομοκρατηθεί από την σκέψη ότι τα πράματα θα γίνουν χειρότερα. Αλλά κάτι πρέπει να κάνω. Εγώ και όλοι εμείς. Από τη στιγμή που αποφασίσαμε να πορευθούμε έτσι, εννοώ να πορευθούμε με το μοντέλο της Λέσχης, οφείλουμε να το στηρίξουμε. Μάλλον όχι μόνο να το στηρίξουμε, αλλά να το ενισχύσουμε. Η ύπαρξή μας είναι αυτό. Αφήστε όλοι σας/μας  όποιες διαφωνίες υπάρχουν και ανανεώστε την συνδρομή σας ή εγγραφείτε όσοι ακόμη δυστυχώς δεν έχετε πιστέψει στη λειτουργία της. Μόνος δρόμος είναι η συμμετοχή. Συμμετοχή η οποία μόνο να μας οδηγήσει ψηλά μπορεί. Εφόσον λειτουργήσει όπως πρέπει. Όπως ορίζει το καταστατικό της. Με απόλυτη ελευθερία και ισότητα μελών. Κανείς δεν είναι  πιο ΑΡΗΣ από τον άλλον. Με ελευθερία λόγου για όλους.

Ο ΑΡΗΣ δεν κινδυνεύει από αλήθειες, κινδυνεύει από το πώς παρουσιάζει την «δικιά του» αλήθεια. 

Ωιμέ! Θλίψη και καημός! Γιατί;

Κλαίνε οι κάμποι, κλαίνε και τα βουνά.

Κλαίνε οι θάλασσες, τα δυο στενά.

Κλαίει η μάνα μου στο μνήμα, κλαίνε και τα πουλιά.

Γιατί, αγαπητοί μου φίλοι, γιατί αναρωτιέμαι από χθες (προχθές για εσάς) συνέβη ετούτο εδώ το κακό; Πως έγινε αλήθεια; πως στράβωσε η τόσο καλοδουλεμένη μηχανή, αυτή η υπερταχεία  της ποδοσφαιρικής ιδιοφυίας που έχει αναγάγει την εθνικότητα σε επάγγελμα; Ωιμέ! Στην Ήπειρο, εκεί στα ψηλά βουνά, οι βασανισμένες από τις κακουχίες ηπειρώτισσες, που μόνο λεβεντογεννούν, ξεκίνησαν τα αργά μοιρολόγια τους. Κλαίνε το νεκρό πτηνό. Κλαίνε μπροστά στις τηλεοράσεις, κλαίνε μπροστά στα ηχεία των ραδιοφώνων , κλαίνε μπροστά στα συνδεδεμένα ονλάιν πισιά τους. Τι συμφορά! Τι αδικία! Τι έγκλημα! Ποιος απαίσιος άνεμος βγήκε από τον ασκό του Αιόλου και παρέσυρε το τόπι από το «εξωτερικό» του δεξιού ποδιού μέσα στην εστία του ανήμπορου (από την ζαλάδα) να αντιδράσει, τερματοφύλακα; Ε; Ποιος; Αχχχχχχ! Η στεναχώρια είναι μεγάλη. Σαράντα μερόνυχτα θα πενθήσω. Δεν αντέχεται αυτή η συμφορά, η θλίψη διατρέχει όλο το κορμί μου. Να τώρα που σας γράφω, να τώρα, το αισθάνομαι, ξεκινάει από το δακτυλάκι του αριστερού μου ποδιού, ναι ναι, ανεβαίνει, ανεβαίνει στο γόνατο βρίσκεται τώρα, ανεβαίνει (ουπς! Μην σας πω που βρίσκεται αυτή τη στιγμή και τι γαργαλάει) ανεβαίνει, έχω μια θλίψη τώρα στο στομάχι, έφυγε από εκεί, τώρα βρίσκεται στην καρδιά, μένει εκεί αρκετά… και ήρθε και κατέληξε στον εγκέφαλό μου. Γιατί δε φεύγει; Φύγε από εκεί. ΦΥΓΕ! (γιατί; Ας μου εξηγήσει κάποιος, γιατί δε φεύγει; Φύγε, θλίψη. Κρατάω μαχαίρι). Δε φεύγει, έχει κουρνιάσει στη ψυχή μου. Έχει φωλιάσει στο μυαλό μου. Αλί αλί και τρις αλί! Χάρε έλα πάρε με. Φωτιά θα ανάψω και θα πασαλειφθώ με τις στάχτες. Τα μαλλιά μου θα τα κόψω και τα γένια μου θα αφήσω. Θα κυκλοφορώ ξυπόλυτος , όχι ξεβράκωτος στα αγγούρια, ως ένδειξη απογοήτευσης και λύπης. Μα είναι δυνατόν; Δεν το χωράει ο νους μου. Και ο τελικός; Το Ο.Α.Κ.Α.; Δεν; Ούτε και φέτος; Και πως θα γίνει, αφού; Αφού μου το είπανε τα αδέρφια. «Άνοιξε τα αυτιά σου και άκου. Φέτο ΕΜΕΙΣ θα το πάρουμε. ΕΜΕΙΣ θα κάνουμε την μεγαλύτερη εκδρομή που έγινε ποτές. Νταξ; Γιατί στο φινάλε, ΠΑΟΚ είσαι.» Ναι, να πω την αλήθεια τους πίστεψα. Τι στο διάλο, σκέφτηκα. Κάτι θα ξέρουν. Άλλωστε, ως τώρα τα είχαν όλα μαζί τους. Καρεκλάκι που έφυγε στην Αθήνα, πέναλτι κάθε τρεις και Λίνο, πέναλτι και σφαγή με το πτηνό του Νότου και στον προχθεσινό αγώνα πέναλτι που δεν υπάρχει (λόγω οφσάιντ) στο 27’. Ε, με το μυαλό μου, το όποιο μυαλό μου, σκέφτηκα πως ναι, θα πάνε τουλάχιστον τελικό. Στο 30’ λοιπόν του αγώνα, έκανα ένα τηλεφώνημα (ανάθεμα την ώρα και την στιγμή) σε ένα πολύ καλό μου φίλο. Ο φίλος μου, πέρυσι πριν τον αγώνα παοκ-αεκ για την ίδια διοργάνωση του κυπέλου, αγόρασε μιαν ολοκαίνουρια καντίνα-ξέρετε από αυτές τις τροχοκινούμενες- ώστε στην κάθοδο προς την Αθήνα αυτών των κυμάτων λαοθάλασσας του «τεράστιου (σε κοιλιές) λαού» να κονομήσει γερά. Έτσι είχε σκεφτεί, έτσι και έπραξε. Αφού όλοι το έλεγαν. Παντού σε ραδιόφωνα, τηλεοράσεις, ίντερνετ κ.λ.π., «ερχόμαστε» έλεγαν. Όπως ξέρετε όμως, το «ερχόμαστε» έγινε «χανόμαστε». Έτσι ο φίλος μου έμεινε με μισό τόνο λουκάνικα, 2.000 σουβλάκια, άλλα τόσα μπιφτέκια, σουτζουκάκια, μπύρες, ρετσίνες και ότι άλλο μπορείτε να φανταστείτε. Το χειρότερο όμως, με ένα μεγάλο χρέος στην τράπεζα που άγγιζε τα 30.000 ευρώ. Δυσβάσταχτο για τον ίδιο, αλλά και για την γυναίκα του. Για να μην τα πολυλογώ, χώρισαν και τους έμεινε μόνο το χρέος. Λοιπόν, εγώ σκεφτόμενος πονηρά, λέω: αφού θα πάνε τελικό, δεν αγοράζω εγώ την καντίνα, να γεμίσω λεφτά; Στο τηλέφωνο λοιπόν του έκανα την πρόταση, δέχτηκε με χαρά και απόκτησα εν συντομία τέσσερις ρόδες με καρότσα και ενάμιση τόνο κρέας. Τα ποτά τα είχε πιεί ήδη ο φίλος μου να πνίξει τον καημό  του. Εγώ οδεύω προς διαζύγιο. Η γυναίκα μου με χτυπάει από χτες! Βοηθάτε. Δεν έχω και κάτι να πιω! Θλίψη! Αυτοκτονία; Δεν είναι λύση. Πώληση; Αλήθεια θέλει κανείς σας ολοκαίνουρια καντίνα, έτοιμη να πουλήσει φαΐ σε πεινασμένα ορκς, νεξτ γίαρ ή μάλλον νέβερ; Απαράδεκτο   το γεγονός της παραίτησης του κυρίου τεστοστερόνη. Τιμωρία ή Θεία δίκη; Ζαγοράκη μείνε.  Ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες ότι προέβη  σε αυτή την κίνηση, λόγω της αφόρητης πίεσης που δέχτηκε από το σωματείο ιδιοκτητών λεωφορείων, επιστρέφονται ως απαράδεκτες σε αυτούς που τις αναπαράγουν χωρίς προηγουμένως να τις επιβεβαιώσουν. Δεν είναι δυνατόν  κάποιοι να ισχυρίζονται ότι μπορεί κάποιος να πιέσει τον τεστοστερόνη. Απλά δεν γίνεται. Τι κι αν τα πουλμανοαφεντικά νοίκιασαν με δυνατές προκαταβολές, περίπου 2.000 λεωφορεία από τις γείτονες χώρες για να κατεβάσουν στην Αθήνα όλον αυτόν τον πολιτισμένο κόσμο; Όλα αυτά τα μπουμπούκια του θερμοκηπίου που λέγεται μπαοκ; Καημός αβάσταχτος. Σώστε την χελώνα καρέτα-καρέτα, σώστε τον καντινιέρη γεράκους –γεράκους, σώστε και τον σκύλο αρηους-αρηους που παρείσφρησε χθες μέσα στο τερέν και ανέκοψε τον εξωφρενικό ρυθμό της υπερομάδας του επαγγελματία. Το πήρα απόφαση . Στις απόκριες θα ντυθώ… πούλμαν.

( Σε ρυθμό "Θεέ μου για σένα τον τρελό γιατρό... )

μΠαοκ για εσένα η εθνική (Οδός εννοεί ο ποιητής )
ρωτάει και ανησυχεί
οι καντινιέρηδες -περαστικοί
το πρώτο πούλμαν πότε αναχωρεί;...

(κλεμμένο από τον Ζάχο που το έκλεψε από αλλού)

Υ.γ. Το είδα και ως τίτλο σε άρθρο του Ασημοτσουκνίδα. Το πρωτοείδα όμως 10 λεπτά μετά τη λήξη του αγώνα, σε μία ανάρτηση στο φέιςμπουκ κάποιου χρήστη “PS Giannis”. Το ποιος πρώτος, ποιος δεύτερος δε ξέρω. Ξέρω όμως ότι η καζούρα διαρκεί λίγο, το χρέος μας προς την ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ μας είναι μεγαλύτερο.

Θέλωκαιγωνακάνωτηνμεγαλύτερηεκδρομήόπωςοιαρειανοί-4 ουγκ

27/01/2012

gero.satyros@hotmail.gr

“God save the gap” ή “Mind the Queen”…

… ή κάπως έτσι. Καλημέρααα! Καλημέρα σε όλους σας και καλή χρονιά. Εύχομαι πραγματικά τα καλύτερα για εσάς και τις οικογένειές σας (με εκνευρίζουν όλες αυτές οι κλασικές και τετριμμένες ευχές, αλλά τι να κάνουμε; Ας όψονται  οι ημέρες).Ήρθα λοιπόν και πάλι πίσω στα δικά μας τα λημέρια. [Να σας πω την αλήθεια δεν ήθελα ούτε το ποδαράκι μου να ακουμπήσω στο αεροδρόμιο την ώρα της επιστροφής, αλλά υπερίσχυσε η αγάπη μου προς το πρόσωπό σας. Δεν μπορούσα, δεν άντεχα να σας αφήσω μόνους. Ειδικά τις δύσκολες στιγμές που περνάτε και που θα περάσετε σε λίγο καιρό. (Δεν χρησιμοποιώ πρώτο πληθυντικό επειδή εγώ είμαι χοντρόπετσος και χοντροκέφαλος… εντάξει χοντρός είμαι]. Έλεγα λοιπόν , πριν μας διακόψουν ότι ήρθα πάλι πίσω. Επέστρεψα ένα πράμα. Μετά τις δεξιώσεις τσαγιού, που έκανα την τιμή να παραβρεθώ, δίπλα στην Αυτού Μεγαλειότητα «God save the Queen» Ελισαβέτη, μάνα του Κα(του)ρόλου και πενθερά της Γκαμήλας και αφού «minded the GAP» σε όλα τα άντεργκράουντ και όβεργκράουντ της εξωτικής Λόντρας , επέστρεψα για να σας πω τα εξής: «Μου λείψατε βρε μπαγασάκοι. Ναι βρε! Αλήθεια λέω. Μου έλειψαν οι σκοτούρες και τα βάσανα. Μου έλειψε η γκρίνια. Όλων όμως. Τη μια μέρα θεοί και την άλλη αποδιοπομπαίοι». Ας είναι. Στην διάρκεια της πτήσης (μποθ γουεης), για να περάσει η ώρα πιο ευχάριστα, επέλεξα να διαβάσω ένα βιβλίο, το οποίο  ενώ  είχα ξεκινήσει την ανάγνωσή του, το είχα «παρατήσει» στις πρώτες σελίδες (δεν ξέρω για εσάς αλλά, προσωπικά αν ένα βιβλίο δεν μου κάνει το κλικ την  συγκεκριμένη στιγμή δεν μπορώ να συνεχίσω την ανάγνωσή του).Το βιβλίο είναι από τις εκδόσεις διάπυρον και έχει τίτλο «Η πολιτική βία είναι πάντοτε φασιστική-Μία συλλογή κειμένων ενάντια στον τρόμο». Είναι αυτό ακριβώς που λέει-μία συλλογή κειμένων διάφορων ανθρώπων (συγγραφείς, δημοσιογράφοι, πολιτικοί, αγωνιστές, αντιρρησίες συνείδησης κ.λ.π. ) ενάντια στην βία. Παντός είδους βίας αλλά, εν προκειμένω για την πολιτική βία. Τώρα τι σχέση έχει αυτό με ένα κείμενο ( ενός ατόμου ο οποίος αυτοπροσδιορίζεται   ως γέρο-σάτυρος με σατιρική διάθεση) σε μία αθλητική εφημερίδα; Έχει σχέση, διότι η βία είναι βία, από όπου κι αν προέρχεται, σε όποιον χώρο κι αν συντελείται. Και για να τα συνδυάσω όλα, να σας διηγηθώ την μικρή μου εμπειρία από τον (δυστυχώς) ελάχιστο χρόνο παραμονής μου στην εξωτική (λόγω εναλλαγών διαθέσεων καιρού) Λόντρα. Την Δευτέρα το βράδυ λοιπόν, γυρνώντας εξουθενωμένος,  σέρνοντας τα πόδια μου και κουβαλώντας (με μία δόση υπερβολής) στις πλάτες μου όλη την οικογένεια , κατεβαίνοντας στη στάση Putney Bridge της περιοχής Fulham του Λονδίνου αντίκρισα ένα θέαμα που όμοιό του δεν είχα ξαναδεί (το ξενοδοχείο που έμενα ήταν τόσο μα τόσο κοντά στο Craven Cottage της Fulham). Είδα ανθρώπους με ασπρόμαυρα και ερυθρόλευκα διακριτικά (κασκόλ, σκουφάκια και μπλούζες) να τρέχουν προς το μέρος μας. Τους πέταξα όλους κάτω (εννοώ τις γυναίκες μου) και πήρα θέση άμυνας. Θα γίνει χαμός μεταξύ τους, σκέφτηκα. Περίμενα δυο λεπτά αλλά δεν συνέβη το παραμικρό. Οι συγκεκριμένοι οπαδοί απλά έτρεχαν να προλάβουν το μετρό. Δίπλα δίπλα. Μόνοι ή και σε μικρές παρέες. Πατεράδες με  μικρά παιδιά, γυναίκες μόνες ή με τους συντρόφους τους. Εντυπωσιάστηκα. «Καλά εντάξει» σκέφτηκα. Και εδώ στην Αγγλία το ίδιο με Ελλάδα. Οι ασπρόμαυροι με τους ερυθρόλευκους μια ζωή αδέρφια. Ίδια ράτσα, ίδια νοοτροπία (χιούμορ).[ Αλήθεια γιατί λέμε ασπρόμαυροι κα ερυθρόλευκοι και όχι , ας πούμε, ερυθρόασπροι  και λευκόμαυροι; (Ποτέ δεν κατάλαβα)].  Παραδίπλα υπήρχαν δυο τρία περιπολικά, μερικοί ένστολοι αστυνομικοί και  τέσσερις έφιπποι (καλά αυτοί και μόνο προκαλούν ένα κατιτίς).  Δεν ξέρω αν η ύπαρξη της αστυνομίας και τα μέτρα που έχουν παρθεί κατά καιρούς έχουν φέρει αυτά τα αποτελέσματα ή γενικά η παιδεία σε αυτή τη χώρα είναι τόσο προχωρημένα αποτελεσματική αλλά, θα ήθελα πραγματικά παρόμοια σκηνικά να τα βιώσω στην Ελλάδα. Δύσκολο; Σίγουρα ναι. Νομίζω ότι ξεκινάει πρώτα από τη θέληση των ίδιων των οπαδών (είτε ομάδων, είτε θρησκευτικών, πολιτικών ιδεολογιών) και της ίδιας της οικογενειακής παιδείας και μετά πηγαίνει στη θέληση του ίδιου του κράτους να εξαλείψει αυτά τα φαινόμενα. Ας τα αφήσουμε όμως αυτά για την ώρα (ήθελα όμως να το μοιραστώ μαζί σας, μου άρεσε αυτό που είδα) και ας πάμε στα δικά μας. Γύρισα λοιπόν και εγώ ο έρμος και με το που πατάω το πόδι μου σε ελληνικό έδαφος ρωτάω ένα παλικάρι που εργάζεται στο αεροδρόμιο: «Καλησπέρα και χρόνια πολλά, συγνώμη αλλά μήπως γνωρίζεις τι ώρα παίζει ο ΑΡΗΣ;».( Τόσες μέρες είχα πάρει απόφαση για ολοκληρωτική  αποχή από τα κοινά οποιουδήποτε αθλήματος).  Ίσως να έκανε και τρία λεπτά να μου απαντήσει. Οι συσπάσεις του προσώπου του έδειχναν  πολλά. Ήταν σαν να ήθελε να φωνάξει, την άλλη να κλάψει, να γελάσει, να τσιρίξει, να ουρλιάξει . Πάει αυτός, σκέφθηκα. Τρελάθηκε. «Συγνώμη, πέντε και τέταρτο δεν παίζουμε;» ξαναρώτησα (χρησιμοποίησα πρώτο πληθυντικό γιατί ήμουν σίγουρος πως ήταν αδερφός. Τέτοια και τόσα συναισθήματα ζωγραφισμένα στο πρόσωπό του ΜΟΝΟ αδερφός μπορεί να τα έχει). Στέναξε! Βαθειά και βαριά. «Φρίκη, αδερφέ» μου λέει. «Χάσαμε 1-0. Αλλά δεν είναι ότι χάσαμε. Είναι ότι είμαστε άθλιοι. Τραγικοί. Οι χείριστοι όλων. Δεν μπορείς να δεις αυτόν τον ΑΡΗ. Όσο άρρωστος και να είσαι με την ομάδα, ΔΕΝ βλεπόμαστε. Δύο δύο τα ντεπόν. Πονοκέφαλος σε λέω». ΦΦΦΦΦΦΦ!!!!!! Πήγα να σκάσω (λίγο όμως γιατί είχα να κουβαλήσω και τις βαλίτσες). Αφού μάζεψα τα κομμάτια μου, οδηγήθηκα προς το αυτοκίνητό μου. Τακτοποιήθηκα, έβαλα μπροστά τον κινητήρα, μάλωσα με γυναίκα και παιδιά για τον σταθμό που θα ακούσουμε και αφού υπερίσχυσε ο λόγος του ισχυρού ακούσαμε … μουσική. (νταξ παντόφλα έφαγα, τρεις γυναίκες είναι. Τα βγάζεις πέρα με τρεις γυναίκες;)Το βραδάκι όμως και όταν ηρεμήσαμε όλοι, κάθισα αναπαυτικά στην πολυθρόνα, καλωδιώθηκα και έβαλα να ακούσω 98,7 Αθλητικά Νέα. (αυτό λέγεται διαφήμιση,  έμμεση και πληρώνομαι γι’αυτό). Μία λέξη θα σας πω. Κ Λ Α ΜΑ !

(εγώ δεν ξέρω τι πρέπει να γίνει, δεν είμαι ειδικός. Αυτοί όμως που μας οδήγησαν εδώ να φροντίσουν να αλλάξουν την κατάσταση γιατί και εγώ δεν ξέρω τι θα γίνει… και σιχαίνομαι και την βία.)

υπεύθυνος -η -ο [ipéfθinos] Ε5 : 1.(για πρόσ.) ANT ανεύθυνος: α. που έχει την ευθύνη και υφίσταται τις συνέπειες των πράξεών του. β. που ενεργεί και συμπεριφέρεται με υψηλό αίσθημα ευθύνης. γ. που γίνεται με συναίσθηση ευθύνης:Yπεύθυνη πράξη. Yπεύθυνη αντιμετώπιση. || Yπεύθυνη δήλωση, με την οποία αναλαμβάνει κάποιος τη νομι κή ευθύνη για την αλήθεια του περιεχομένου. 2. που προέρχεται από αρμόδιο πρόσωπο ή όργανο και κατά συνέπεια χαρακτηρίζεται από εγκυρότητα: Yπεύθυνη ενημέρωση / γνώμη. (έκφρ.) υπεύθυνα χείλη…, υπεύθυνο πρόσωπο. ||που έχει την αρμοδιότητα για κτ.. 3α. που είναι επιφορτισμένος με κτ., που έχει την ευθύνη για τη σωστή διεκπεραίωση ενός έργου || (ως ουσ.) ουπεύθυνος ~ σύμφωνα με το νόμο. β. που προκάλεσε κτ., που έγινε αιτία να συμβεί κτ. δυσάρεστο, που είναι υπαίτιος: Είμαστε όλοι υπεύθυνοι γι΄ αυτή την κατάσταση. ||υπεύθυνα & (λόγ.)υπευθύνως ΕΠIΡΡ

[λόγ.: 1: αρχ. ὑπεύθυνος· 2, 3: σημδ. γαλλ. responsable· λόγ. < ελνστ. ὑπευθύνως]

(Παρμένο από το σάιτ «Πύλη για την ελληνική γλώσσα», www.greek-language.gr. Τα παραδείγματα έφυγαν για εξοικονόμηση χώρου.) Προσέχουμε ιδιαιτέρως το 3β. Υπεύθυνος είναι ΚΑΙ αυτός που με τη στάση του προκάλεσε ή έγινε η αιτία να συμβεί κάτι.

Ψηφίζω-εκλέγω-διοικώ (εγώ ο ίδιος)

gero.satyros@hotmail.gr

 05/01/2012

Όταν ο Κόντης «σκορδίζει» και οι σουπεράδες ποντικίζουν…

  «Στους αυτοκαταστροφικούς φίλους μας δίνουμε πάντα μεγαλύτερο περιθώριο». Πόσο δίκιο έχεις ρε συ Sam! Τα λόγια αυτά δεν ξέρω αν τα σκέφτηκε ο ίδιος (παρεμπιπτόντως ιδιαίτερα ευφυής αδερφός) ή τα αντίγραψε από κάπου ( από τα διάφορα ίσως μπλογκ-μογκ ή  όπως αλλιώς λέγονται αυτές οι ομάδες κοινωνικής δικτύωσης) αλλά το σίγουρο είναι πως άσχετα για πιο λόγο γράφτηκαν (ο λόγος βέβαια που γράφτηκαν έχει να κάνει με «οικογένεια»  πιο σημαντική από ομάδες ,αλλά εδώ γράφουμε για τα δεύτερα ΠΙΟ σημαντικά πράγματα στη ζωή μας) , είναι τόσο μα τόσο ΑΡΗΣ. «Αυτοκαταστροφικός». Μία λέξη που περιγράφει νομίζω απόλυτα αυτό που βιώσαμε όλοι μας το σαββατοκύριακο. Μία λέξη που περιγράφει απόλυτα αυτό που βιώνουμε εδώ και μερικά χρόνια, από τη χρονιά της Β’ και μετά. Από τη χρονιά που γεμίσαμε με τόση αισιοδοξία για το αύριο του συλλόγου, που πιστέψαμε πραγματικά ότι θα αλλάξουμε το στάτους του ποδοσφαιρικού χάρτη, που πιστέψαμε (ήμασταν σίγουροι) ότι μετά από  τόσα χρόνια  υπομονής και επιμονής των αδερφών θα καταφέρναμε να σηκώσουμε τίτλο. Και όχι απλά ένα κύπελλο, αλλά προσωπικά και πολλοί άλλοι πιστέψαμε στο πρωτάθλημα. Αυτό ονειρευόμασταν. Αλλά… βάλαμε τα χεράκια μας και βγάλαμε τα ματάκια μας. Και από «ενιαίος» ΑΡΗΣ γινήκαμε «διαιρετέος» με αποσχιστικές τάσεις από την ίδια μας την ύπαρξη. Βάμος! Από πού να ξεκινήσουμε;  Από τον αγώνα κυπέλου της Πέμπτης; (Μπορεί να μου εξηγήσει κανείς γιατί τα τελευταία χρόνια, στους πιο κρίσιμους αγώνες η ομάδα ή μάλλον οι συντελεστές που αποτελούν την ομάδα «βραχυκυκλώνουν» και εκεί που θεωρείς ότι έχεις φτάσει στον στόχο σου, στην ουσία χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου;). Από τον αγώνα μπάσκετ με τον (wannabe, but never will αυτοκράτορας)  κλεφτοκράτορα; Ειδικά για αυτόν τον αγώνα έχω να πω τόσα πολλά… (δεν υπάρχει η διαιτησία σε αυτόν τον αγώνα, νταξ δεν παιζόταν και οι τρεις τους. Εποχές Λίντο και Λάρισας ζήσαμε) αλλά θα πω μόνο ότι: ΡΕ ΣΕΙΣ, άντε ρε, ρε γμτ ένα κατέβασμα της μπάλας και ένα σουτ ήταν, ΕΝΑ (1) κ α τ έ β α σ μ α της παλιό μπάλας… ρε πστμ. Και φτάσαμε στην αυτοκαταστροφική συμπεριφορά του Κυριακάτικου αγώνα , πάλι με τον δήθεν Ατρόμητα. Ε, νταξ τι θέτε να σας πω κι άλλα; Ματάκια δεν έχετε εσείς; Δ Ι Κ Ο σου ματσάκι έχασες, πάλι. Δ Ι Κ Ο σου! [Μπορούμε να ξεκινήσουμε μεγάλη κουβέντα για το πώς και γιατί το έχασες αυτόν τον αγώνα, από τις λίγες λύσεις που είχες στον πάγκο, από την έλλειψη επιθετικού, από την άδικη αποβολή την Πέμπτη του Καστίγιο (είδατε; Έφυγε το μαστίγιο, ξανάγινε Καστίγιο. Έτσι είναι, θέλω να είμαι δίκαιος, άρχισε να γίνεται μέλος της ομάδας και να ξαναθυμίζει καλό  ποδοσφαιριστή) ή από την πέρα για πέρα ΑΔΙΚΗ αποβολή του Φατύ.)].Σε όλες τις περιπτώσεις εγώ, με τα δικά μου ματάκια, με το δικό μου (μακριά από μένα) «φτωχό» μυαλουδάκι  βλέπω κάτι κοινό. Διοικητική ανυπαρξία. Βλέπω μία ανώνυμη (ποτέ μην το ξεχνάμε) εταιρία η οποί α διοικείται  από ΜΗ άξια μέλη να διοικήσουν. Ξέρω από προσωπική εμπειρία και γνωριμία ότι είναι πολύ καλοί άνθρωποι, εξαίρετοι χαρακτήρες και αγαπούν τον ΑΡΗ τόσο ώστε να μην ΘΕΛΟΥΝ να κάνουν ζημιά στο σωματείο. Αλλά αυτό δεν φτάνει. Στην δύσκολη – σε όλα τα επίπεδα- εποχή που δυστυχώς πλέον μας στοιχειώνει, αυτό που χρειάζεται, καταρχήν το σωματείο για να επιβιώσει, είναι άτομα ικανά να συσπειρώσουν αρχικά τον κόσμο και μετέπειτα να διοικήσουν (να διαχειριστούν στην ουσία) την Π.Α.Ε. μήπως και σωθεί η παρτίδα. Φυσικά δεν εννοώ να σωθεί η παρτίδα με το να μην πέσουμε στη Β’ αγωνιστικά, αν είναι δυνατόν να πέρασε από υγιή εγκέφαλο αυτή η σκέψη, αλλά να σωθεί η παρτίδα οικονομικά. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας, τα οικονομικής φύσεως προβλήματα φαντάζουν δυσθεώρητα. Με συνετή διαχείριση όμως και με μείωση του «ρόστερ» (όχι  όμως με την διαδικασία των προσφυγών) χωρίς αντίστοιχη ενδυνάμωσή του με παίκτες (πάλι) αμφιβόλου αξίας κάτι μπορεί να γίνει και να καταφέρουμε αυτό που τώρα φαντάζει πολύ δύσκολο (βέβαια τι ωραία που θα ήταν να κέρδιζες Λεβαδειακό- Δράμα- Λεβαδειακό, να έκανες το 3χ3 και να έμπαινες και πάλι στο παιχνίδι της διεκδίκησης της εξόδου στα Ευρωπαϊκά Κύπελλα). Και εμφανίστηκε πάλι ο αξιαγάπητος Σερ τζον ή καπετάνιος ή rororo ή όπως θέλει  ο καθένας από εσάς να ονομάσει να αναλάβει αυτόν τον ρόλο. Να αναλάβει τον ρόλο της διοίκησης, να αντικαταστήσει στην ουσία το διοικητικό συμβούλιο. Και που δεν πήγε και που δεν βγήκε να μιλήσει. Σωστά… αφού δεν υπάρχει διοίκηση (μιας που αρκετά μέλη έχουν παραιτηθεί εδώ και αρκετό καιρό, όπως έχει αφεθεί να εννοηθεί από διάφορους γνώστες των καταστάσεων) και πρέπει κάποιος να βγει να μιλήσει τι πιο «λογικό» (λογική και ΑΡΗΣ δεν ταιριάζουν) να βγει να μιλήσει ο υπάλληλος. Αμ  εσείς τι νομίζατε; Σε όλες τις υγιείς εταιρίες οι υπάλληλοι μιλάν και όχι οι υπεύθυνοι. Να δεις όμως τι μου θύμισαν όλα αυτά τα λόγια όλη αυτή η έκρηξη του (ενός εκ των πολλών στο ΑΡΗ) Γιάννη Κόντη. Α, ναι!  Θυμάστε τον πρώην πρόεδρο του ΑΡΗ, ναι τον Σκόρδα, που έβγαινε και διαμαρτυρόταν στα μίντια για τις σφαγιαστικές διαιτησίες και τον πόλεμο που δεχόταν η ομάδα; Θυμάστε στις εκλογές του 2009 που κατηγορήθηκε η τακτική αυτή και αποφασίστηκε (από ποιους άραγε;) η νέα διοίκηση να ακολουθήσει την τακτική της σιωπής; Ε, λοιπόν ναι! Αυτό μου θυμίζει. Η συμπεριφορά του Σερ μου θυμίζει Σκόρδα. Και ποιοι είναι αυτοί που μιλάν τις τελευταίες μέρες (όπως και σήμερα, χθες για εσάς) για ανίκανη διοίκηση, για ανίκανους παίκτες, για ανίκανους υπαλλήλους (όπως το γραφείο τύπου) που δεν ακολουθούν ενιαία γραμμή με τους υπολοίπους; Οι ίδιοι που χαρακτήριζαν ως «ποντίκια» αρειανούς  όταν έβριζαν ή χαρακτήριζαν  άσχημα ποδοσφαιριστές ή διοικούντες του ΑΡΗ. Αφού φτάσαμε στο σημείο «ο Κόντης να σκορδίζει και οι σουπεράδες να ποντικίζουν» τότε είμαστε σε καλό δρόμο αδέρφια…

Κάτι σαν υστερόγραφο: Μυστήριο τρένο οι διαδικτυακές  σχέσεις. Διδάσκουν πολλά. Κρατάς τα θετικά και προχωράς μπροστά, πάντα βέβαια αφήνοντας μεγαλύτερο περιθώριο στους ΦΙΛΟΥΣ με αυτοκαταστροφικές τάσεις… ΑΡΗΣ ΕΙΣΑΙ 

17/01/2012

Χριστούγεννα…

…εικοσιπέντε Δεκεμβρίου. Κάθε χρονιά η ίδια ιστορία. Χαρά, προσμονή, ελπίδα, αγωνία, ανυπομονησία ώστε να περάσουν γρήγορα οι μέρες, να περάσει ο χρόνος όσο το δυνατόν πιο γρήγορα για να έρθει αυτή η μέρα. Και; Ήρθε, πέρασε, έφυγε. Τέλειωσε και αυτή τόσο γρήγορα, γρηγορότερα από τις προηγούμενες μέρες χωριστά. Αφήνει πίσω της μία μελαγχολία. Μία μελαγχολία, ίσως επειδή δεν ήταν αυτό που περιμέναμε (λίγο πολύ πιστεύουμε ή τουλάχιστον εγώ πίστευα ότι η συγκεκριμένη ημέρα θα αλλάξει μεμιάς όλα τα στραβά και άσχημα που υπάρχουν γύρω μας), ίσως γιατί θα χρειαστεί άλλος ένας χρόνος για να ξανάρθει. Προσωπικά η συγκεκριμένη ημέρα δεν ήταν ποτέ  από τις αγαπημένες μου. Η χαρά , η προσμονή και η λαχτάρα  μου έφτανε μέχρι την παραμονή. Λάτρευα (και λατρεύω ακόμη) όλες τις ημέρες πριν και μετά την εικοσιπέντε του Δεκέμβρη. Σε γενικές γραμμές είμαι ένας άνθρωπος  στραβός ο οποίος αντιδρά στα «πρέπει». Το χειρότερο μου είναι κάποιος, όποιος κι αν είναι αυτός, να μου πει «πρέπει να κάνεις έτσι, πρέπει να κάνεις αυτό» τον πήρε και τον σήκωσε (κι ας είναι ότι θέλει, όποιος θέλει. Αν εγώ δεν συμφωνώ με κάτι ή μου καρφωθεί στο μυαλό κάτι άλλο  δεν αλλάζω γνώμη. Μειονέκτημα; Μπορεί.).Η ουσία είναι ότι μου την έδινε από μικρό παιδί αυτό το «πρέπει να μαζευτούμε όλοι μαζί να φάμε». Κάτσε ρε φίλε, γιατί να μαζευτούμε όλοι μαζί; Τι θα πει «όλη η οικογένεια»;  Και αν είναι όλοι οι συγγενείς καμιά 40ρια άτομα, θα πρέπει να μαζευτούμε σε ΕΝΑ σπίτι για να φάμε; Άντε αν είναι το Πάσχα, σε κανένα χωριό, έξω στην αυλή ,με τραγούδια, ψησίματα από νωρίς το πρωί , να ρέει το αλκοόλ κ.λ.π.. Μέσα στην καρδιά του χειμώνα, με κλειστά όλα τα παράθυρα (ούτε ένα πούρο να μην μπορείς να καπνίσεις μωρέ αδερφέ) και με ένα πουλί, ραμμένο στα σκέλια να ψήνεται στον φούρνο τι σκατά γλέντι να κάνεις; (νταξ, κάτι γίνεται ,αλλά πάλι δεν έχει την χάρη.). Θα μου πεις τώρα γιορτάζουμε την έλευση του Σωτήρα κα η πίστη και μπλα μπλα … εγώ όμως που δεν πιστεύω; Τι να γιορτάσω; … Υπάρχει κάτι;

 Δε μου αρέσει καθόλου να βλέπω τηλεόραση αυτές τις ημέρες. Το βαριέμαι   απίστευτα. Βάζουν συνέχεια τις ίδιες και τις ίδιες ταινίες, ταινίες χριστουγεννιάτικες, ταινίες που μιλούν για αγάπη και στοργή και χιόνια και άη Βασίλης  και σάντα κλος και τάρανδοι και λοιπά.  Υπάρχει τόσο πολλή υποκρισία. Κύριο θέμα τους οι άγιες αυτές μέρες, οι μέρες της αγάπης. Σοβαρά; Και οι άλλες μέρες τι είναι; Του μίσους; Τι να γιορτάσω; … Υπάρχει κάτι;

Ναι υπάρχει. Δεν χρειάζεται να είσαι πιστός χριστιανός ορθόδοξος ή όχι, ώστε  να βρεις κάτι στο οποίο αξίζει πραγματικά να στρέψεις την προσοχή σου. Αυτό λέγεται ΑΓΑΠΗ. Το υπέρτατο συναίσθημα, για μένα ο λόγος της ύπαρξής μας.  Είναι τόσο εύκολο και απλό. Όλοι μας έχουμε αστείρευτα αποθέματα αυτού του συναισθήματος. Είμαστε δεξαμενές (ο καθένας προσωπικά) παραγωγής αγάπης. Μοιραστείτε αυτά τα συναισθήματα, ανταλλάξτε τα με όλους, γνωστούς και αγνώστους. Τώρα, σήμερα, αύριο και κάθε μέρα. Δεν χρειάζεται να περιμένουμε συγκεκριμένη ημερομηνία για να το πράξουμε…

Αγαπήστε, νιώστε και μοιραστείτε

Ο κόσμος μας είναι υπέροχος (όσες δυσκολίες κι αν αντιμετωπίζουμε).

Και για να μπούμε και στο κλίμα της ομάδας μας, αύριο είναι τεράστια ευκαιρία να περάσουμε όμορφα. Να γεμίσει το γήπεδο, να συναντηθούν πάλι όλα τα αδέρφια, να ευχηθεί ο ένας τον άλλον να ανταλλάξουμε συναισθήματα ,ευχές , να δώσουμε και να πάρουμε αγάπη και να βάλουμε στο σακούλι τρία πονταλάκια να κάνουμε καλή αλλαγή χρονιάς.

Σκεφτόμουν και προβληματιζόμουν  , αν θα  μπω στη διαδικασία να αρχίσω τα ευχολόγια και τα ίδια τετριμμένα λόγια που μας/σας αραδιάζουν καθημερινά από τα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις. Ξέρετε όλα εκείνα τα λογάκια και τις λεξούλες που έχουμε μάθει πλέον από έξω και τα λέμε αυθόρμητα χωρίς να εμβαθύνουμε στην ουσία και στο νόημά τους. Είπαμε στραβός άνθρωπος είμαι.

Δείτε με τα μάτια της καρδιάς σας και αφήστε την γλύκα της αγάπης να σας τυλίξει στη αγκαλιά της, Νιώστε την θέρμη των ανθρώπων και προσπαθήστε να γίνεται καμίνι που θα ζεσταίνει γειτονιές ολόκληρες.

Αγαπάμε… ΛΑΙΜΑΙ.

gero.satyros@hotmail.gr

26/12/2011

Τhere is no other TROY (…for you to burn)

Τρίτη  πρωί και είστε αραχτοί σε ένα ωραίο καφέ (παραλία ή Ικτίνου δεν έχει σημασία φτάνει να είσαι στο κέντρο ), πίνετε την καφεδάρα σας, άλλος προτιμώντας παραδοσιακές γεύσεις όπως έναν  φραπέ  με μπόλικη ζάχαρη και γάλα (με σαράντα οκτώ  παγάκια τα οποία τα στροβιλίζει με την βοήθεια του «καλαμακίου» ενοχλώντας  τους γύρω του),  άλλος με έναν ωραίο ελληνικό διπλό (σκέτο), άλλος (όπως εγώ) με έναν εσπρέσο ντόπιο (διπλό) σκέτο, έχοντας για συντροφιά ένα κουλουράκι (ή δυο) γεμισμένα  με μπόλικη λαχταριστή σοκολάτα. Παίρνεις  το κουλουράκι   το βάζεις όλο στο στόμα σου, επιτρέποντας την σοκολάτα να γεμίσει με γλύκα τον ουρανίσκο σου, πίνεις αργά το δροσερό νερό που μόλις σου έφερε η σερβιτόρα με το …βαθύ ντεκολτέ  και  ανάβεις μια… πουράκλα , ανοίγεις την εφημερίδα (πάντα Αθλητικά Νέα) και ξεκινάς να απολαμβάνεις τις μοναδικές αυτές στιγμές… Ψάχνεις και βρίσκεις στο γιουτούμπε (παντού υπάρχει γουάι-φάι και όλοι έχουμε άη-κάτι, έτσι;) και την μέγιστη κομματάρα TROY  από τη Σινίντ Ο’Κόννορ και αντιλαμβάνεσαι πόσο έχεις μεγαλώσει. Παλιό τραγούδι, τέλη ‘90 (1987 αν δε με απατά η μνήμη μου),  αλλά πόσο μα πόσο επίκαιρο.  Ένα τραγούδι  για  συναισθήματα που προσφέρει ή βιώνει   ο άνθρωπος, για θυσίες… ακόμη  και για αυτά που οδηγούν στη καταστροφή…

Οι  στίχοι λένε πολλά, λένε όλη την αλήθεια. Κάθομαι και τους ακούω ξανά και ξανά.

[I remember it]   ναι το θυμάμαι, θυμάμαι τα πάντα.  
…

[And tell me! When did the light die?]    και πες μου! Πότε «πέθανε» το φως, γιατί «πέθανε» αυτό που ζούσαμε, όλοι μαζί, τότε …Αυτοκράτορα;   
[You will rise]     θα ξανασηκωθείς, το πιστεύω. Λίγο λαβώθηκες, κάποιοι σε βρήκαν αδύναμο ,αλλά θα τα καταφέρεις.
[You'll return]         θα επιστρέψεις.
[The Phoenix from the flame]        Ο  Φοίνικας μέσα από τις φλόγες.
[And we'll learn and we'll rise]         Και θα μάθουμε και θα σηκωθούμε.
[You'll return]                                     Θα επιστρέψεις.

[There is no other Troy, for you to burn]            Δεν υπάρχει ΑΛΛΗ Τροία, για σένα να κάψεις… Κάηκε, καταστράφηκε, όλοι εσείς και περισσότερο  ΕΣΥ  διέλυσες, ρήμαξες αυτό που αγαπούσαμε πιότερο από  όλα…

[God, I love you]                             ΘΕΕ μου , σ’ αγαπώ .
[I'd kill a dragon for you]               Θα σκότωνα και έναν δράκο για σένα.
[And die]                                           Και θα πέθαινα.( Ξέρω πολλούς που το κάνουν συνέχεια αυτό. Πεθαίνουν  για σένα, ταξιδεύουν παντού για ΣΕΝΑ.)
[But I will rise and I will return]       ΑΛΛΑ θα σηκωθώ και θα επιστρέψω.
[The Phoenix from the flame]          Ο Φοίνικας μέσα από τις φλόγες.
[…I will rise]                                        Θα σηκωθώ.
[And you'll see me return]              ΚΑΙ θα με δεις να επιστρέφω.
[Being what I am]                             Να είμαι αυτό που είμαι.

[Make no difference what you say]     Δεν έχει σημασία τι λες. (απλά ΦΥΓΕ.)
[You're still a liar]            ΕΙΣΑΙ  ΕΝΑΣ ΨΕΥΤΗΣ
[You're still a liar]            ΕΙΣΑΙ  ΕΝΑΣ ΨΕΥΤΗΣ
[You're still a liar]            ΕΙΣΑΙ  ΕΝΑΣ ΨΕΥΤΗΣ
………………………………….

  Υ.Γ. Τους παραπάνω στίχους τους αφιερώνω σε όλους αυτούς που θεωρούν τον εαυτό  τους θιγμένο από το παραπάνω τραγούδι. Αν αυτοί λέγονται  «Γιάννης» ,δε φέρω ουδεμία ευθύνη. Ο κάθε αναγνώστης μπορεί να τοποθετήσει τον δικό του «Γιάννη» στον ρόλο του «ψεύτη». Άλλωστε, ο θυμόσοφος λαός  το λέει ξεκάθαρα στη περίπτωσή μας… Γιάννης κερνάει και Γιάννης πίνει.

Υ.Γ.1. Πονάει! Με θλίβει να βλέπω αυτό που λέγεται ομάδα μπάσκετ ΑΡΗ. Δεν ξέρω (ή μάλλον υποπτεύομαι του λόγους) γιατί έφτασε η ομάδα ως εδώ. Δεν έχω τρόπο να αντιδράσω, δεν ξέρω πώς να πράξω, πώς να βοηθήσω. Ας ελπίσουμε να βρεθεί λύση.

Υ.Γ.2. ( δεν γράφω ασημοτσουκνίδειον) Άντε, το μπάσκετ το ψιλοπεριμέναμε το χάλι, σε αυτό το άθλημα που μας έδωσε το τελευταίο πρωτάθλημα σε ομαδικό άθλημα, μυαλό δε βάζουνε; Πόσα τάι-μπρέικ θα χάσουν ακόμη ; Έλεος, πια!

Υ.Γ.3. Δηλαδή, τώρα θα υπάρξει κι άλλη τιμωρία για την ιστορικότερη ομάδα της πόλης; Προβλέπω κι άλλα να γίνονται, πιο δυσάρεστα. Μακάρι να μην δικαιωθώ. Ας τους αφιερώσουμε λοιπόν ένα τραγουδάκι. Έτσι , για να μην αισθάνονται μόνοι…

www.youtube.com/watch?v=09wEObS-T1k

Υ.Γ.4.(αντισκορδικό) Ρε, Κόκε !Ρε, αρχηγάρα. Πόσα θες να μας τρελάνεις, λέγε. Κάτσε εκεί που είσαι, διαφήμισέ μας όσο περισσότερο μπορείς, πες για τον υπέροχο λαό, το πόσο καλά πέρασες στη πόλη μας, τη υπέροχη ομάδα ο ΑΡΗΣ κ.λ.π. Ως εκεί όμως. ΔΕΝ ΣΕ ΘΕΛΟΥΜΕ…(οι περισσότεροι τουλάχιστο θέλω να πιστεύω).

Υ.Γ.5. Κ Α Τ Α Π Λ Η Κ Τ Ι Κ Ο  πρωτοσέλιδο χθες τα Αθλητικά Νέα: «παίζουν τα κεφάλια τους»… ρε, τα «πετσάκια» τους παίζουν, αλλά τι να κάνουμε που είναι η καψούρα μας η μεγάλη.  

14/11/2011

Νάτος (δις) ο Πρωθυπουργός…

10/11/11 μια μέρα πριν

    Καθόμουν  ήσυχος και ήρεμος στον καναπέ του σπιτιού μου (στην πραγματικότητα δεν υπάρχει ησυχία στο σπίτι μου, τα 6 παιδιά μου γυρίζουν διαρκώς γύρω από το κεφάλι μου και δεν με αφήνουν να χαλαρώσω),καθόμουν αραχτός λοιπόν στον καναπέ ( νταξ,  δεν έχω έξι παιδιά δύο έχω , αλλά κάνουν φασαρία για δεκαέξι ) έχοντας βάλει ένα υπέροχο κρασί από την  Νεμέα (κόκκινο, άι αντόρ κόκκινο κρασί) σε ένα κρυστάλλινο ποτήρι, αγορασμένο από  ένα χειμωνιάτικο ταξίδι στην Πράγα πριν από χρόνια, όταν ξάφνου χτύπησε το τηλέφωνο…

… Έλα ρε σάτυρε, μου λέει! Όξω από δω, του λέω. Καλά, κοιμάσαι; μου λέει. Άντε κουρέψου (είναι και της μόδας), του λέω, παρακολουθώ ειδήσεις και είμαι πάααρα πολύ απασχολημένος. «Πέφτει, φεύγει, τελειώνει…»  και μου το ‘κλεισε. Σε ποιόν; Σε μένα! Δεν το άντεξα, άνοιξα υπολογιστές ,ραδιόφωνα , άη παντς , άη φονς, άη ποντς και όλους τους σύγχρονους αγίους να δω τι γίνεται. Νταλκάς μεγάλος. Απάνω στη σκασίλα μου και στη βιασύνη μου να δω ποιος και τι,  πέφτω και κτυπάω με δύναμη στο χρυσό άγαλμα του Βούδα (το οποίο είχαμε αγοράσει με τη γυναίκα μου πριν από χρόνια σε έ… δεν έχει σημασία).Λιποθύμησα! Έμεινα εκεί ασάλευτος. Συνήλθα μετά από ώρα, αρκετή. Ίσως και μία, ίσως και δύο, ίσως  και τρεις ώρες .Το είδα, όμως… αλήθεια λέω...

 (σσσσσς!!αρχίζει παραμυθάκι)

     Είχε σκοτεινιάσει για τα καλά, στον δρόμο δεν κυκλοφορούσε ούτε ένα από τα γνωστά προβατάκια  (μπεεεε, να!  άκουσα ένα)  που κυκλοφορούν στην περιοχή τα τελευταία 80 σχεδόν χρόνια. Το κρύο, αν και αρχές Νοέμβρη ήταν τσουχτερό. Η θερμοκρασία είχε πέσει αρκετά χαμηλά στους 11 βαθμούς κελσίου (σιγά το κρύο, για άλλους έχει και πιο κάτω),  παρ’όλες  τις προβλέψεις των μετεωρολόγων τους τελευταίους μήνες, για καλοκαιρία και υψηλές βαθμολογίες για έναν ολόκληρο χρόνο. Όλα τα ελεγχόμενα μέσα μαζικής ενημέρωσης  μιλούσαν για το τέλειο. Το τέλειο που το έβλεπαν στο πρόσωπο του ενός και μοναδικού Άντρα ,του προέδρου της  Κλαψοχώρας, ενός μικρού χωριού απομακρυσμένου και ξεχασμένου από το θεό (ΑΡΗ).

    Άξαφνα, (μπρρρ!! ανατρίχιασα) μέσα στο σκοτάδι ακούστηκε ένας απαλός ήχος. Φλαπ! Φλαπ!  Φλαπ! Ντουκ! Ήταν ένα ταχυδρομικό περιστέρι. Καρφώθηκε στο ανοικτό παντζούρι με κρότο και έπεσε με δύναμη κάτω, ζαλισμένο. Αιμόφυρτο, με σπασμένο το φτερό (μπλιαχ!) και υπό το φως της πανσελήνου το περιμάζεψε ο γιατρός του χωριού ντόκτορ ντεθ, για να του προσφέρει τις πρώτες βοήθειες. Στο  δεξί χτυπημένο του πόδι, υπήρχε ένα μήνυμα. Με τρεμάμενο χέρι, ο πρόεδρος του χωριού Κυραφροσύνης, έβγαλε το σημείωμα, το άνοιξε και φώναξε την γυναίκα του Άννα Μαρία Γεωργία  να το διαβάσει (σοβαρά; για λέγε!). Ήταν μία κλήση  (τροχαίας;), από την εθνική ομάδα μπόουλινγκ της  μακρινής Κοκεταρίας, για τον καλύτερο μπόουλερ που είχε το χωριό. Αν και τραυματίας με τενοντίτιδα  (πφφφ! παραμύθια) που θα του στερούσε το δικαίωμα να συμμετέχει στους διεθνής αγώνες, ο … μπόουλερ επέμενε να πάει. Άλλωστε, όπως διεμήνυε στο στενό φιλικό του περιβάλλον ήταν απλήρωτος πολύ καιρό(Α π ο κ λ ε ί ε τ α ι. Ο μυστακοφόρος ρεπόρτερ-ερευνητής δεν το έγραψε-είπε πουθενά ). 

Οχ, ΘΕ μου , αναφώνησε ο πρόεδρος. Τώρα τι κάνουμε; Αναρωτήθηκε. Συγκάλεσε αμέσως τους γέροντες  του χωριού, σε συμβούλιο. Το θέμα ήταν πολύ σοβαρό για να πάρει μόνος του αποφάσεις (λες και πιο πριν αποφάσιζε αυτός, σιγά! ). Τους περίμενε ώρες. Μέρες (εμ! που να έρθουν τα γερόντια. Έρχονται και από μακριά. Άλλοι από τα βουνά κι άλλοι από τα σίδερα ). Η συγκέντρωση όμως δεν έγινε εκείνη τη μέρα. Δεν είχε το δικαίωμα. Δεν μπορούσε  να παίρνει αποφάσεις , πόσο μάλλον να τις εκτελεί κιόλας. Είχε πάψει να είναι πρόεδρος εδώ και 20 περίπου ημέρες. Το χωριό ήταν ακυβέρνητο   (ακυβέρνητο; Σιγά, αφού είναι ο καλύτερος) . Τα προβλήματα πολλά (αποκλείεται, ψέματα. Είμαι κάθετος και οριζόντιος. Κανένα πρόβλημα απολύτως). Η ανησυχία των χωρικών μεγάλωνε. Τα πρόβατα και τα υπόλοιπα ζώα, δεν  είχαν άλλη τροφή (έλα τώρα, αυτό κι αν είναι ψέμα. Χόρτο υπάρχει παντού τριγύρω μας) . Ο περήφανος επαγγελματίας κόουτς (χαχαχαχαχ)  της ομάδας μπόουλινγκ, έκανε κάθε μέρα μπάνιο, όλη μέρα πλενόταν, δεν άντεχε τη μυρωδιά των λουλουδιών  με τα οποία τον έραιναν 10 μέρες πριν. Ο  έκπτωτος πρόεδρος είχε κουραστεί από αυτή την κατάσταση (τον λυπάμαι). Είχε βαρεθεί, δεν άντεχε άλλο (όχι ρε γμτξ). Δεν ήθελε να βλέπει κανέναν. Τα λεφτά είχαν τελειώσει, η ομάδα δεν πήγαινε καλά, οι χωρικοί είχαν ήδη ξεκινήσει να γκρινιάζουν και το μυστικό που έκρυβε βαθειά ,χρόνια ολόκληρα κινδύνευε να αποκαλυφθεί…

11/11/11 μέρα παράξενη

  …Η 11/11/11 ξημέρωνε. Μέρα παράξενη, σημαδιακή. Δεν άντεχε άλλο! Ήθελε να τόσο  να το πει. Αγαπούσε παράφορα ένα άλλο χωριό. Χρόνια τώρα, από τη μέρα που γεννήθηκε είχε χαρίσει  την καρδιά του αλλού.  Λάτρευε την Κάτω Κλαψοχώρα. Αλλά πώς να φύγει, με 11 βαθμούς ,με άνεμο βοριά και ημερομηνία 11/11/11 και τον κόσμο του χωριού ήδη εκνευρισμένο από τα στοιχεία που έβγαιναν στην επιφάνεια! Πόσο να αντέξει ακόμη ο δόλιος, ο καψερός  ο Άντρας;

    Εκείνη τη στιγμή, το τηλέφωνο χτύπησε τρεις φορές. Δεν είχε θέληση να το σηκώσει, δεν ήθελε να μιλήσει σε κανέναν. Βαριεστημένα, σήκωσε το ακουστικό. «Παρακαλώ», είπε. Στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής ακούστηκε μία άγνωστη  φωνή. Μία φωνή χωρίς δύναμη, κουρασμένη, ίσα που ακουγόταν. «Ο κύριος Κυραφροσύνης;», ρώτησε, «είμαι ο Πρόεδρος, ο Πρόεδρος της χώρας». Κόντεψε να του φύγει το τηλέφωνο από τα χέρια. Τρόμαξε! Τι συμβαίνει άραγε και ο ίδιος ο Πρόεδρος θέλει να του μιλήσει. «Οοορίστε» κατόρθωσε να ψελλίσει , «τι θέλετε, πως μπορώ να σας εξυπηρετήσω;». «Άκου παιδί μου, επειδή   όπως  ξέρεις η χώρα βρίσκεται σε μεγάλο κίνδυνο, είναι ακυβέρνητη εδώ και μέρες και δεν υπάρχει άλλος να οδηγήσει το καράβι σε λιμάνι. Ένας που θα μπορούσε, ο καπετάν Γιάννης είναι απασχολημένος με πιο σοβαρά θέματα (Θεϊκά) , αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να είσαι εσύ ο ικανότερος που έχει μείνει. Άλλωστε, είσαι ο Πρωθυπουργός της Β.Χώρας.  Εκλέγεις όποτε θέλεις, κυβέρνηση. Για αυτόν τον λόγο σε ορίζω Πρωθυπουργό όοοολης της Χώρας. Σήμερα 11/11/11 με 11 υπουργούς σε καλώ να κάνεις κυβέρνηση. Ζήτω  το έθνος!»…

Συνεχίζεται…(παραμύθι για)

Σημ.  Κάθε ομοιότητα με υπαρκτά πρόσωπα  επαφίεται (δύσκολη λέξη για μερικούς) στη κρίση του αναγνώστη.  Αν νομίζετε ότι όλα αυτά δεν είναι δυνατόν να συμβαίνουν στην Ελλάδα, ε τότε … καληνύχτα και … καλή τύχη (κάποτε).

11/11/2011

Μονάχους Μονάχους

Διαβάζουμε λοιπόν από την Βικιπαίδεια:   Η Μεσογειακή φώκια, Μονάχους μονάχους , (Monachus monachus), είναι ένα από τα τρία είδη του γένους Μονάχους και ένα από τα μεγαλύτερα είδη της οικογένειας Phocidae. Το μήκος των ενήλικων ζώων κυμαίνεται μεταξύ 2.0 – 2.4 μέτρα, ενώ το βάρος τους υπολογίζεται ότι φθάνει τα 200-300 κιλά.

Πως; Διακόσια με τριακόσια κιλά ε; Απίστευτο; Ένα φαινομενικά τόσο γλυκό και χαριτωμένο ζώο, με τα μεγάλα και καθαρά μάτια γεμάτα ειλικρίνεια  να είναι ΤΟΣΟ χοντρό; Το πάχος δεν είναι απαραίτητα κακό. Λίγο πολύ όλοι έχουμε τα παραπανίσια παχάκια μας. Πέντε κιλά πάνω, πέντε κάτω δεν έχουν και ιδιαίτερη σημασία. Την άκρη  την βρίσκεις κάποια στιγμή και φτάνεις στα επίπεδα που πρέπει ή που θέλεις να είσαι. Το χειρότερο είναι να είσαι χοντρός όχι στο κορμί, αλλά στον εγκέφαλο. Να έχει γεμίσει η κρανιακή σου κοιλότητα με τόσο λίπος που να μην σου επιτρέπει καν να σκεφτείς. Τέτοια παραδείγματα έχουμε πολλά γύρω μας. Πολλά περισσότερα από ότι φαντάζεστε. Σαφέστατα όμως το χειρότερο είναι και εμφανισιακά να μοιάζεις με φώκια (σκεφτείτε λίγο, ψάξτε σε οικεία ή δημόσια πρόσωπα και θα βρείτε πολλούς που ταιριάζουν  σε αυτή την περιγραφή).Δεν είμαι ρατσιστής, γενικά αγαπώ όλον τον κόσμο, προσπαθώ να μην «μισώ» κανέναν (αν και αυτό είναι συζητήσιμο, θεωρώ πως τα συναισθήματα αγάπη και μίσος δεν ορίζονται το ίδιο σε όλους),δεν έχω καμία διάθεση να προσβάλω κανέναν, αλλά ορισμένα γεγονότα (κυρίως συμπεριφορές ανθρώπων) με ενοχλούν. Με ενοχλεί η συμπεριφορά φώκιας. Παχύδερμη συμπεριφορά  η οποία εκπαιδεύεται για να προσφέρει  διασκέδαση στους πελάτες [(εδώ θα ήθελα να τονίσω προς αποφυγή παρεξηγήσεων και λανθασμένων ίσως συμπερασμάτων πως αναφέρομαι σε φώκιες οι οποίες είναι έγκλειστες σε ενυδρεία και τσίρκο.  Για αυτά τα «ζώα» τα οποία σε κάποια στιγμή της ζωής τους πιάστηκαν από ανθρώπους ή (καλύτερα για αυτά) γεννήθηκαν μέσα σε αυτούς τους χώρους.]. Χειρότερη όμως όλων είναι η ΦΩΚΙΑ η οικειοθελώς προσφέροντας τις υπηρεσίες της, για ένα ψάρι (νταξ υπερβολικό το ένα ψάρι , πού να χορτάσει;), μία πενιχρή αμοιβή, ένα τίποτα που μόνο  για να είναι αρεστή στα αφεντικά της  κάνει τούμπες, σηκώνεται στα πίσω πόδια (υπερβολή; Ναι), βαράει παλαμάκια, τινάζεται στον αέρα και μερικές φορές ερωτοτροπεί με άλλες ίδιας αντίληψης φώκιες. Και υπάρχουν πολλές τέτοιες φώκιες. Δυστυχώς. Ναι, κρίμα. Το σοβάρεψα όμως και δε μ’ αρέσει.  Όπου βρείτε την φώκια δώστε της ένα ψαράκι. Θα της αρέσει να είστε σίγουροι. Όχι κανένα  φθηνό. Δεν τα καταδέχεται πλέον τα μικρά και  νόστιμα ψαράκια. Καλόμαθε και θέλει ακριβά…

Και σαν να μην έφθαναν όλα αυτά τα θέματα του ζωικού βασιλείου, έχουμε και τα θέματα του οικονομικού ισολογισμού της Π.Α.Ε.. Κλαίμαι ώλι! Πως τα καταφέρατε ρε παλικάρια εκεί στη διοίκηση του ποδοσφαίρου ; Πείτε πως; Για να δούμε αν στη συνέντευξη που προγραμματίσατε να δώσετε στις 21 Δεκεμβρίου θα πείτε κάτι ουσιαστικό. (Μεταξύ μας είμαι απόλυτα σίγουρος πως όχι). Όχι τίποτα άλλο, αλλά θα είναι πολύ δύσκολο, στα αθλητικά σάιτς που γράφει ο εκπρόσωπος τύπου, να δώσει απαντήσεις μία  προς μία σε κάθε έναν οπαδό αντίπαλων ομάδων. Νταξ, κρίμα είναι το παιδί. Κάθε φορά που γράφει γίνεται σφαγή. Δώστε του έναν βοηθό. Έτσι κι αλλιώς τον πληρώνουμε που τον πληρώνουμε από τα λεφτά της λέσχης.  Ρε, πάρτε το  χαμπάρι. Ρε, μην με αναγκάζεται να γίνομαι  αγενής και να αρχίζω τα ρεεεε. Σταματήστε να ασχολείστε με τους άλλους. Τους δίνετε παραπάνω αξία από ότι έχουν. Λίγη πλακίτσα δεν έβλαψε ποτέ κανέναν, αλλά μην προσπαθείτε να κρύψετε τα δικά σας/μας σκατά με αυτά των άλλων. Τα σκατά  αν δεν τα βλέπουμε, τότε σίγουρα τα μυρίζουμε. Γιατί μυρίζουν πολύ άσχημα… έτσι τα κάνατε. Ας ελπίσουμε τουλάχιστον να συνέλθει η ομάδα και την Κυριακή να πάρουμε το τρίποντο, να ηρεμήσουμε λίγο.

Υ.γ. (σοβαρά τώρα) Μου τι δίνει αυτή η κατάσταση. Δε με βοηθάει καθόλου η πορεία της ομάδας. Δεν μας έχει αφήσει να χαμογελάσουμε, να βγάλουμε λίγη περισσότερη τρέλα, να χαρούμε και να ξεφύγουμε από τις δυσκολίες της καθημερινότητας… φφφφφφ! Σκασμένοι είμαστε. Τουλάχιστον κατάφερα σήμερα να γράψω ακριβώς (βάσει το word των windows) εξακόσιες εξήντα έξι λέξεις… περήφανος γέρο σάτυρος

Περιμένω  πάντα στο … gero.satyros@hotmail.gr

15/12/2011

Μάλλιασε η (ποια;) γλώσσα μας (α, εντάξει)…

Χαλαρά, περισσότερο χαλλλλλαρά από ότι φάνηκε ήρθε αυτό το 1-3. Ωράιος κάιρος που λεν και οι φίλοι μας οι Εγγλέζοι. Πραγματικά, δεν είναι ωραιότερη αυτή η μετάφραση σε αντίθεση με αυτό το εντελώς ξενέρωτο και μπλιαχ «Άγγλοι»; Μην ξεχνάμε επίσης ότι και φωνητικά αν το ακούσει κάποιος Εγγλέζος αυτό το Άγγλοι θα το καταλάβει ως «άσχημος» (ugly= άσχημος). Σαφέστατα  και το ugly  αποδεκτό  είναι όταν αναφερόμαστε για Εγγλεζάκια, ε δεν είναι και από τους ωραιότερους λαούς στον κόσμο. Για γυναίκες μιλάμε εντάξει; Μην αρχίσετε τώρα να μου μιλάτε για Μπέκαμ και διάφορους άλλους. Νταξ έχει και κομψούς άντρες (όχι σαν κι’ μένα όμως) –παρεμπιπτόντως θεωρώ τις ισπανίδες τις ασχημότερες γυναίκες στην Ευρώπη, με νούμερο ένα σε ομορφιά  τις Σλοβένες. Τώρα τι σχέση μπορεί να έχει ένα αποτέλεσμα ελληνικού πρωταθλήματος και δη του ΑΡΗ μας με την Αγγλία, ε λοιπόν έχει. Χθες ο αγώνας είχε:

·         4 γκολ

·         ωραίο καιρό για ποδόσφαιρο

·         πολλή όμορφη παρουσία των οπαδών στην κερκίδα χωρίς ακρότητες και με παλμό

·         ανατροπή του αποτελέσματος από 1-0 σε 1-3 κάτι που δεν συμβαίνει συχνά και ειδικά σε σχέση με την ομάδα μας  σπανιότατα ΚΑΙ εκτός έδρας

·         αλλά πάνω από όλα είχε ΤάσοΚάκοθαμεβρείτεμπροστάσας-3, λατρεύουμε και αγαπάμε με λύσσα την τεράστια αυτή σφυρίχτρα η οποία κόντρα στις πιθανές εντολές της ΚΕΔ (Κόμμα Ελλήνων Διαιτητών) ΔΕΝ έδωσε κόκκινη κάρτα σε ποδοσφαιριστή του ΑΡΗ. Γουάου;

Ναι. Όπως έλεγε και μία πολύ καλή μου φίλη (Νταλίσιους από το Delicious Alice) χθες το βράδυ «  η κορυφαία χαρά της το Σ/Κ ήταν η νίκη της Αρειανάρας και το ματς που παρακολουθήσε  κλεψιμέικο από το λινκ στο fromsport!». Ναι, ωράιος κάιρος! Υπέροχη Κυριακή, που την ομόρφυνε η απόδοση συγκεκριμένων παικτών, παικτών που πριν από λίγο καιρό ήταν για να πάρουν το τρένο της μεγάλης φυγής. Και εκεί που είχε αρχίσει ο κόσμος να θυμάται συνθήματα και ιαχές «Κόκεεεε Κόκεεεε» αρχίζει σιγά σιγά να (ξανά) βρίσκει νέα ποδοσφαιρικά είδωλα… «Νέριιιιι Νέριιιιι». Και πάλι από την αρχή υπολογισμοί για τον αν προλαβαίνουμε την Ευρώπη ή όχι, και συζητήσεις για τα λάθη που κόστισαν (αγωνιστικά πάντα), και να οι δημοσιογράφοι , αρθρογράφοι και ουχί ζωγράφοι να μας μιλάν για την αγωνιστική ανάκαμψη που έφερε ο Πορτογάλος «μάγος» και λοιπά και λοιπά. Ρε, θα μας πέσουν τα (ποια;) μαλλιά. Πλάκα μας κάνετε; Είπαμε μια βδομάδα πριν. Αν κάνει ο ΑΡΗΣ 3 σερί νίκες έχει ελπίδες να παίξει πλέγιοφς. Αν όχι, δύσκολα. Ως τώρα πήρες 4 πονταλάκια από τα 6 που ήθελες. Άρα; Άρα αδερφέ μου κάτσε να ασχοληθείς με την πραγματική σωτηρία της ομάδας που δεν θα έρθει αν βγούμε στα πλέγιοφς, ούτε αν βγούμε στην Ευρώπη. Βγήκε τις προάλλες ο αξιαγάπητος, ίσως το καλύτερο παιδί στον ΑΡΗ, και συμπαθέστατος Αντώνιος να μας πει τον καημό του. Να μας πει για το γεγονός της  παραίτησης  από τη διοίκηση, αλλά μετά λέει  σκεφτόμενος  λίγο πιο ψύχραιμα, αποφάσισε να βοηθήσει με όλες του τις δυνάμεις την Π.Α.Ε.. Δηλαδή πρέπει να του πούμε μπράβο; Μπράβο ρε συ Αντώνη, όμως είναι ο μόνος, μαζί με τον Αθανασιάδη, που κινδυνεύει να χάσει την περιουσία του αν πάει κάτι στραβά. Λογικό δεν είναι να προσπαθήσει να σώσει ΚΑΙ το τομάρι του; Θα έφευγε κανείς από εσάς από το σπίτι του, επειδή κάποιος τον κατηγόρησε π.χ. ότι δεν κάνει καλό σεξ στη γυναίκα του; Ας πούμε ρε παιδί μου ότι έρχεται ο εραστής της γυναίκας σου (όχι της δικιάς μου, μακριά από μένα) και σου λέει «φίλε, δεν το κάνεις καλά», εσύ τι θα κάνεις; Θα φύγεις (αφού φυσικά του σπάσεις τα μούτρα); Ή θα κάτσεις να σώσεις το σπίτι σου και προσπαθήσεις να ξανακερδίσεις την γυναίκα σου; Ξέρω, ξέρω ήδη μερικοί από εσάς πανηγυρίζετε που θα την ξεφορτωθείτε, αλλά εδώ μιλάμε για ΑΡΗ και για τον ΑΡΗ υπάρχει μόνο ένας δρόμος και αυτός είναι η οικονομική σωτηρία του.

Κύριοι του «ΑΡΗΣ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ»  θελήσατε το 2009 να αναλάβετε την διοίκηση της Π.Α.Ε. Το 2011 επαναλάβατε το ίδιο. Όποια λάθη και να έγιναν τα χρόνια πριν από τις χρονολογίες αυτές ουδόλως μας ενδιαφέρει διότι από τη στιγμή που γνωρίζατε την κατάσταση (έστω τη δεύτερη φορά), οφείλατε να διαχειριστείτε σωστά τα έσοδα της εταιρίας, τα διπλάσια έσοδα σε σχέση με ότι παραλάβατε, και να μην φτάναμε στο σημείο ο ΑΡΗΣ να κινδυνεύει με διάλυση. Και αυτά δεν είναι λόγια δικά μου ή του Σκόρδα, Στεφανίδη, Ξανθόπουλου για να αναφέρω μερικά πρόσωπα μέσα από τον ΑΡΗ που μιλάν επωνύμως, αλλά λόγια των δύο (βάσει νόμου) υπευθύνων για την εταιρία. Άιντε γιατί μάλλιασε η γλώσσα μας να επαναλαμβάνουμε τα ίδια. Θα μας περάσετε για γραφικούς σε λίγο. Περιττό  να τονίσω την απέχθειά μου σε οποιοδήποτε σενάριο έχει να κάνει με αγορά Α.Φ.Μ. άλλης εταιρίας. Ηρακλίδης δεν θα γίνουμε ποτέ. Αυτά που κοροϊδεύαμε, μην τα λουστούμε κύριοι.

(Το σοβάρεψα ε; Ντάξει μωρέ δε θέλω να πούμε ξέρω γω ,αλλά έχω νταλκά ρε παιδί μου, αγχώνομαι με αυτή την κατάσταση, φοβάμαι μήπως στο τέλος την πληρώσουμε μόνο εμείς. Αφού δεν είμαστε μέρος του συστήματος, την έχουμε πατήσει και δύο φορές, ο εύκολος στόχος είμαστε εμείς. Τέλος πάντων πρέπει όμως να αντιληφθούμε την σοβαρότητα της κατάστασης και στην έκτακτη γενική συνέλευση να είμαστε όλοι εκεί. Σοβαρά τώρα ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ χρόνος  για χάσιμο αδέρφια)

24/01/2012

ΚΟΤΕΣ,ΓΑΥΡΟΙ ΚΑΙ ΛΑΓΟΙ… gourmet!

Καλημέρα σας, κυρίες και κύριοι και αγαπητά μου παιδιά. Εύχομαι η σημερινή μέρα να σας βρίσκει με χαρούμενη διάθεση, σε άριστη υγεία και με λεφτά στη τσέπη (καλά αυτό το τελευταίο λιγάκι  δύσκολο να συμβεί , ευχόμαστε όμως να είναι αλήθεια). ‘Όμως είναι κρίμα μια τέτοια μέρα να μην είμαστε όλοι χαρούμενοι. Είναι η δεύτερη μέρα του χειμώνα, της ωραιότερης εποχής του χρόνου. Α! Σαν τον χειμώνα δεν έχει. Νταξ, και το καλοκαιράκι καλό είναι, αλλά πολλή ζέστη ρε παιδί μου. Δεν αντέχεται. Ιδρώτας (μπλιαχ!),  μυρωδιές (μασχαλίλα, ακόμη πιο μπλιαχ!) ,ποδαρίλα από αυτούς που φοράν τα παπούτσια ακάλτσωτοι. Σαν  να είναι τώρα που είδα εκείνον τον λεχρίτη  τύπο και  άπλυτο να απλώνει  πάνω στην ξαπλώστρα την ασπρόμαυρη πετσέτα του (μην παρεξηγήσετε μερικοί, δεν εννοώ μπαοκτσήδικη πετσέτα, μια από αυτές με το Ε.Σ.. Για αυτές μιλάω, που από την βρώμα είχε γίνει γκρι). Γι’ αυτό σας λέω. Χ Ε Ι Μ Ω Ν Α Σ…

         Ξημέρωσε λοιπόν Παρασκευή και έχω άριστη διάθεση. Γουστάρω την ημέρα, με τρελαίνει η σκέψη ότι την Κυριακή θα ξαναβρεθώ στην αγαπημένη μου θέση, θα έχω τα αδέρφια δίπλα μου, θα πάρω το ποτάκι μου στο χέρι και θα παρακολουθήσω τον Θεό μου. Όχι αυτή τη φορά από τον καναπέ του σπιτιού μας ή την καρέκλα του « καφέ» από τα οποία παρακολουθήσαμε τις τελευταίες δύο αγωνιστικές, αλλά από τα καρεκλάκια του γηπέδου ή μάλλον των γηπέδων……….

              Επιτέλους αυτό το σαββατοκύριακο θα είναι καλύτερο από όλα. Έχουμε και λέμε, σήμερα στο βόλεϊ με τους ερυθρόλευκους του νότου (οι του Βορρά δε ξέρω , ούτε που παίζουν ούτε μουνοιάζει) και την Κυριακή σε έναν υπέροχο αγώνα δρόμου ημιαντοχής , θα αναμετρηθούμε στο μπάσκετ, πάλι με αυτά τα ψαράκια στις πέντε, αλλά και στις επτά και τριάντα έρχονται τα αξιαγάπητα τετράποδα. Τα λατρεμένα μου. Από μικρό παιδί με ενθουσίαζαν αυτά τα χνουδωτά ζωάκια με τα μακριά αυτιά και την φουντωτή ουρίτσα. Ειδικά ο τρόπος με τον οποίο έτρεχαν. Στα πίσω πόδια και με ελαφριά πηδηματάκια. Ειδικά με κρεμμυδάκια, κόκκινο πιπέρι, κόκκινη σάλτσα, αλατάκι, σβησμένο με  κρασί, ψωμί (για τεράστιες βούτες) και κόκκινο κρασάκι cabernet … πείνασα! Και είναι νωρίς ακόμη. Πωωωω ρε σεις, τι κάνουμε τώρα; Τι θα φάμε; Μέχρι την Κυριακή έχουμε μέρες μπροστά μας. Μέχρι το απόγευμα που θα πιούμε τα τσιπουράκια μας με γαύρο, έχουμε ώρες, άρα τι κάνουμε; Την πιο σίγουρη λύση! Κοτοπουλάκι. Κότα στα κάρβουνα, κότα σούβλας, κοτοσουβλάκι, γύρο κοτόπουλο και άλλες πολλές επιλογές. Όλες πεντανόστιμες. Επίσης μπορείτε να βρείτε και να φάτε πετεινούς (κοκόρια δηλαδή). Ίσως πιο ηλίθια πτηνά ΚΑΙ από τις κότες. Πάντως κοτούλες βρίσκεις εύκολα και παντού γύρω μας. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Κότες!

…………………..

Αλλά ευτυχώς βρήκα παρηγοριά! «…Μπορεί ο Άρης να μην είναι μία από τις πιο διάσημες ομάδες της Ευρώπης ή μία από τις πιο επιτυχημένες στην Ελλάδα, αλλά οι οπαδοί –με επικεφαλή τη Super 6- αποτελούν πραγματικά ένα μοναδικό θέαμα. Οι φανατικοί οπαδοί έχουν δεσμούς με την Μπόκα Τζούνιορς, αλλά το σόου που δίνουν θα μπορούσε να είναι μάθημα για την περίφημη εξέδρα -La 12- της Μπόκα». Καλά ρε μπούφοι από τον βρετανικό  αθλητικό ραδιοσταθμό talksport.co.uk, είναι δυνατόν να μην ξέρετεότι δεν υπάρχει super-6 αλλά super-3; ΜΠΟΥΦΟΙ, ΕΕΕ  ΜΠΟΥΦΟΙ… Παρόλα αυτά, περηφάνια. Ναι, ρε σεις, αυτό είναι! Στα @@ τι ομάδα έχω, στα φρύδια μου αν η ομάδα μου είναι Τρίτη, τέταρτη πριν από το τέλος, ούτε που μουνοιάζει αν έχω να πάρω τίτλο 40 χρόνια, έχω κατεβάσει 30.000 λαό στην Αθήνα και επίσης ένα ραδιόφωνο (αθλητικό) στη Αγγλία (παρεμπιπτόντως, πολύ ζώα εκεί στο νησί) με καθιερώνουν στο τοπ-10 σαν εξέδρα. Δάκρυα συγκίνησης ρέουν από τα γκριζοπράσινά  μου μάτια. Είναι κάτι που περίμενα χρόνια, κάτι που αξίζει να ασχοληθούμε για το υπόλοιπο της χρονιάς. Πιστέψτε με κι ακολουθήστε με στον δρόμο που χάραξε ο Δεκέμβρης…

(Ωραίος μήνας πέρυσι ο Δεκέμβριος. Ελπίζω να γίνει και ο φετινός… ειρωνείες θα σβήνονται φύλλος )

Σας περιμένω στο gero.satyros@hotmail.gr

 01/12/2011

Κάτι σαν ιστορία…

  Έλα-Έλα,  έλα … εφέντιμ. Πάρε,  έχω  τα πάντα. Όλα τα καλά  τα έχω. Γκιρισίμ, χάιντε. Χαφιφτσέ γκιρισίμ.  έλα εφέντιμ. Και καϊπιρίνια έχω και κόντρα φιλέτο έχω και αχάια Κλάους και ότι θες έχω.

Στο καπάνι η φωνή του Τούρκου Αλή, του πλανόδιου πωλητή  της περιοχής, αντηχούσε δυνατά. Αν και τα τελευταία χρόνια οι τούρκοι κάτοικοι της πόλης δεν διέτρεχαν κανέναν κίνδυνο, παρόλα αυτά ο Αλή, πρόσεχε πάντα τα λόγια του. Έτρεφε μίσος για τους Έλληνες που κατάφεραν μετά από τόσα χρόνια, αιώνες για την ακρίβεια, να ξαναγίνουν κυρίαρχοι της πόλης.

Είχαν περάσει μόλις τρία χρόνια από την ιστορική εκείνη ημέρα κατά την οποία  το ελληνικό τορπιλοβόλο αρ.11 με κυβερνήτη τον Υποπλοίαρχο Νικόλαο Βότση μπήκε στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης απαρατήρητο κάτω από την μύτη των πυροβολείων του Καρα-μπουρνού και  ανατίναξε με δύο τορπίλες το γερασμένο Τουρκικό θωρηκτό «Φετχί Μπουλέντ».  Το γεγονός αυτό είχε σημαντική επίδραση στο ηθικό των αμυνομένων Τούρκων και επηρέασε την απόφαση του Ταξίν Πασά να παραδώσει την πόλη στον προελαύνοντα Ελληνικό Στρατό. Μετά από λίγες ημέρες και με εντολή του Βενιζέλου ο διάδοχος του θρόνου Κωνσταντίνος υπέγραψε την συνθήκη παράδοσης της πόλης.

-Βρε καλώς τον. Που είσαι Αλή; Που χάθηκες τόσον καιρό; Τι έγινε, κρύφτηκες;` Χαχαχα! Η φωνή του Παναγιώτη του  κρεοπώλη ακούστηκε και σε συνδυασμό με το γέλιο του, κίνησε την περιέργεια και  ανάγκασε όλους όσους βρίσκονταν κοντά να στρέψουν τα κεφάλια τους προς  το μέρος των δύο αντρών.

- Πουθενά, μπρε. Εδώ είμαι! Γυρνάω δεξιά και αριστερά. Πέρα δώθε… εδώ και εκεί, χαμογέλασε ο Αλή.

-Βρε βρε  μεχράμπα Αλή. Νασιλσίν ; Ιγί;

- Ιγιγίμ σεν , εφέντι Γιώργο. Εσύ;

-Καλά, πολύ καλά Αλή. Για πες, τι καλό έχεις σήμερα;

-Εβέτ, θα σε πω. Έχω μια πολύ καλή καϊπιρίνια από τη Λουζιτανία, φοβερό κόντρα φιλέτο από τον Κόλο της Χιλής και κρασάκι από την Πάτρα πρώτο πράμα. Από το οινοποιείο του Κλάους.

-Μπράβο, βρε Αλή. Ωραία πραματάκια βλέπω. 

- Ναι βρε, πως τα καταφέρνεις έτσι και πάντα έχεις καλό πράμα. Που τα βρίσκεις βρε τα γρόσια, που τις βρίσκεις τις λίρες και αγοράζεις  από το εξωτερικό; Η φορολογία έχει πάει στα ύψη,  το κράτος όλο θέλει λεφτά, ο φορομπήχτης αγάς έχει απαγορεύσει τις εισαγωγές ακόμη και τις αγορές, εσύ πως τα καταφέρνεις ωρέ;

Ο Αλή χαμήλωσε το βλέμμα του. Σήκωσε αργά αργά το κεφάλι, κοίταξε προσεκτικά  δεξιά και αριστερά  και παρατήρησε  τον κόσμο που μπαινόβγαινε στην αγορά. Όταν είδε πως δεν υπήρχε ούτε ένας που να τον παρακολουθεί, ούτε ένας που να του  δίνει έστω και την παραμικρή σημασία, γύρισε το κεφάλι του προς τους δύο συνομιλητές του και τους είπε ψιθυριστά και συνωμοτικά.

-Έχω άκρες εφέντες  μου. Έχω γνωστούς παντού. Οι φίλοι μου που με βοηθάν είναι πολλοί. Φυσικά όλα αυτά με το ανάλογο μπαξίσι. Έχω έναν άνθρωπο δικό μου στα τελωνεία, παπατρέχα τον φωνάζουν, ο οποίος καταφέρνει να υπερπηδά  όλα τα εμπόδια με τη βοήθεια του φερέφωνου του συνεργάτη του. Αυτοί οι δύο, μαζί με μερικούς άλλους έχουν στήσει μία καλή κατάσταση και μπορούμε να κλέψουμε το κράτος, να παίρνουμε ότι θέλουμε και να μη δίνουμε λογαριασμό σε κανέναν.

-Βρε τον Αλή, τι κατάσταση δημιούργησε. Χαχαχα!

-Μη γελάς καθόλου Παναγή. Δεν είναι καθόλου αστείο.

- Έεεελα, βρε Γιώργη. Σιγά, και τι έγινε; Χαράς το πράμα.

-Όχι Παναγή, δεν πάει έτσι. Θα το βρουν μπροστά μας τα εγγόνια μας αυτό. Θα έρθει καιρός που δεν θα έχει το κράτος λεφτά. Αν ο Αλής κι ο κάθε Αλής δεν πληρώνει αυτά που πρέπει τότε το κράτος θα πτωχεύσει. Δεν σου έγινε μάθημα μου φαίνεται η χρεωκοπία του Τρικούπη.

-Πφφφφ, αποκλείεται. Δεν πρόκειται να γίνει τίποτε. Αλλά ας τ’ αφήσουμε αυτά, άσε και τον Αλή για την ώρα και πες μου την Κυριακή θα βρεθούμε στο γήπεδο;

- Ναι, Παναγή… θα σας πατήσουμε. Φτιάξαμε φοβερή ομάδα η οποία θα κερδίζει συνέχεια.

-Χαχαχα, σιγά μην τα καταφέρετε. Θα σας δώσουμε μια με το ρόπαλο και θα σας διαλύσουμε.

-Αποκλείεται, το δόρυ του Θεού μας είναι πιο δυνατό από το ρόπαλο. Θα σας το «καρφώσουμε»

-Συγνώμη, που ρωτάω  εφέντες , μου αλλά τι εννοείτε;

- Αλή; Δεν τα ’μαθες; Τα προηγούμενα χρόνια ιδρύσαμε στην πόλη δύο ομάδες για να γυμναζόμαστε και να περνάμε την ώρα ευχάριστα. Τον ΑΡΗ, θεό του πολέμου και τον ημίθεο Ηρακλή.

- Ααααα! Ωραία θα ήταν να ερχόμουν κι εγώ να περνούσα τον χρόνο μου.

-Δεν ξέρω Αλή μου αν θα μπορούσαμε να σε δεχτούμε. Θέλουμε πολύ, αλλά πρέπει να αλλάξεις νοοτροπία και να σκέφτεσαι το «κοινό» καλό και όχι μόνο την πάρτη σου. Άλλαξε, σταμάτα τις παρανομίες και τα μπαξίσια και το συζητάμε. Γεια σου, Αλή.

Ο Αλή έμεινε να τους κοιτάζει με μίσος στα μάτια. Αισθανόταν τόσο προσβεβλημένος. Τόσο τον πείραξαν τα λόγια των ελλήνων που άρχισε να μονολογεί τρίζοντας τα δόντια του…

-Δεν θα έρθει η στιγμή να αποκτήσω και εγώ ομάδα; Θα δείτε εσείς…

 20/01/2012

Θέρμης δρώμενα...

… και Θέρμης δρόμο έπαιρνα. Έχω έναν πολύ καλό φίλο, εξαιρετικό παιδί, πολύ καλό Αρειανάκι, στη Θέρμη μένει,  με πάθος για την ομάδα. Πολύ όμως. Όπου σταθεί και βρεθεί, μιλάει για τον ΑΡΗ του (κάποτε ένας ραδιοφωνικός παραγωγός, πολύ αγαπητός σε πολύ κόσμο, ο Τάσος κουρκούμπας έλεγε: «η ομάδα είναι προσωπική υπόθεση του καθενός». Μια άποψη που υιοθετώ  και υποστηρίζω με θέρμη). Ο ΑΡΗΣ του φίλου μου του Αμφιλόχιου (δεν είναι εκπληκτικό όνομα;) είναι η πιο υγιής ομάδα στο πρωτάθλημα.  Δεν υπάρχουν οικονομικά προβλήματα, δεν υπάρχουν άστοχες επιλογές παικτών, μηδέ προπονητών. Όλα λειτουργούν ρολόι. Ή μάλλον δεν τον ενδιαφέρει καν να ξέρει αν η ομάδα θα υπάρχει την επόμενη μέρα, φτάνει στην επόμενη αγωνιστική να βρεθεί ο οποιοσδήποτε να σπρώξει την μπάλα στα δίχτυα. Φτάνει να κερδίσει η ομάδα, ώστε στο καφενείο ή στο χώρο εργασίας με την παρέα να σχολιάζει τους «άλλους». Δεν είναι κακό πάντα αυτό, ιν φακτ έχει τον χαβαλέ του ώρες ώρες. Δεν έχει κακή καρδιά, ίσα ίσα τους αγαπάει όλους. Είναι λίγο πειραχτήρι απλά, του αρέσει να παίζει. Φυσικά να μην σας εξηγήσω πως αισθάνεται όταν χάνει ο ΑΡΗΣ. Ειδικά το τελευταίο διάστημα που δεν πατάμε και πολύ καλά στα πόδια μας , είναι σε άθλια κατάσταση. Προχθές, τον συνάντησα  κάπου έξω και μου λέει, έλα να σε πω. Τι; τον ρώτησα και μου βγάζει μία φωτογραφία του Κόκε. «Περιμένω πως και πώς να έρθει», μου λέει. Κοιτάζοντας προσεκτικότερα παρατήρησα ότι ήταν μια φωτογραφία του Κόκε από μία συνέντευξη, με μικρόφωνα και τέτχια. «Τον βλέπεις τον πιτσιρικά;», μου λέει «είναι ο γιος μου, επάνω στους ώμους μου, την πρώτη μέρα που πάτησε ο Σέρχιο το πόδι του στην πόλη, η πρώτη συνέντευξη που έδωσε». Κοιτούσα απορημένος. Ήταν και πρωί, καφέ δεν είχα πιεί, τι εννοούσε άραγες; «Όταν ήρθε, ο γιός μου ήταν τέσσερα χρονών, τώρα που θα ξανάρθει, θα πάω να τον βρω με τη φωτογραφία και θα του πω: κοίτα Σέρχιο, ήρθες είκοσι τρία και τώρα είσαι είκοσι εννιά. Θέλω τίτλο, χρωστάς έναν τίτλο». Κόκκαλο εγώ. «Και που ξέρεις ότι θα έρθει; Και που το άκουσες;» ρώτησα. « Πλάκα κάνεις; Όλα τα σάιτς και τα ραδιόφωνα το λένε. Αφού χθες το βράδυ το έγραψε και στο φέις μπουκ. Είπε ότι δεν είναι πλέον στο χέρι του και ότι θα δώσει την είδηση της επιστροφής, ώστε  ένας  malakas να πουλήσει παραπάνω εφημερίδες». Εντάξει. Έτσι αγαπάει την ομάδα ο Αμφιλόχιος. Στήριξη γηπεδική, όπου κι αν παίζει, αλλά το παραπέρα δεν τον απασχολεί. Προσωπική υπόθεση του καθενός. Και δεν είναι ο μόνος.  Όλες αυτές τις προηγούμενες ημέρες, τις δυο-τρεις που ανακινήθηκε θέμα επιστροφής του ακούω, διαβάζω ανθρώπους να παρακαλάν τον Κόκε να έρθει πίσω. Έχουμε τόσο σοβαρά θέματα που απασχολούν τον σύλλογο (σίγουρα ο Κόκε  ΔΕΝ είναι σοβαρό θέμα, για λόγους που έχουν ήδη αναλύσει άλλοι πριν από μένα) που δεν μπορώ εγώ να ασχοληθώ με το ΑΝ θα γυρίσει ή όχι ο … ( άντε μην το πω) Κόκε. Καταρχάς, χθες δώσαμε σημαντικό αγώνα για τον θεσμό του κυπέλλου. Δυστυχώς την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές δεν ξέρω το αποτέλεσμα (λόγω ενός μικρού ατυχήματος δυσκολεύομαι να γράψω, γι’ αυτό και η μη παρουσία μου στο φύλλο της Τρίτης, και έτσι ξεκίνησα το γράψιμο νωρίς το πρωί), εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να είναι νικηφόρο και σήμερα που διαβάζεται την εφημερίδα να έχει πρωτοσέλιδα νίκης και επιτυχίας. Δεύτερον, ένας ποδοσφαιριστής ο οποίος δεν μπορώ να πω ότι διακρίθηκε σε αυτό για το οποίο τον πληρώναμε (;), κατέθεσε προσφυγή και έμεινε ελεύθερος. Δεν έχει σημασία πως λέγεται αυτός ο οποίος έκανε την προσφυγή, σημασία έχει ότι την έκανε. Και μην ξεχνάτε, ο δεύτερος μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα. Φοβάμαι μην έρθει η στιγμή που θα ακολουθήσουν κι άλλοι, κι άλλοι, κι άλλοι… Είναι η πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια, μετά από το άρθρο 44 και την πτώση (ίσως και πιο παλιά), που κάποιος/οι κάνουν προσφυγή ζητώντας τα χρήματα που τους οφείλονται ( βέβαια εδώ έχουμε και το παράδοξο να ζητάν και να κερδίζουν όπως στην περίπτωση του Κουλουχέρη και αυτά της επόμενης χρονιάς), παίζοντας στην ουσία απλήρωτοι εδώ και πάρα πολύ καιρό. Τέλος, το Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Θέρμης αποφάσισε να βάλει τέλος στα όνειρα (σε αυτό είμαι απόλυτα βέβαιος) ΟΧΙ όλων των  Αρειανών για πραγματικά μεγάλο σύλλογο. Φυσικά σε αυτά τα δύο τελευταία  γεγονότα που στιγματίζουν την ιστορία του συλλόγου, ευθύνη έχει μόνο ένας. Ναι, ναι  καλά καταλάβατε. Σκόρδας. Βέβαια. Αυτός φταίει. Για όλα. Αυτός με την χροιά της  φωνής του, την τόσο στριγκή, με τις κατηγόριες που ξεστόμιζε κάθε μεσημέρι άδικα εναντίον της απόλυτα πετυχημένης διοίκησης του «ενιαίου» ΑΡΗ (από πού να ξεκινήσουμε και που να τελειώσουμε) εξανάγκασε τους ποδοσφαιριστές, Κουλουχέρη και Τσέζαρετς (Κροάτης είναι, γράφεται Cezarec άρα δεν είναι Τσέζαρεκ που τόσο λαθεμένα επέμεναν όλοι να λένε/γράφουν) να καταθέσουν προσφυγή επειδή δεν άντεχαν άλλο την σκέψη να είναι στην ίδια πόλη με τον ίδιο. Άσε που μία μέρα πήγαν να φάνε στο σπίτι του Πολωνού πρώην προπονητή της ομάδας, πήραν για να πιουν  την γνωστή πλέον Babis cola και με το που τους είδε η σπιτονοικοκυρά του Πολωνού, τρόμαξε και κάλεσε εξορκιστή ζητώντας για αποζημίωση τα μηνιάτικα της επόμενης χρονιάς. Εδώ για να καταλάβετε τι συμβαίνει, η κάτοικοι του πολεοδομικού συγκροτήματος του Δήμου Θέρμης ζητούν να μεταφερθούν σε άλλη χώρα. Ναι, αλήθεια! Σύμφωνα με την απόφαση του δημοτικού συμβουλίου, αποτέλεσμα μιας ανοικτής συνέλευσης των κατοίκων, την υπ’ αριθμό 3254/098/2012 «οι κάτοικοι του δήμου Θέρμης, μη αντέχοντας την σκέψη της συνύπαρξης (κοντινής ή μακρινής) στο ίδιο τετραγωνικό εκτάριο, μη αντέχοντας την σκέψη της πιθανής οπαδικής υποστήριξης στην ομάδα του ΑΡΗ Θεσσαλονίκης  στο νέο γήπεδο το οποίο ΘΑ χτιζόταν στην περιοχή του Δήμου μας και θα ονομαζόταν ΑΡΕΟΠΟΛΗΣ (πόλη του ΑΡΗ), του κυρίου Χαράλαμπου Σκόρδα κατοίκου Θεσσαλονίκης, αποφασίζουμε την μετακόμιση όλης  της δημοτικής έκτασης σε γειτονική χώρα (θα αποφασιστεί σε λίγες μέρες  ποια θα είναι αυτή) ώστε να αποφευχθεί η ανέγερση της ΑΡΕΟΠΟΛΗΣ και κατά συνέπεια η απεχθέστατη παρουσία του Μπάμπις στην περιοχή μας. Μετά τιμής, οι κάτοικοι της πόλης».

( πονάει πολύ όταν χάνεται το όνειρο και σβήνει στην αδιαφορία του συνόλου. θα υπάρχουμε άραγε;)

14/01/2012

Η παλινδρόμηση της παλάμης...

...σε συνδυασμό με το ανεπαίσθητο χαϊδολόγημα στη άνω περιοχή της κοιλιάς μιας φώκιας, όταν δε τα μουστάκια αυτής είναι επιμελώς ατημέλητα χτενισμένα οδηγούν σε ένα ασφαλές συμπέρασμα, το οποίο μπορούμε να το εξάγουμε πάρα πολύ εύκολα και χωρίς ιδιαίτερη φαντασία από το αποτέλεσμα της Κυριακής. ΜΠΟΥΡΔΕΣ! Γιαπ! Μια τεραστίων διαστάσεων [ διακοσμημένη με απίστευτο αριθμό χαντρών (για όλους εμάς τους ιθαγενείς) γυαλιστερών οστράκων και στρας, σερβιρισμένη παράλληλα σε χρυσοποίκιλτους δίσκους για το ξεκάρφωμα] μπούρδα -η κατάλληλη λέξη ή λέξεις, εκφράσεις κ.λ.π. είναι άλλη/άλλες, δεν πρέπει όμως να τις αναφέρω εδώ και όχι τώρα. Στην ουσία όμως η πραγματικότητα είναι πως, όποια λέξη (κτλ) χρησιμοποιούσα θα ήταν προσβολή για την ίδια τη λέξη, όχι για αυτό το . που παρακολουθήσαμε την Κυριακή. Πάρτε το απόφαση λοιπόν, όπως το πήρα και εγώ το ίδιο βράδυ του αγώνα,  αυτό που είδαμε ΘΑ το ξαναδούμε. Θα το ξαναδούμε όχι γιατί είναι αυτή η αξία των παικτών, πόσο μάλλον του προπονητή, αλλά επειδή έτσι πρέπει. Έχω καταλήξει στο συμπέρασμα τους τελευταίους 18 μήνες περίπου, ότι πρέπει ο ΑΡΗΣ να εμφανίζει αυτή την αθλιότητα στους περισσότερους αγώνες. Έχουμε σαφέστατα και φωτεινές εξαιρέσεις βλ. με τσακαλαγουδάκι, με γιουσουφοχανουμάκι, με μαριδογαυρούλι, με κάτι ευρωπαϊκά λιμά κ.τ.λ. Οι φωτεινές εξαιρεσούλες παίζουν  όμως και αυτές τον ρόλο τους. Είναι η ταΐστρα η γεμάτη σανό, τελευταίο μοντέλο της βιομηχανίας, η οποία έχει εξελιγμένο σύστημα αυτοτροφοδοσίας. Για να καταλάβετε τι εννοώ, να σας πω ότι υπάρχουν άνθρωποι (υπάλληλοι της Π.Α.Ε., φυσικά άριστα εκπαιδευμένοι) που μαζεύουν την απογοήτευση που ρέει, σχεδόν πλέον κάθε Κυριακή από τους καμένους εγκεφάλους των οπαδών-φυτών και μετά από σχετική επεξεργασία (πάντα την αρτιότερη, γεμάτη από χιλιάδες εργατοώρες εμπειρίας) την μετατρέπουν σε: αισιοδοξία, ελπίδα, πίστη, αδελφοσύνη, ενότητα, οργή για την αδικία που υφιστάμεθα, μίσος για το κατεστημένο, μίσος ταξικό, μίσος για τους πρώην παράγοντες οι οποίοι ευθύνονται για το χάλι της τωρινής ομάδας, μίσος για αυτούς που θέλησαν να γίνουν παράγοντες, μίσος, έχθρα, μίσος . κ. λ. π. Η μετατροπή αυτή έχει ιερό σκοπό. Αν νομίζετε εσείς ότι γίνεται για άλλους λόγους που ενίοτε ακούτε από τα χείλη του καναλάρχη, εφημεριδάρχη, ραδιοφΟνικό παραγωγό, πρώην πρόεδρο, πρώην παράγοντα, πρώην φίλο, πρώην αδερφό, πρώην αρειανό και νυν μπαοκτσή, αντιαρειανό, εχθρό του ΑΡΗ (ουφ τα έγραψα) και άλλα πολλά που περιέχουν βρισιές, είστε  χα χα   γελασμένοι. Βρε, πάρτε το χαμπάρι, βρε. Όλα λειτουργούν βάσει οργανωμένου σχεδίου. Το σχέδιο έχει ως εξής: Εξυψώνουμε το προϊόν ώστε να πουλήσουμε όσο το δυνατόν περισσότερα διαρκείας για να έχουμε έσοδα. Μετέπειτα αρχίζουμε να χάνουμε βαθμούς, ώστε να μας υποτιμήσουν οι αντίπαλοι. (Αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό. Στην ουσία και κυριολεκτικά είναι όλο το παιχνίδι. Όλο το σχέδιο στηρίζεται στην υποτίμηση από τους εχθρούς). Απαξιώνουμε το προϊόν, το χλευάζουμε, βρίζουμε παίκτες, προπονητές και όποιον άλλον δεν γουστάρουμε και περιμένουμε. Περιμένουμε την κατάλληλη στιγμή όπως  μία τίγρης που περιμένει υπομονετικά στους θάμνους να πλησιάσει το θήραμα. Έτσι, την κατάλληλη στιγμή κάνουμε την αντεπίθεσή μας, ορμάμε με ταχύτητα και δύναμη ενάντια σε όλους  και σε όλα και . καταφέρνουμε το ακατόρθωτο. Αυτό που κανείς, ούτε εμείς οι ίδιοι ακόμη, περίμενε. Το σχέδιο κυρίες και κύριοι είναι να ανακηρυχτούμε ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΕΣ. Γουάου δεν είναι; Όλα είναι υπολογισμένα μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας, κοροϊδάκια μου! Εσείς που δεν πιστεύετε σε αυτούς που διοικούν θα τρίβετε τα μάτια σας γατάκια. Πρωτάθλημα θα πάρουμε, όλους θα σας τρελάνουμε, άπιστοι. Τι να το κάνεις το κυπελάκι, τον επονομαζόμενο και ως «μαστραπάς». Τι αξία έχει να μπεις στα πλεγιόφ; Ε; Καμία είναι η απάντηση. Όταν θα ανακηρυχτούμε πρωταθλητές κερκίδας σε όλα τα Βαλκάνια και γίνει το πρώτο βήμα για να κατακτήσουμε και την πρώτη θέση στην Ευρώπη, τότε να σας δω, τσαούσες μου (το τελευταίο κλεμμένο ,θενξ ιν αντβανς). Βάμος ρεεεε. Ασχοληθείτε  όλοι με τον τεράστιο λαό που είναι εκεί συνέχεια στα δύσκολα, με την τεράστια κερκίδα (κερκιδάρα από τις λίγες), με  τους πυρσούς, με τα χαρτάκια, τα ρολά κ. λ. π. Όσο πιο μεγάλος ο λαός , τόσο και καλύτερα για την ομάδα. Μεγάλος λαός, μεγαλύτερη και η ομάδα. Όλοι λέσχη, όλοι διαρκείας, όλοι μέσα. Όλοι να ενισχύσουμε τον παλμό της κερκίδας με τη συμμετοχή κι άλλων στο σόου που δίνουμε κάθε αγωνιστική.

L

......

Άσχετο και σχετικό ταυτόχρονα. Διαβάζω από προχθές για το νέο τρόπο που βρήκαν οι Άγγλοι ( γυναίκες και άντρες) να σουρώνουν. Παίρνουν ένα ταμπόν το βάζουν σε ένα ποτήρι γεμάτο αλκοόλ και αφού «ποτίσει» το βάζουν στα . σημεία που πρέπει ώστε να επέλθει πιο γρήγορα η σούρα. Ε και; Πρώτη φορά ακούν για «άντρες» που χρησιμοποιούν ταμπόν; Γνωστά, χρόνια τώρα, γιουσουφάκια για να σταματήσουν την αιμορραγία, τα χρησιμοποιούν καθημερινά.

.......

 Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι τυχαία. Εντελώς. Σοβαρά μιλάω. (ειρωνείες θα κόβονται).

Ξαναμανά περιμένω με ανυπομονησία

 gero.satyros@hotmail.gr..

Ευθύμιε, ευθυμήσαμε...

Η αρχή λένε είναι το ήμισυ του παντός. ΑΡΧΗ , λοιπόν. Εντάξει τώρα μένει το άλλο μισό από το πάντα. 

 Tις τελευταίες μέρες και κυρίως ώρες, έχουν συμβεί αρκετά τα οποία αφορούν τον ΑΡΗ. Τον ΑΡΗ, όχι απαραίτητα σαν ποδοσφαιρική ή καλαθοσφαιρική ομάδα , αλλά και σαν ανώνυμη εταιρία. Εταιρία, που σκοπό έχει το κέρδος. Άλλωστε όλες οι εταιρίες έχουν ως  σκοπό τη βιωσιμότητά τους. Καμία δε θέλει να είναι χρεωμένη και κυρίως καμία δεν θέλει να πάψει να υφίσταται. Το πώς θα φτάσει τον στόχο της είναι θέμα των μελών ενός διοικητικού συμβουλίου. Πολλά ειπώθηκαν και θα ειπωθούν τις επόμενες μέρες και σίγουρα πάλι θα την «ακούσουν» μερικοί (νταξ, τα ίδια γνωστά ονόματα συν τον Ξανθόπουλο, καινούριος αυτός), αλλά ελπίζω να τελειώσουν σύντομα και να βρει η ομάδα την ηρεμία να ασχοληθεί με τα θέματα του ποδοσφαιρικού τμήματος, όπως … την προσφυγή του Θύμιου.

…………………………….

Έλα, ρε αγόρι μου. Τι πήγες και έκανες; Πως τη είδες δηλαδή; Αδικημένος κετς; Ο λουστράκος της γειτονιάς, τον οποίο  δεν έπαιζαν τα άλλα παιδάκια; Αγαπημένε  μου, Θύμιο! Χρυσό μου αγοράκι. Αντί να ευχαριστείς τον καλό σου μάνατζερ που σε κράτησε πρόπερσι στην ομάδα με αύξηση αποδοχών -τώρα το τι πήρες εσύ, δε με ενδιαφέρει,  από την ομάδα βγαίνουν τα λεφτά- θες και τα «δεδουλευμένα». Τα ποια; Χρήματα από δουλειά. Μάλιστα! Θες να μας τρελάνεις; Αντί να μας πληρώσεις για όλα τα λάθη που έκανες και στέρησες από την ομάδα βαθμούς  που ισοδυναμούσαν με ρευστό για τα ταμεία του συλλόγου, θες κι από πάνω. Ουστ! Βρε, ουστ!

………………….

Ουστ! Ναι, ουστ! Βρε,  τον περιφερειάρχη μας… βρε, καλώς τον κι ας άργησε. Άργησες, ΑΑΑΑΑΑ, θα σε μαλώσω. Τι λόγια ήταν αυτά!  Να συγχωνευθούν, λέει, ΑΡΗΣ και μπαοκ και να γίνει τι;  ο…ΑΡαοκ; Ο ΑΡΗοκ; Όταν ακούω τέτοιες μπούρδες εκνευρίζομαι, πολύ.  Δεν έχουμε με τι να ασχοληθούμε και πετάμε μία φωτοβολίδα να περάσει η μέρα μας και να μας ξαναθυμηθεί ο κόσμος ότι υπάρχουμε. Να δώσουμε το παρών βρε αδερφέ. Πολιτικοί, λατρεμένο είδος ανθρώπων, τους αγαπάω … όλους. Μου προσφέρουν  καθημερινά στιγμές χαλάρωσης και ψυχικής ανάτασης.

………………………

Μιας και είπα «ανάτασης». Αυτή η ανάσταση του μπαοκ πότε θα γίνει; Διαβάζω στα ίντερνετ και στα διαδίκτυα για την τριάδα (στις φωτογραφίες είναι πάντα τέσσερις) που κατεβαίνει στην Αθήνα, να συναντηθεί με τον υπουργό οικονομικών, ώστε να έρθει επιτέλους η στιγμή που περιμένει όλη η φίλαθλη Ελλάδα. Το σωματείο της γειτονιάς της Τούμπας να ξεπαγώσει τα παγωμένα και να αποπληρώσει τα χρέη του. Βέβαια κι άλλη φορά κατέβηκαν στην Αθήνα με… λεφτά πολλά στα χέρια, ώστε (αυτό το …ώστε αν του βάλεις ένα σύμφωνο αλλάζει εντελώς) να πληρώσουν, αλλά οι κακοί πολιτικοί ΔΕΝ ήθελαν τα λεφτά τους. ΤΙ ΑΛΛΟ ΘΑ ΑΚΟΥΣΟΥΜΕ, ΠΙΑ; Το φοβερό το μάθατε, έτσι; Ξέρετε πως θα πληρώσουν τα χρέη τους; Ενώ χρωστάν περίπου 22 εκατομμύρια με τις προσαυξήσεις, θέλουν να δώσουν ΜΟΝΟ το πρωτογενές κεφάλαιο που είναι γύρω στα 11 εκατομμύρια και αυτό, ΟΧΙ από δικά τους έσοδα, όχι έτσι απλά Έλληνα φορολογούμενε  αλλά από καινούρια χορηγία που θα δώσει το κράτος μέσω του Ο.Π.Α.Π.. Τραγωδία… εκεί που μας χρωστούσαν μας πήραν και το βόδι!

………………………………

Βόδι! Ε, βόδι… έκραξα τον οδηγό του οχήματος ο οποίος με ταχύτητα και χωρίς να φρενάρει ούτε για ένα δευτερόλεπτο, χωρίς καν να σκεφτεί ότι υπάρχει  διάβαση πεζών, πέρασε από μπροστά μου, σαν σίφουνας. Μόλις είχα κατεβάσει το πόδι μου στο οδόστρωμα και ετοιμαζόμουν να κάνω το πρώτο βήμα. Τον είχα δει που ερχόταν, αλλά έχω προτεραιότητα και ΘΑ περάσω. Τώρα αν κάποια στιγμή περάσει και κανέναν φορτηγό από πάνω μου, ε τι να κάνουμε, τουλάχιστον θα του γίνει μάθημα να μην το ξανακάνει…

……………………………..

Με το θέμα που ανέκυψε ξαφνικά με τις δηλώσεις Πρίττα δεν θα ασχοληθώ.  Δεν μπορεί να επηρεάζει μία δήλωση ενός ποδοσφαιριστή την πορεία της ομάδος. Απλά δεν γίνεται. Άποψή μου. Δηλώσεις κάνουν όλοι. Δηλώσεις και αναρτήσεις κειμένων στα διαδίκτυα και αλλού. Παπαρολογίες σε όλο τους το μεγαλείο. Ο καθένας κάνει ένα μπλογκ, μία ομάδα, ένα οτιδήποτε και γράφει «ψαγμένες» και καλά μπουρδολογίες και περιμένει από τους άλλους να κατανοήσουν τι θέλει να πει και να αρχίσουν τα γλυκανάλατα σχόλια και τα ακατάσχετα σάλια…

Ας γράψω και εγώ λοιπόν τη δικιά μου μπούρδα: «Αν μυρίζεις την κλανιά σου έχει κρυώσει η κοιλιά σου» ή έφαγες φασόλια ή ήπιες πολλή μπύρα … ότι θέτε βάλτε.

Υ.Γ. (πώς να μην) Άμα θέτε και γουστάρετε και έχετε κανέναν στο μάτι και θέλετε να τον κράξουμε, τότε η λύση στα «θέλω»  σας είναι το           gero.satyros@hotmail.gr

24/11/2011