«Πάλης ξεκίνημα, νέοι αγώνες…»

Δύσκολη μέρα και σήμερα. Δεν ξέρω βέβαια-δεν είμαι μάντης ώστε να σας πω για σήμερα  Παρασκευή, που θα πιάσετε στα χέρια σας την εφημερίδα αν θα είναι δύσκολη- αλλά το σίγουρο είναι πως για μένα σήμερα που γράφω, είναι δύσκολη μέρα. Είναι ήδη αργά το απόγευμα, η στιγμή  που ξεκινάω να πληκτρολογώ, δεν έχω κοιμηθεί παρά ελάχιστα το προηγούμενο βράδυ, πέρασα μια δύσκολη μέρα στη δουλειά, έχω συναχωθεί ή μάλλον με  έπιασαν οι ανοιξιάτικες αλλεργίες και δεν μπορώ να ηρεμήσω. Πέρασα ένα δύσκολο βράδυ, με ένα ακουστικό στο αυτί, προσπαθώντας να αφουγκραστώ την άποψη της πλειοψηφίας του λαού, για τα γεγονότα που συνέβησαν το βράδυ της Τετάρτης. Προσπαθούσα, πάνω από ένα πληκτρολόγιο και μία οθόνη υπολογιστή να αντιληφθώ τις λεπτομέρειες του «πραξικοπήματος» και να κατανοήσω τον τρόπο σκέψης της νέας τάξης πραγμάτων στον μεγαλύτερο σύνδεσμο της Ελλάδας. Μεγαλύτερος όχι μόνο σε αριθμό μελών, αλλά και στον τρόπο οργάνωσης και λειτουργίας. Ήταν από την αρχή της λειτουργίας του (και είναι φυσικά ακόμη) δυναμικότατος με παρουσία σε όλη την χώρα. Παρουσία είτε με τα κατά τόπους παραρτήματα, είτε με την φυσική παρουσία πολλών μελών του σε εκδρομές στήριξης της ομάδος. Θα μου πείτε και τι μας τα λες αυτά; Μήπως δεν γνωρίζουμε ποιος και τι είναι ο σύν

δεσμος; Φυσικά και γνωρίζετε, αλλά δεν γνωρίζετε τι άποψη έχω εγώ για τον σύνδεσμο. [Όπως ίσως αντιλαμβάνεστε δεν έχω διάθεση για ιστοριούλες χαράς και ευτυχίας.] Ο Σούπερ 3 και κυρίως η εφημερίδα  του ήταν η συντροφιά μου στα Ιωάννινα, την εποχή που ήμουν φοιτητής. Ο Σούπερ 3 ήταν η «μαγκιά» μου σε εκείνη την πόλη, γιατί δεν υπήρχε κάτι άλλο αντίστοιχο στην Ελλάδα. Παρόλο που βρισκόμουν αρκετά μακριά από την καρδιά των γεγονότων (η ίδρυση του Σούπερ 3 Ιωαννίνων έγινε λίγο μετά από την φυγή μου από την πόλη) προσπαθούσα με την βοήθεια των φίλων μου εδώ στη Θεσσαλονίκη να μαθαίνω όλα όσα συνέβαιναν στον ΑΡΗ. Δύσκολες εποχές, με Λάμπρο Γράντα, με οικονομικά προβλήματα, με στρατιωτική θητεία [καλά αυτό δεν ήταν και πρόβλημα, έχουμε αναφέρει ήδη … στον εξωτικό Λαγκαδά υπηρετήσαμε!] με πολλά και διάφορα. Αλλά και με όμορφες στιγμές. Έξοδο στην Ευρώπη μετά από  χρόνια, κύπελλο Ευρωπαϊκό στο μπάσκετ, πρωτάθλημα στο βόλλεϋ. Εμβληματική φιγούρα και φυσικός ηγέτης όλα αυτά τα χρόνια ο  Γιάννης Σαουρίδης. Ένας από τους πολλούς Γιάννηδες που πέρασαν και υπάρχουν ακόμη στον ΑΡΗ μας. Όλα αυτά τα χρόνια, άκουσα πολλά. Για την προσωπικότητά του, για την αρειανοσύνη του, για πολλά και διάφορα. Πολύς κόσμος τον ακολούθησε πιστά και συνάμα πολύς κόσμος τον μίσησε. Κατηγορίες, οι περισσότερες ανώνυμες φυσικά, για τον τρόπο που φερόταν  στους παράγοντες, στους παίκτες, στους προπονητές, στους υπαλλήλους, σε συνοπαδούς, γενικά σε όλο τον κόσμο. Προσωπικά σιχαίνομαι και αυτό είναι στάση ζωής, να κατηγορείται ο οποιοσδήποτε ανώνυμα από κάποιον άλλον, αλλά ακόμη χειρότερα να κατηγορείται και να μην βγαίνουν παραέξω στοιχεία, πραγματικά στοιχεία που να αποδεικνύουν έστω υποψία ενοχής κάποιου. Για να μην παρεξηγηθώ, δεν κρίνω αποφάσεις ιστορικές που αφορούσαν το μέλλον του ΑΡΗ. Δεν θέλω στοιχεία π.χ. για το ΑΝ ήταν σωστή η απόφαση τότε της φυγής του Γκάλη, αλλά μιλάω για τις κατηγόριες του στυλ: « και πως έκανε ο Σαουρίδης τα μαγαζιά του νάμε;» με ύφος ξερολίασης και στραβό στόμα. Όποιος ήθελε να μάθει ας πήγαινε στην Καλαμαριά, στην γειτονιά του να ρωτήσει εκεί…  στους γειτόνους ποια είναι η οικογένεια και αν έχει καμιά περιουσία. Εκεί θα καταλάβαινε πολλά και ιστορίες για αρκούδες θα τις άφηνε κατά μέρους. Ή μάλλον θα έτρωγε …τις αρκούδες. Τώρα όσο αφορά εμένα και την κρίση μου για τις αποφάσεις του ιδίου για το μέλλον του ΑΡΗ… πολλά και τεράστιας σημασίας ΛΑΘΗ. Πολλά λάθη κυρίως τα τελευταία χρόνια. Βέβαια τα λάθη αυτά δεν τα έκανε μόνος του. Κι άλλοι συνηγόρησαν ώστε να συμβούν αυτά. Και άλλοι πολλοί οι οποίοι έμειναν στο απυρόβλητο. Και αυτά που λέω, για να μην φανώ και εγώ ως ένας άλλος «ξερόλας», από τη στιγμή που έχω απομακρυνθεί  ελαφρώς από τα του συνδέσμου ( λόγω ηλικίας, μην φανταστείτε κάτι άλλο) τα λέω καθαρά με κριτική σκέψη, λόγω βιωμάτων δικών μου, αλλά κυρίως λόγω των πολλών ωρών συζητήσεων με άτομα που τα παρακολουθούν από κοντά. Από άτομα που άλλα είναι «ενάντια» και άλλα είναι  «υπέρ» της νέας τάξης, των «νέων» που όπως φαίνεται έχουν πάρει την εξουσία στα χέρια τους. Και αυτά που μαθαίνω, με έχουν κάνει από χθες το βράδυ να ξανανιώνω. Αισθάνομαι πάλι νέος. Έχουν μπει σε μία διαδικασία, επανεκκίνησης του οπαδισμού και μόνο. Βλέπουν τον σύνδεσμο, όπως πραγματικά είναι… ένας σύνδεσμος οπαδών. Οπαδών, των καλύτερων του κόσμου. Μακριά από συνωμοσίες και κολλητιλίκια, μακριά από διχόνοιες και διχασμούς. Αυτά ως τώρα, βέβαια. Όλα αυτά [και άλλα που δεν είναι της ώρας] για ένα νέο ξεκίνημα. Για το οποίο όμως πρέπει να συνηγορήσουν και άλλοι παράγοντες. Οι γνωστοί. Αυτοί που με τους οποίους ασχολούμαστε καθημερινά εδώ και αρκετούς μήνες. Με αυτούς που υποσχέθηκαν χρήματα, με αυτούς που υποσχέθηκαν τίτλους και τσάμπιο λίγκ. Με αυτούς που έλεγαν πως, αν δεν πάρουν την έγκριση για την παράταση θητείας, μπορεί να πέσει η ομάδα στην Δ’ Εθνική και να γίνει Ηρακλάκος. Με αυτούς που μας έχουν φλομώσει στα  ψέματα, με αυτούς που έχουν ποτίσει με το δηλητήριο της διχόνοιας. Δεν ακούμε τίποτε άλλο τις τελευταίες μέρες παρά μόνο ψέματα. Έρχεται όμως η ώρα της πληρωμής. Σιγά σιγά. Για όλα αυτά τα οποία κατάστρεψαν με τα βδελυρά τους  λόγια. Χωρίς όμως να είμαστε και εμείς άμοιροι ευθυνών. Όλοι μαζί επιτρέψαμε να συμβούν όλα αυτά. Ας πάρουν όμως την περιβόητη αδειοδότηση και όλα τα άλλα θα τα δούμε όταν έρθει η ώρα τους. Μόνο αυτό να γίνει, να πάνε όλα καλά και …μετά. Έχουμε καιρό.

Πολλά καλά «φαίνεται» πως θα γίνουν. Γεγονότα και συμπεριφορές που θα ξαναδώσουν όραμα και ενότητα. Αν φυσικά όλοι τηρήσουν όλα αυτά τα οποία ακούγεται πως θέλουν. Σε κανά δυο διαφωνώ, αλλά επίσης  και ξέρω την απάντησή τους στην δική μου διαφωνία…

Ο χρόνος θα δείξει και τα αποτελέσματα. Σύνεση μόνο και ηρεμία. Σε όλους.

Υ.Γ. Λέω τώρα εγώ… από τη στιγμή που δεν υπάρχει πλέον θέμα υποβιβασμού, καθώς και το γεγονός της ΜΗ έλευσης των χρημάτων που υποσχέθηκαν, μήπως δεν χρειάζεται και η…. παράταση θητείας της διοίκησης; Λέω τώρα εγώ!

Όμορφααα! [για τα μούτρα μου λέω]

Διαφωνεί κανείς; Δεν το νομίζω. Όμορφα μας «μπήκε» η Άνοιξη. Υπέροχα, καταπληκτικά, συγκλονιστικά, συγκινησιακά, εορταστικά! Ένα ακόμη ωραίο και ευχάριστο παρασκευοσαββατοκύριακο! Και η Δευτέρα καλή είναι. Ήλιο έχει, ζέστη, φραπεδάκι για τους πολλούς, φρέντο εσπρέσσο για εμάς που «νιώθουμε». Γιατί εμείς νιώθουμε κυρίες και κύριοι. Νιώθουμε από τα πάντα. Γνωρίζουμε τα πάντα και συμπεριφερόμαστε πάντα σωστά και όπως αρμόζει σε κάθε περίσταση. Ο πληθυντικός ΔΕΝ είναι ευγενείας, είναι απλά διπλής χωρητικότητας στομάχου. Έχω πάθει πλάκα με τον εαυτό μου. Δεν πίστευα ούτε εγώ ο ίδιος, τις ποσότητες μπακαλιάρου που μπορώ να καταναλώσω. Έσπασα κάθε ρεκόρ. Τους τρόμαξα όλους. Χλόμιασαν! Μπορεί να έφαγα μόνος μου και … 2 κιλά μπακαλιάρο. Με τζατζίκι. Ναι, ναι με τζατζίκι. Σκορδαλιά = απαγορευμένη λέξη. Περιέχει Σκόρδα. Α πα πα πα! Μακριά. Όσο πιο μακριά γίνεται. Έτσι κι αλλιώς κοντινά ντρέσσινκς είναι και τα δύο περιέχουν… ξέρετε τι, άρα γλυτώνεις και την αρειανή κατακραυγή. Έτσι είμαι εγώ. Ακολουθώ πιστά τις εντολές της διοίκησής μου. Μας το’ πε, δεν μας το’ πε; « ή θα είστε με τον ΑΡΗ, ή θα είστε με τον Σκόρδα». Τι να πάω κόντρα; Ποτέ. Ζαμέ. Νούνκα. Νέβερ. Άσλα. Νίκαντ. Νιέ. Νιέτ. Εγώ αγαπώ τον ΑΡΗ, μα πιότερο αγαπώ τους διοικούντες αυτού. Μας φροντίζουν, μας περιποιούνται, μας αγαπάν, μας σκεπάζουν το βραδάκι μην κρυώσουμε, μας ξυπνάν μην δούμε κανέναν εφιάλτη, μας κρατάν σε εγκεφαλική εγρήγορση και όλα αυτά επειδή μας … αγαπάν. Κοιτάξτε να δείτε ή μάλλον ακούστε να κατ… όχι. Διαβάστε [έτσι είναι το σωστό] για ποιο λόγο τα γράφω  όλα  αυτά. Έρευνες σε διάφορα Πανεπιστήμια μας οδηγούν σε ενδιαφέροντα συμπεράσματα.  Οι επιστήμονες προέβησαν σε μελέτη των τελομερών * του DNA  540 μαθητών και συμπέραναν ότι αυτοί με τις χαμηλότερες επιδόσεις, έχουν τη γενετική προδιάθεση να παρουσιάσουν και πρόωρη γήρανση!
Όπως υποστηρίζουν, τα στοιχεία του DNA που καθορίζουν την κλίση προς την πνευματική ανάπτυξη, ταυτίζονται με αυτά που βοηθούν λειτουργίες του οργανισμού στην προστασία από φθορές που συνδέονται με την γήρανση.

«Η απόκτηση γνώσεων ήδη από μικρή ηλικία, προσφέρει καλύτερη υγεία τόσο στο πνεύμα όσο και στο σώμα», σημείωσαν χαρακτηριστικά οι επιστήμονες. Καταλάβατε αγαπητοί μου; Οι διοικήσεις μας ενδιαφέρονται τόσο για εμάς, θέλουν τόσο πολύ να μας έχουν κοντά τους που μας προσφέρουν διαρκή αντιγηραντική θεραπεία. Αφού σου λέει η σκέψη και η μόρφωση έχουν τέτοιες αντιγηραντικές ιδιότητες, πως θα ευεργετήσουμε του οπαδούς μας; Πάρε να ‘χεις . Σκέψη ο αρειανός όλη την χρονιά. Θα κερδίσουμε τον αγώνα; Θα μπούμε στα πλέυ οφς; Θα πάμε τελικό; Πως θα γίνουν όλα αυτά; Και να η κατάστρωση σχεδίων, και να οι εφαπτόμενες και  οι συνιστώσες, και ξανά μανά από την αρχή ο υπολογισμός των βαθμών. Το πρόγραμμα των αγώνων; Που το βάζεις αυτό! Να ψάξεις να δεις τα εκτός έδρας, να δεις αν ταιριάζουν οι ημερομηνίες για τις εκδρομές, να βρεις ξενοδοχεία αν παίζεις Αθήνα [για μας τους ηλικιωμένους, οι νεότεροι αυθημερόν] και άλλα πολλά όμορφα που σε αναγκάζουν να σκέφτεσαι. Και μόρφωση! Αααα! Μόρφωση πάνω από όλα. Γιατί σου λέει καλή και η σκέψη, αλλά σου προκαλεί και ένα άγχος. Όλοι αυτοί οι υπολογισμοί όσο να ‘ναι προκαλούν και έναν πονοκέφαλο. Και εδώ έρχεται η αξιολάτρευτη διοίκηση [του ποδοσφαίρου εν προκειμένω] και σου προσφέρει το θεάρεστο έργο της. « Θα πάρουμε την αδειοδότηση; Τι προϋποθέσεις χρειάζονται; Πληρούμε αυτές;» . Μαγεία! Και εδώ προσκυνούμε το μεγαλείο αυτής. Αφού δεν γνωρίζουμε, αρχίζουμε το διάβασμα των κανονισμών της ΟΥΕΦΑ, για να δούμε πως και αν μπορούμε να βοηθήσουμε. Και να το ένα άρθρο, και να η γνωμοδότηση, και ξανατράβα διάβασε την απόφαση της σούπερλιγκ για την μη πτώση των ομάδων, και σύγκρινε αυτήν με τις οδηγίες της ΟΥΕΦΑ, και να οι απορίες, και διάβασμα και ψάξιμο και σκατά στα μούτρα μας και άκρη δεν βγάζουμε και…

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ; Μόρφωση! Να το ξαναπούμε. Μόρφωση! Η σίγουρη αντιγηραντική μέθοδος, μια προσφορά της διοίκησης της Π.Α.Ε. ΑΡΗΣ. Μόρφωση, γιατί άκρη μπορεί να μην βγάζουμε  με όλα αυτά που συμβαίνουν, αλλά τουλάχιστον χρόνια τώρα μάθαμε τους κανονισμούς της ΟΥΕΦΑ. Τι CAS! Τι αποφάσεις για Αμορόζο! Τι προσφυγές παικτών !Από όλα έχει ο μπαξές. Ευχαριστούμε αγαπημένοι διοικούντες! Ευχαριστούμε πολύ για την τεράστια κοινωνική προσφορά σας. Σκέψη και απορία. Της διοίκησης  ολόκληρης ή μέρους αυτής; Όχι, δεεε, τίποτα!  Απλά έτσι ρωτάω. Ρωτάω επειδή πολλά ακούγονται. Φυσικά στην ομάδα της καρδιάς μας από ακούσματα, άλλο τίποτα. Όχι, μουσικά! Αν και εκεί νομίζω δεν παιζόμαστε, αλλά ψίθυροι και ανησυχίες πολλών. Άι να δούμε. Λίγες μέρες έμειναν. Δυστυχώς ή ευτυχώς πολύ λίγες. Ας ελπίσουμε όλα να πάνε καλά, να πάρουμε το οριστικό οκ και να μην έχουμε περαιτέρω προβλήματα. Και δε με νοιάζει αν γεράσω λίγο νωρίτερα. Δεν με πειράζει καθόλου αν μορφωθώ ή όχι. Η μόρφωση που έχω είναι αρκετή για να ζήσω άλλα 98 χρόνια. Χρόνια πολλά, αγάπη μου γλυκιά.

Υ.Γ. μετά από πολύ καιρό, το Σάββατο ανατρίχιασα με ΑΡΗ. Αυτό το τραγουδάκι ή μάλλον αυτή η έμπνευση, εκείνου  του αρειανού μυαλού που έφτιαξε το:  «Χρόνια πολλά, αγάπη μου γλυκιά και στα 100 θα’ μια πάλι εδώ να στο τραγουδώ», είναι αυτό που θα ήθελα μόνο να υπάρχει στις καρδιές μας. Τίποτε άλλο. Και στο μυαλό μας. Έμπνευση δημιουργική. Μεγαλείο ΑΡΗ. Κι όχι να ασχολούμαστε μόνιμα με συνωμοσίες και διχόνοιες.

*Το τελομερές είναι μια περιοχή του DNA, χωρίς μεγάλη πληροφοριακή αξία, που βρίσκεται στο τέλος του χρωμοσώματος και προστατεύει τη χρήσιμη γενετική πληροφορία από τη φθορά. Η πληροφορία που καθιστά το κύτταρο βιολογικά ενεργό βρίσκεται στο μεσομερές, το οποίο προστατεύεται από το τελομερές. Η ονοματολογία έχει προκύψει από τη σύνθεση των ελληνικών λέξεων «τέλος», «μέσο» και «μέρος». Τα τελομερή δεν περιέχουν σημαντική γενετική πληροφορία, έχουν όμως τέτοια δομή που επιτρέπουν την προσκόλληση πρωτεϊνών που «δένουν» τη διπλή έλικα του DNA στην κάθε άκρη της, κάτι που έχει παρομοιαστεί από τους ειδικούς σαν το προστατευτικό άκρο στα κορδόνια των παπουτσιών το οποίο δεν αφήνει τα κορδόνια να ξεφτίζουν με τη χρήση. 

Μόρφωση ρε πστμ. Μόρφωση! ΑΡΗΣ είσαι.

«Λεφτά, υπάρχουν…» Ι.Κ. κατά το Γ.Α.Π.

Πως το έλεγε να δεις το τραγούδι; Πωωω ρε σεις βοηθάτε! Κάτσε να δεις, πώς ρε παιδί μου. Θυμάμαι ότι στην ταινία αυτή έπαιζε η Lisa Minelli. Το βρήκα! Η ταινία ήταν το “Cabaret” και το τραγούδι λεγόταν “money”. Είναι ένα τραγούδι , τραγουδισμένο από την ίδια και τον Τζόελ Γκρέυ , το οποίο είναι κατά κάποιον τρόπο και ένας «ύμνος» για το χρήμα. Είναι ένα τραγούδι στο οποίο οι ηθοποιοί τραγουδιστές λένε την πάσα αλήθεια για αυτό… «money makes the world go around…». Το χρήμα λέει κάνει τον κόσμο να γυρίζει. Χωρίς αυτό τίποτε δεν θα μπορούσε να γίνει. Αμ το άλλο; Από αυτούς τους Άμπα; Κορυφαίο συγκρότημα της δεκαετίας του ‘70 με αρχές ’80; Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς. Εγώ όμως θα επικεντρωθώ σε έναν άλλον ύμνο για το χρήμα : «Money, money,  money , Must be funny ,In the rich man's world . Money, money, money , Always sunny , In the rich man's world .Aha-ahaaa ,All the things I could do . If I had a little money , It's a rich man's world…». Ένας κόσμος πλουσίων. Το να έχεις λεφτά, λέει το τραγούδι είναι διασκεδαστικό. Είναι όπως όταν  έχει πάντα ήλιο, σαν να μην υπάρχει συννεφιασμένη μέρα. Λεφτά, χρήμα, παράς. Ωραίες λέξεις. Υπάρχουν κι  άλλα τραγούδια-ύμνοι για το χρήμα. Σε όλες τις γλώσσες, σε όλες τις διαλέκτους. Χιλιοτραγουδισμένα. Χιλιοακουσμένα και μερικές φορές τα τραγουδάμε χωρίς να αντιλαμβανόμαστε ακριβώς τι εννοούν. Λατρεμένοι Πινκ Φλόυντ: «… Money, get away.Get a good job with good pay and you're okay.Money, it's a gas.Grab that cash with both hands and make a stash.New car, caviar, four star daydream,
Think i' ll buy me a football team…». Τι μας λέει ο τελευταίος στίχος; « Θα μου αγοράσω μία ποδοσφαιρική ομάδα…». Ένα το κρατούμενο που θα έλεγε και ο γνωστός οπαδός αντίπαλης θρησκείας. Να πάμε και σε πιο βαριά; Να πάμε σε άλλες γλώσσες; Να πάμε. Μπορούμε να διδαχθούμε από παντού. Πάμε λοιπόν στην  Βoσνία, Ντόνα Άρες η οποία στην «θαυμάσια» γλώσσα της, σε αυτή την τόσο λυρική, την τόσο εύηχη τραγουδάει: «Pare...
Ima pare, nema pare, bit ce pare!Da mi kupis sve …».[ Χρήμα! Υπάρχει χρήμα, δεν υπάρχει χρήμα, θα τελειώσει το χρήμα. Θα μου τα αγοράσεις όλα…]. Στην πραγματικότητα αυτό συμβαίνει παντού. Πάντα υπάρχει δίπλα σε κάθε άντρα, μία γυναίκα που τον ξεζουμίζει οικονομικά. Το ρήμα «ξεζουμίζει» είναι πολύ ήπιο για να καταδείξει το μέγεθος της οικονομικής αφαίμαξης. Δύο τα κρατούμενα. Ποδόσφαιρο και γυναίκες ως τώρα και προχωράμε…

Και που να πάμε; Να πάμε σε μία χώρα που τόσο καλά καταλαβαίνουμε εμείς στον ΑΡΗ. Να πάμε στους Ριγκχέιρα με το τραγούδι «νο τένγκο ντινέρο». Επειδή ίσως αυτά τα ισπανοελληνικά κάποιος μπορεί να μην τα καταλαβαίνει, ας του τα τραγουδήσουμε στην αγαπημένη του γλώσσα… « No tengo dinero oh,No tengo dinero no, no, no, no,No tengo dinero oh, No tengo dinero no, no, no, no. Los modernos lujos viven aqui, En el lugar mas alto de mi ciudad. Se nutren de imagenes y de relais, Yo quisiera estar ahi mas
No tengo dinero oh». Δεν έχω λεφτά είναι ο τίτλος και  επίσης οι περισσότεροι στίχοι του τραγουδιού αυτό μας υπενθυμίζουν. Επίσης, μας λέει ότι ψηλότερα από την πόλη του (Πανόραμα;) ζουν οι πλούσιοι σε πολυτέλεια. Και ότι θα επιθυμούσε να ζήσει περισσότερο εκεί. Τρίτο το κρατούμενο.

Συνοψίζουμε:

Χρήμα… χωρίς αυτό δεν κάνουμε. Κινεί τα πάντα, ρυθμίζει τη ζωή μας.

Ομάδα ποδοσφαιρική… την αγοράζουμε όταν έχουμε λεφτά για να παίζουμε και να περνάει η ώρα μας.

Γυναίκα… την χρειαζόμαστε, την αγαπάμε, την λατρεύουμε, είναι η επιθυμία μας, είναι η διασκέδασή μας, η παρηγοριά μας, η φίλη μας, η μάνα μας, το σεξουαλικό μας παιχνίδι, είναι … τα πάντα, γι’ αυτό και το πληρώνουμε τόσο ακριβά. Με τα λεφτά μας. Με το χρήμα μας. Που όμως…

… δεν έχουμε.

Και περιμένουμε τόσες μέρες να γίνουν πράξη οι υποσχέσεις του αντιπροέδρου μας. Και σήμερα θα’ ρθούν , όχι τελικά αύριο. Ίσως τέλος της βδομάδας κι αν… Τρία πουλάκια κάθονταν. Ρε τα φράγκα ρεεεεεε! Και βγήκε Τετάρτη μεσημέρι και μας είπε πως το θέμα θα τελειώσει Τρίτη – Τετάρτη. Ωραία; Δηλαδή θα πάρουμε την αδειοδότηση την  άλλη βδομάδα. Ναι! Να ξυπνήσω τώρα; Για μετά; Τα λεφτά ήρθαν; Κι αν ήρθαν, πότε; Και πως και δεν μας το έβγαλε έκτακτη ανακοίνωση ο μεγάλος δημοσιογράφος της Π.Α.Ε.; Κι αν καταφέρνουν να πάρουν την αδειοδότηση ΧΩΡΙΣ τα υποτιθέμενα χρήματα των επενδυτών εμείς για πιο λόγο ψηφίσαμε στη γενική συνέλευση; Ε; Θα μου πει κανείς; Περιμένω. Θα πάρω απάντηση; Μπα! Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά σκάει και το παραμύθι. Προσέξτε τώρα! Βγάνει ο Κόντης και λέει ότι ξαφνικά και χωρίς να το περιμένει κανείς, βγήκε νέο φασούλι από τη ΦΙΦΑ για πρώην ποδοσφαιριστή της ομάδας της τάξεως των 580,000 ευρώ. Ξαφνικά! Έτσι απλά. Μόλις έκανες την ρύθμιση στην εφορία, όλως τυχαίως βγαίνει απόφαση εναντίων σου από υπόθεση παλιά του κακού Σκόρδα. Και αμέσως μετά, άρθρο στο όλαΜπουτάρη να λέει για τον ποδοσφαιριστή, πως ο κύριος Κόντης δεν ανέφερε όνομα αλλά όλων το μυαλό πήγε στον Αμορόζο.  Γελάστε! Ναι ναι ελεύθερα. Πόσο τυχαία όλα ρε παιδί μου. Εις ανώτερα. Εις το επανιδείν.

 Και στο μπασκετάκι όλα καλά. «Μίαν χαράν » έχουμε όλοι μας. Κερδίζει η ομάδα τον έναν μετά τον άλλον, τους υποσχέθηκαν και ποδήλατα για τις βόλτες τους. Ναι, επειδή έφτιαξε ο καιρός τώρα πια και δεν θα έχει κρύο θα τους δώσουν ποδήλατα να πηγαινοέρχονται. Ναι, εννοείται πως θα τους πάρουν τα αυτοκίνητα. Εξοικονόμηση χρημάτων. Δεν υπάρχει σάλιο πουθενά, αφού. Ρε δεν έχουμε ούτε σεντ λέμε. Από την άλλη γίνεται πράξη και το σύνθημα… δεν έχω γκόμενα, δεν έχω λεφτά.

Πάλι καλά που βόλεψαν φέτος  οι ημερομηνίες, και οι αγώνες του συλλόγου  ήταν εντός έδρας. Εξοικονόμηση λέμε. Που παράς  για έξοδα και γιορτές σε κέντρα διασκεδάσεως  και τσιφτετέλια. Και πάλι όμως, λάθος είμαι. Εξοικονόμηση κάνεις όταν έχεις ένα κεφάλαιο και απλά δεν το ξοδεύεις. Εμείς όχι κεφάλαιο, ούτε τα προγραμματισμένα έσοδα από τα τηλεοπτικά δεν έχουμε.

ΑΝΕΧΕΙΑ λέγεται.

Υ.Γ. θεωρώ περιττό να ευχηθώ σε αυτό εδώ το κείμενο χρόνια πολλά. Θα κρατήσω μέσα μου αυτά που νιώθει  η καρδιά. Για μένα. Μόνο ένα! Καλή λεφτεριά.

«Η ομάδα είναι προσωπική υπόθεση του καθενός» … λείπεις.

Εκλογικόν!

  Έχω μιαν αίσθηση ότι ο στόχος του Σαμαρά, δεν είναι να βγει πρωθυπουργός για να κυβερνήσει την χώρα. Μάλλον στόχος του είναι να πάει μετά στον Μητσοτάκη, να πέσει στα γόνατα και κάνοντας την γνωστή κίνηση με τις σφιγμένες γροθιές και τους αγκώνες σε γωνία 90 μοιρών, κουνώντας τους μπρος πίσω, να φωνάζει: "Παρ' τα, παλιόγερε"...

Νυχτερίδες κι αράχνες, γλυκιά μου, έχουν χτίσει φωλιά;

    Δεν θα περιμένατε σίγουρα, σήμερα δυο μέρες μετά την χαλαρή νίκη επί του Διαμαντή, αυτού  του κολοβού  φιδακίου  της Κρήτης, πως θα επανερχόμουν σε ένα θέμα που απασχόλησε όλους εμάς, την προηγούμενη εβδομάδα.  Στην εκδήλωση που διοργάνωσε το τμήμα δημοσιογραφίας του ΙΕΚ ΔΕΛΤΑ ο  Μιχάλης Σηφάκης κι ο Θανάσης Πρίττας διευκρίνισαν ότι, «όσα συμβαίνουν στην κερκίδα ή ακόμη και έξω από τον αγωνιστικό χώρο με αυτούς τους ανεγκέφαλους που σπάνε και ρημάζουν ή τους οπαδούς που εκδηλώνουν μορφές χουλιγκανισμού, μας αφήνουν αδιάφορους. Δεν μας αγγίζουν. Εμάς με ενδιαφέρει το ποδόσφαιρο και καλά θα κάνουν έτσι να το αντιμετωπίζουν, ως παιχνίδι και διασκέδαση. Είμαστε πολύ τυχεροί που έχουμε κάνει το… χόμπι μας επάγγελμα. Ο Σάκης (Πρίττας) είναι Άρης και εγώ είμαι ΟΦΗ, αλλά, δεν υπάρχει ποτέ κανένα πρόβλημα και θα πρέπει να γνωρίζετε ότι και στον Άρη, αυτή τη στιγμή και όπου αλλού παίξουμε στη συνέχεια, θα προσπαθήσουμε να το κάνουμε με την ίδια ένταση και τον επαγγελματισμό που πρέπει να μας διακρίνει. Όλα τα υπόλοιπα που οι ποδοσφαιριστές δηλώνουν ότι αγαπούν την ομάδα και τη φανέλα και… άλλα τέτοια είναι για τις εφημερίδες».

     Ένα έχω να πω για όλα τα παραπάνω… Πάρε δρόμο από τον ΑΡΗ της καρδιάς μας. Αίσχος! Είσαι απαράδεκτος! Είσαι τραγικός! Δεν νοείτε ποδοσφαιριστής της ομάδας μας, άνθρωπος που φοράει τα ιερά χρώματά μας, να δηλώνει οπαδός άλλης ομάδας. Και μάλιστα μικρότερης και ανύπαρκτης συλλογικά.  Δεν το χωράει ο νους μου, ότι ξεστόμισες τέτοιες ύβρεις από τι στόμα σου. Φύγε! Που έκανες και προσφυγή και θέλησες και τα χρήματά σου. Που ήθελες να πληρωθείς κιόλα. Ρε, παρ’ το χαμπάρι, είναι τιμή σου που παίζεις σε αυτή την ομάδα. Τζάμπα θα έπρεπε να παίζεις, μη σε πω θα έπρεπε να μας πληρώνεις κιόλα! Τσου ρε! Ίσα να πούμε. Άκου εκεί. Και τι δήλωσε; Ότι αυτά περί ποδοσφαιριστών και περί αγάπης φανέλας και ξέρω γω και σάλια μάλια είναι … για τις εφημερίδες; Και που ξέρει αυτός; Εδώ εμείς έχουμε ποδοσφαιριστές που ΕΙΝΑΙ αριανοί.  Μάλλον έχουν περάσει ποδοσφαιριστές που ΗΤΑΝ αρειανοί. Ή μάλλον που ήρθαν στην ομάδα ΕΠΕΙΔΗ ΗΤΑΝ αρειανοί από παιδιά. Ή τουλάχιστον έτσι μας έλεγαν. Ή άλλοι μας το είπαν; Οχ, δε μπορώ μπερδεύτηκα! [Ο Ευθύμης δεν ήρθε ως τέτχιος; Ο… Λαζανάς; Κι αυτός αρειανός δεν ήταν; Ε; Αυτοί είπαν τίποτα Μιχαλάκη; ]  Όπως και να έχει ο αρειανός ΘΕΛΕΙ και απαιτεί να έχει ποδοσφαιριστές οπαδούς που να αγαπάν  και να λατρεύουν την ομάδα, κι άμα λάχει να παίζουν και τζάμπα γι’ αυτήν. Δεν θέλει επαγγελματίες που να παίζουν για την ομάδα επειδή τους πληρώνει (όταν) μόνο. Θέλουμε δάκρυα στα μάτια, θέλουμε βαρύγδουπες δηλώσεις, θέλουμε «συγνώμες»,  θέλουμε ARIS para siempre, θέλουμε ποδοσφαιριστή να μας κάνει υποδείξεις για το ποιος πρέπει να είναι πρόεδρος, θέλουμε πίτα με γύρο, θέλουμε αρχηγάρα που να πετάει κάτω τα μιαρά σύμβολα αλλόθρησκων ομάδων, θέλουμε τσα τσα τσα και viva los campeones, θέλουμε δηλώσεις στις εφημερίδες, θέλουμε δηλώσεις στο facebook, θέλουμε ψέματα, δεν θέλουμε αλήθειες, θέλουμε με λίγα λόγια … ΚΟΚΕΕΕΕ ΚΟΚΕΕΕΕ ΚΟΚΕΕΕΕΕ. Θέλουμε πίσω την αρχηγάρα μας. Θέλουμε αυτόν που δεν κρύφτηκε σε κανέναν δύσκολο αγώνα, που δεν εγκατέλειψε ΠΟΤΕ την ομάδα πριν από μία δύσκολη μάχη. Και σίγουρα δεν θέλουμε έναν οπαδό του…  (μπλιαχ, όνομα) όφη ή όφι;

    Όφι (ς) = φίδι. Ωραία ως εδώ, αλλά εννοείται πως αυτό το ξέρατε. Μήπως παρατηρήσατε και κάτι άλλο το Σάββατο καθ’ όλη την διάρκεια του αγώνα; Ε; Για σκεφτείτε λίγο. Κάτι παράξενο που συνδυάζεται με όφ(ι)η; καλά δεν παρατήρησε κανείς σας τα «ιπτάμενα αντικείμενα» πάνω από τα κεφάλια των ποδοσφαιριστών; Κανείς δεν είδε τις περίπου 20 …Νυχτερίδες λέγονται όλα τα θηλαστικά που πετάνε. 

     Σήμερα υπάρχουν χίλια διαφορετικά είδη στον κόσμο∙ κάποια έχουν τόση σχέση μεταξύ τους, όση οι γάτες με τις αρκούδες…
     Οι νυχτερίδες είναι η δεύτερη μεγαλύτερη ομάδα θηλαστικών μετά τα τρωκτικά (~4500 είδη).

Νυχτερίδες συναντάμε σε όλες τις ηπείρους, εκτός από την Ανταρτική. Απουσιάζουν από κάποια μακρινά νησιά, όπου δεν κατάφεραν να φτάσουν.

       ΜΟΡΦΟΛΟΓΙΑ

     Ο Αριστοτέλης ονόμασε τις νυχτερίδες “Χειρόπτερα”, επειδή πετάνε με τα χέρια τους, δηλ με τα μπροστινά τους άκρα. Τα  οστά της «παλάμης» τους είναι επιμηκυμένα και ενώνονται με ένα διπλό στρώμα δέρματος. 

      ΤΡΟΦΗ

     Από τα 1000 είδη νυχτερίδων, τα 650 περίπου (και όλα τα ευρωπαϊκά) τρέφονται με έντομα, όπως σκαθάρια, νυχτοπεταλούδες, κουνούπια, γρύλους, αλλά και αράχνες, σαρανταποδαρούσες και σκορπιούς. Υπάρχουν επίσης νυχτερίδες που τρώνε ποντίκια, βατράχια, ακόμα και άλλες νυχτερίδες, ενώ κάποιες τρώνε ψάρια! Μερικά είδη νυχτερίδων τρέφονται με μικρά φιδάκια… ΕΔΩ λοιπόν εξηγείται ο λόγος που άνω από τους ποδοσφαιριστές υπήρχαν τόσες πολλές. Έψαχναν να  βρουν τρόπο να τραφούν. 

     ΦΩΛΙΕΣ

    Οι περισσότερες νυχτερίδες φωλιάζουν σε σκοτεινά μέρη όπως τα σπήλαια, τα ορυχεία, οι σχισμές των βράχων, οι κουφάλες και ο φλοιός των δέντρων, ΕΓΚΑΤΑΛΕΛΕΙΜΜΕΝΑ ΚΤΙΡΙΑ κτλ. …

    Πως; [γούρλωμα ματιών και τέτχια].Εγκαταλελειμμένα  κτίρια; Τι εννοεί ο ποιητής; Ότι το γήπεδό μας είναι παρατημένο στην τύχη του; Δηλαδή και το γεγονός  της ύπαρξης τόσου λίγου κόσμου στο γήπεδο συνδυάζεται με την εγκατάλειψη , ενός  υπό βύθιση πλοίου, από τα «ποντίκια»; [γούρλωμα ματιών και τέτχια x2].  Δηλαδή να αρχίσουμε να τραγουδάμε όλοι μαζί το άσμα του Καζαντζίδη;

«Νυχτερίδες κι αράχνες, γλυκιά μου,
έχουν χτίσει φωλιά
μέσα στο έρημο κι άδειο μας σπίτι
όσο λείπεις μακριά
Νυχτερίδες κι αράχνες, γλυκιά μου,
μου κρατούν συντροφιά…»

(σημείωση δικιά μου: Οι δηλώσεις των ποδοσφαιριστών είναι από στο skepastro.blogspot.gr. Οι πληροφορίες για τις νυχτερίδες, ούτε που θυμάμαι. Ε, γέρος με ασθενή μνήμη. )

«ΠΟΥ; Πάλι; ΤΣΑκωθήκατε; Καλά…»

      Έλα ρε φίλε. Καλημέρα. Τι κάνεις όλα καλά; Είμαι σίγουρος. Δεν γίνεται να μην είσαι καλά. Η  ζωή σου/μας κυλάει σε απίστευτα καλούς ρυθμούς. Με απόλυτη  αρμονία, σε μία απόλυτη ευτυχία. Γεμάτη χρήμα, υγεία , αγάπη, αλληλεγγύη, κρατική οργάνωση, δικαιοσύνη, ισονομία, εθνική κυριαρχία, α- νε-ξα-ρ-τη- σία λαϊκή κυριαρχία (που το θυμήθηκα πάλι), η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες και τα λοιπά… Ρε τι πάθαμε. Στιγμή δεν μπορούμε να ησυχάσουμε. Κι έχεις κι όλους αυτούς τους «εθνοσωτήρες» να βγαίνουν συνέχεια στις τηλεοράσεις και στα ραδιόφωνα και να προσπαθούν να σε ψήσουν να τους ψηφίσεις. Ένα πράμα σαν τους οπαδούς της αθλητικής ένωσης ποντίων Κατερίνης- Ηρακλής, παύλα Καβακλής, παύλα Αγροτικός ή Γριαικός Αστέρας [το όνομα δεν είχε αποφασιστεί], οι οποίοι προσπαθούν με κόπους και με βάσανα να σε πείσουν ότι υπάρχουν. Ε δεν υπάρχουν. Πώς να το κάνουμε. Η ομάδα δεν έχει καλά καλά τέσσερις μήνες που ιδρύθηκε πότε να προλάβει να κάνει οπαδούς; Έτσι είναι. Και με στέλνει φιλαράκι πολύ καλό, μήνυμα προψέ που έπαιζε μία ομάδα ένα άθλημα- πως λέγεται να δεις, πε-το σφαίριση νομίζω- με τα χέρια ότι πήρε λέει ένα κυπελλάκι. Τι κυπελλάκι λέω εγώ. Δεν ήξερα καν ότι γινόταν κάτι τέτοιο. Να υπάρχει  δηλαδή αγώνας που να δίνουν κυπελλάκια. Γιατί εγώ θυμάμαι ότι ήμουν ο πρώτος που πήρε ΜΕΓΑΛΟ κύπελλο, πρωταθλητή θυμάμαι, και άνοιξα πάλι εγώ τον δρόμο για να σκεφτούν κάποιοι ότι μπορούν και αυτοί να καταφέρουν κάτι παρόμοιο. Γιατί χωρίς εμένα σε ποδόσφαιρο-μπάσκετ-βόλλευ , εμένα τον πρωτοπόρο, αυτόν που έδειξε σε όλους τους υπόλοιπους τον τρόπο και τον δρόμο, δεν θα έκαναν τίποτα. Αυτά είναι. Όταν δεν έχεις να επιδείξεις τίποτα σαν σύλλογος στα βαριά χαρτιά, βρίσκεις μικρομεσαίες προφάσεις για να βγεις στους κατά τόπους συνδέσμους για πανηγύρια. Καταλαβαίνω, στους δύσκολους καιρούς χρειάζεται να βρεις ένα λόγο για να βγεις με τα φιλαράκια σου, με τους ομοϊδεάτες σου και να πιεις λίγο… τσαγάκι. Άντε και με λίγο παξιμάδι. Μουσκεμένο. Για τα δοντάκια. Μην χαλάσουμε και την τεχνητή οδοντοστοιχία. Κρίμα δεν είναι; Θα μου πεις , και σένα τι σε νοιάζει ρε φίλε; Εμείς πήραμε κάτι σε επαγγελματικό επίπεδο. Σωστά! Έτσι είναι. Μικρομεσαίο μεν, επαγγελματικό δε. Λογικό! Οι άλλοι που πανηγυρίζουν το πρωτάθλημα στο… χάντμπολ; Τραγικοί; Σίγουρα, ναι. Ποιο το χάντμπολ. Που ούτε καν δική τους ομάδα δεν μπορούσαν ή δεν είχαν την υπομονή να δημιουργήσουν και συγχωνεύθηκαν με τον Τρίτωνα Αμπελοκήπων. Το θυμάστε αλήθεια; Τα πρωτοσέλιδα στις εφημερίδες τους (δύο έχουν) έπαιζαν επί μέρες το πρωτάθλημα στο χάντμπολ. Και  να οι  συνεντεύξεις και να οι δηλώσεις. Ότι να’ ναι.  Και στο γυναικείο ποδόσφαιρο επίσης. Άλλη συγχώνευση. Καλά εκεί έχει  και τσάμπιο λι. Κλαίμαι  ώλι. Και να οι ύμνοι και να οι σημαίες να κυματίζουν και να τα παιδάκια να κουνάν το πανί-σεντόνι εμπριμέ από την λαϊκή της αγιά Βαρβάρας. Αλλά, δεν φταίει κανείς άλλος, παρά μόνο εμείς. Τους επιτρέψαμε τόσα χρόνια να υπάρχουν. Τους ενισχύαμε οικονομικά αγοράζοντας τις εφημερίδες τους, με αποτέλεσμα να περνούν ότι και όσα μηνύματα ήθελαν.  

     Να υπάρχει για 15 περίπου χρόνια ολόκληρος αυτοκράτορας στην Ελλάδα και αυτοί που αγοράζαμε ως έντυπο υλικό, να σου μιλάν για φρου φρου κι αρώματα. Να σηκώνεις τις κούπες την μία μετά την άλλη και κάθε φορά να βρίσουν τρόπους να σε μειώσουν. Τα θυμάστε όλα αυτά τα χρόνια; Σίγουρα οι μεγαλύτεροι  σε ηλικία, οι άνω των 30 θα θυμούνται πολλά. Και να έχουμε, ως αρειανοί, το δικό μας κα-θη-με-ρι-νό έντυπο και να θέλουμε να το φάμε. Μυστήριο τρένο ο αρειανός. Δεν ξέρει τι θέλει. Ή μάλλον θέλει να τα έχει όλα και όταν τα αποκτά δεν αντιλαμβάνεται  ότι τα έχει αποκτήσει. Μου θυμίζει τα μωρά παιδιά, όταν θέλουν να τραβήξουν την προσοχή. Ξεκινάν κλαίνε ζητώντας, νερό ας πούμε ή οτιδήποτε άλλο. Κλαίνε, ουρλιάζουν, χτυπιούνται, τραβάν τα μαλλιά τους, τραβάν τα μαλλιά σου (εγώ δεν έχω), πετάν αντικείμενα, κατουριούνται, χέζονται κάνουν τα πάντα και όταν τους πας το ποτήρι νερό, σου λεν ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΟΤΗΡΙ. Έτσι και εμείς. Φτιάξαμε τη λέσχη, φωνάξαμε όλους να ενεργοποιηθούν, εγγράψαμε κοσμάκη, αλλάξαμε άρθρα επειδή δεν μας άρεσαν, πρόσωπα που θεωρούσαμε ότι δεν μας βόλευαν, κατηγορήσαμε ο ένας τον άλλον, ξανα-φωνάξαμε τον κόσμο να ξανα-γραφτεί και να ξανα-δραστηριοποιηθεί , τον κατηγορήσαμε ότι είναι πρόβατο, τον κατηγορήσαμε ότι είναι ποντίκι, αλληλοκατηγορηθήκαμε, αλληλοσκοτωθήκαμε, αλληλοβγάλαμε ο ένας το μάτι του άλλου, ξεπουλήσαμε την Π.Α.Ε. επί πινάκιο φακής και τώρα θέλουμε να ξαναγίνουν όλα όπως ήταν. Να ξαναγίνουμε αυτοκράτορας, να ξαναδημιουργήσουμε όλο εκείνο το όραμα, όλη εκείνη την ορμή που είχε συμπαρασύρει όλη την Ελλάδα στο διάβα της, είτε με τα νέα δεδομένα που είχε φέρει στο ποδόσφαιρο, είτε με την εκπληκτική και μοναδική εκδρομή στην Αθήνα, είτε με το πραγματικά τόσο αληθινό, ΕΚΕΙΝΗ την περίοδο, σύνθημα: «εμείς δεν είμαστε σαν τους άλλους». Και αφού καταφέραμε να χτίσουμε τόσα πολλά σε σύντομο χρονικά διάστημα, σε πολύ λιγότερο τα καταστρέψαμε όλα. Όχι. Λάθος. Δεν τα καταστρέψαμε όλα, όχι ακόμη. Τώρα που το ξανασκέφτομαι τίποτα δεν καταστρέψαμε. Μια καθυστέρηση στην εκπλήρωση των ονείρων μας μόνο. Τίποτε άλλο. Αυτό. Πάλι στο χέρι μας είναι. Αν μάθουμε από τα λάθη μας, αν καταλάβουμε ότι ο εχθρός είναι άλλος θα τα καταφέρουμε.

     Μέχρι να γίνει αυτό όμως, μπορούμε απλά να «γλεντάμε» όπου και όποτε βρίσκουμε την γλυκιά μας Γκιουζελίτσα. Μπορούμε να περνάμε καλά μαζί της, να διασκεδάζουμε, να ξεδίνουμε κάθε τόσο, να βγάζουμε τα γούστα μας με την γκομενίτσα μας, την επαγγελματία μας, την ομορφιά μας και να της δείχνουμε πως κι αν αλλάζει ενίοτε νταβατζή, εμείς θα την «περνάμε» τζάμπα. Γιατί μόνο για μας «το τζάμπα ζει».

     Υ.Γ. Πλάκα έχουν πάντως μερικοί. Ο κόσμος γύρω τους διαλύεται και αυτοί νομίζουν ότι είναι καβάλα στο άλογο. Δεν βλέπουν καν ότι πίσω τους ο στρατός των χιλιάδων ανθρώπων, έχει γίνει ένας σωρός πτωμάτων, ένας σωρός εξαθλιωμένων ανθρωπαρίων οι οποίοι μην έχοντας στον ήλιο μοίρα ετοιμάζονται να αυτομολήσουν. Και τότε να δούμε, αν και πόσο το σύστημα που τους έθρεφε όλα αυτά τα χρόνια μπορεί να τους κρατήσει στη ζωή. Διότι το χρήμα πολλοί το αγάπησαν και εξακολουθούν να παλεύουν γι’ αυτό με νύχια και με δόντια. Αλλά το «πακέτο» φαγώθηκε και το λίγο που έμεινε είναι για προσωπική χρήση. Θα περισσέψει άραγε κανένα ψίχουλο για την σωτηρία της;

    Υ.Γ.1 Έτσι ακριβώς που-λιά…που-…

Τελευταίο Πρωτάθλημα

Τι τεράστιο ψέμα...

    Είναι μέρες που δεν θέλω να γράψω. Το έχω ξαναπεί άλλωστε, ούτε επαγγελματίας είμαι, ούτε λεφτά βγάζω, ούτε τίποτα. Το δικό μου το κέφι κάνω, την τρέλα μου βγάζω ή την βλακεία μου. Ανάλογα με την οπτική γωνία που το βλέπει κάποιος, ανάλογα με την προκατάληψη που έχει σε πρόσωπα και καταστάσεις. Ιτς  οκέι. Εμένα προσωπικά δε με πειράζει. Το θέμα είναι όμως πως αυτή τη στιγμή δεν μου βγαίνει το χιουμοριστικό. Δε μου βγαίνει να κάνω πλάκα. Δεν θέλω να σας κάνω να γελάσετε. Λάθος έκφραση. Δεν είναι ότι δεν θέλω, αλλά δεν μπορώ. Μου έχει ξανασυμβεί αυτό , το να μην έχω διάθεση εννοώ, και δεν είναι καθόλου μα καθόλου ωραία αίσθηση. Αυτό που αισθάνομαι είναι ότι δεν φταίει σε καμία περίπτωση το προχθεσινό αποτέλεσμα για αυτήν μου την κατάστασή. Ούτε η τραγική εμφάνιση παικτών και προπονητή. [Βέβαια θα ήθελα πάρα πολλά να γράψω για τον τρόπο που κατέβηκε η ομάδα να παίξει, για τον τρόπο που διαχειρίστηκε ο Μασάδο το υλικό που είχε στα χέρια του, αλλά … προπονητής δεν είμαι. Και αφού δεν είμαι προπονητής να είμαι καθημερινά στις προπονήσεις, δικαίωμα επιβολής γνώμης για ενδεκάδες και συστήματα δεν έχω. Μόνο για το «πάθος» και την «όρεξη» για ποδόσφαιρο μπορώ να μιλήσω… και λέω πως κατέβηκαν πολύ «λίγοι» για αυτόν τον αγώνα. Ξεχώρισαν δυο-τρεις μόνο και μπράβο τους. Τέλος τα  του προχθεσινού ματσακίου].

     Το σαββατοκύριακο έγινε ένα συνέδριο σε ένα πολιτικό κόμμα για την ανάδειξη νέου Προέδρου. Ως εδώ καλά. Ξέρετε φαντάζομαι οι περισσότεροι για πιο κόμμα μιλάμε και ποιος θα γίνει ο νέος αρχηγός του. Παρακολούθησα λίγο από τις ομιλίες των υποψηφίων (δεν είχα τα κουράγια για περισσότερο) και αμέσως με κατέβαλε ένα συναίσθημα θλίψης. Σε παρόμοια συνέδρια είχα βρεθεί και εγώ παλαιότερα, κυρίως ως φοιτητής τότε που πίστευα πως εγώ και οι συνομήλικοί μου, εγώ και οι «συντρόφοι» μου, όλοι μαζί, γιατί υπήρξα και εγώ μέλος αυτού του «κινήματος» θα αλλάζαμε την πορεία της χώρας μας και θα την οδηγούσαμε σε ασφαλή μονοπάτια. Λέξεις όπως οι προηγούμενες που ανέφερα, όπως «σύντροφος», «κίνημα», «αγώνας», «αλληλεγγύη», «αγάπη» ήταν στο καθημερινό μας λεξιλόγιο, τις χρησιμοποιούσαμε και τις πιστεύαμε. Τι ψέμα Θε μου.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ στην ηλικία των 21 (περίπου) που συμμετείχα ως μικροστέλεχος της τοπικής νεολαίας του «κινήματος», στο πρώτο και ιδρυτικό συνέδριο της Νεολαίας του ΠΑ.ΣΟ.Κ.. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα λόγια του προέδρου τότε αυτής, Βασίλη Τόγια (;νομίζω), ο οποίος με χαρά και συγκίνηση στην εναρκτήρια ομιλία του ανέφερε την περηφάνια που θα αισθανόμαστε όλοι μετά από χρόνια , όταν θα αναφέρουμε το γεγονός συμμετοχή μας εκείνες τις μέρες στο Ο.Α.Κ.Α.. Τι ψέμα Θε μου.

       Θλίβομαι, γιατί στο προχθεσινό συνέδριο εμφανίστηκαν ούτε λίγο, ούτε πολύ τα ίδια σχεδόν πρόσωπα που παρακολουθώ εδώ και χρόνια  να ορίζουν τις τύχες ΜΟΥ, τις τύχες των παιδιών ΜΟΥ, τις τύχες της χώρας ΜΟΥ. Για τι όπως η ομάδα είναι δικιά ΜΟΥ, έτσι και όλα όσα αγαπώ είναι στην καρδιά ΜΟΥ και ΜΟΥ ανήκουν.  Οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι λοιπόν, που επί σειρά ετών τους επέτρεπα να με κοροϊδεύουν, τους επέτρεπα να πλουτίζουν εις βάρος μου, είτε οι ίδιοι είτε αυτοί οι οποίοι τριγυρνούσαν γύρω τους. Δεν τους κατηγορώ για αυτό. Την δουλειά τους έκαναν. Η ευθύνη είναι όλη δική ΜΟΥ. Τραγικές στιγμές  όλου του συνεδρίου, τα χειροκροτήματα στον γιο της Μαργαρίτας. Σε αυτόν που με τα ψέματα και την συμπεριφορά έχει οδηγήσει τους έλληνες σε χρεοκοπία αξιών, τουλάχιστον [θεωρώ πως η κοινωνία χρεοκοπεί όταν αναλαμβάνει αυτοβούλως την τιμωρία προσώπων , είτε δια της σωματικής βίας, είτε με προπηλακισμούς, είτε με το πρόσφατο γιαούρτωμα]. Και αυτή η συμπεριφορά πολλών χειροκροτητών μου σε κάποιον που αποδεδειγμένα σε οδήγησε σε –ας το πω όσο πιο απλά μπορώ- οικονομικά προβλήματα, μου θύμισε παρόμοια συμπεριφορά, πρόσφατη συμπεριφορά δικών μας- δικών ΜΟΥ αδερφών στο πρόσφατο συνέδριο της Κοινωνίας Μελών ΑΡΗ. Βγήκαν οι δύο πρόεδροι της Π.Α.Ε. και της Κ.Α.Ε. μας ανέλυσαν βαρυγκωμώντας  τα οικονομικά προβλήματα των ομάδων, παραδέχτηκαν στην ουσία ότι οδηγούν τις «εταιρίες» σε οικονομική καταστροφή και εμείς τι κάναμε; Τους δώσαμε το οκ να συνεχίσουν το έργο τους. Τους είπαμε μπράβο και ζήτω. Και σαν μην έφτανε όλο αυτό, τους ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΗΣΑΜΕ κιόλας. Όπως έκαναν οι πασοκτζήδες στον γιο της Μαργαρίτας. [έχω πάψει εδώ και χρόνια να είμαι μέλος]. Δηλαδή πόσο άρρωστα μαζοχιστές μπορεί να είμαστε. Αλλά όχι, εμείς δεν είμαστε σαν όλους τους άλλους. Τι ψέμα Θε μου.

       Θλίβομαι, επειδή έχουμε οδηγήσει όλη την ελληνική κοινωνία σε πλήρη απαξίωση. Θλίβομαι επειδή έχουμε οδηγήσει όλη την μικροκοινωνία του ΑΡΗ μας σε απαξίωση. Θλίβομαι γιατί, και εγώ ως ένα μικρό κομμάτι της κοινωνίας,  δεν κατάφερα να αλλάξω εμένα. Γιατί και εγώ έγινα σας τους άλλους. Γιατί και εγώ πίστευα στο τεράστιο «ψέμα» του Ρίτσου. Πίστευα σε αυτό:

Και να αδερφέ μου
που μάθαμε να κουβεντιάζουμε
ήσυχα, ήσυχα κι απλά.
Καταλαβαινόμαστε τώρα
δε χρειάζονται περισσότερα.

Κι αύριο λέω θα γίνουμε
ακόμα πιο απλοί.
Θα βρούμε αυτά τα λόγια
που παίρνουνε το ίδιο βάρος
σ' όλες τις καρδιές,
σ' όλα τα χείλη,
έτσι να λέμε πια
τα σύκα-σύκα
και τη σκάφη-σκάφη.

Κι έτσι που να χαμογελάνε οι άλλοι
και να λένε:
"Τέτοια ποιήματα
σου φτιάχνω εκατό την ώρα".
Αυτό θέλουμε κι εμείς.
Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε
για να ξεχωρίσουμε, αδελφέ μου,
απ' τον κόσμο.
Εμείς τραγουδάμε
για να σμίξουμε τον κόσμο.

Παραλάβαμε μία κοινωνία η οποία στηριζόταν χρόνια ολόκληρα σε σαθρά θεμέλια. Μια κοινωνία που στηριζόταν στην αρπαχτή, στην λαμογιά και στην κοροϊδία. Την παραλάβαμε από τους γονείς μας, που την παρέλαβαν από τους δικούς της γονείς και πάει λέγοντας. Ας σταματήσει εδώ. Ας γίνουμε επιτέλους η αρχή για τα παιδιά μας. Ας κάνουμε το «ψέμα» του Ρίτσου μια τεράστια αλήθεια. «Ψέμα» επειδή ο έλληνας και ο αρειανός είναι το ταυτόσημες έννοιες και λειτουργούν ακριβώς το ίδιο. Λειτουργούν, λάθος. Ας γίνουμε λοιπόν αλήθεια. Γίνεται; Γίνεται!

Υ.Γ. Μετά την γενική συνέλευση είχα γράψει για κηδείες, θανάτους και ταφόπλακες στη λέσχη και στο όραμα αυτής. Δυο μέρες μετά, το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας του συνδέσμου έγραφε περίπου τα ίδια. Μιλούσε και αυτό για τέλος κ.λ.π. Την προηγούμενη Παρασκευή έγραφα στο κείμενό μου για «σκατά». Έγραφα για μία ακατάσχετη  σκατολογία. Η ανακοίνωση του συνδέσμου την Κυριακή, μιλούσε για … σκατό. Ρε, σεις … ελάτε παραδεχτείτε το. Με διαβάζετε, έτσι;  :-)

S.O.S., αχόρταγος λαμβάνει; S.O.S.

Πριν από πολλά χρόνια νεαρός τότε, δεν νομίζω να είχε περάσει πολύς καιρός από τότε που είχα πάρει το απολυτήριό μου από τη θητεία μου στον ελληνικό στρατό – υπηρέτησα για 16 ολόκληρους μήνες στον μακρινό και εξωτικό … Λαγκαδά- ,  έπεσε στα χέρια μου τυχαία, ένα βιβλίο. Λέω τυχαία, διότι την συγκεκριμένη εκείνη περίοδο της ζωής μου, το μόνο που δεν με ενδιέφερε  ήταν το να διαβάζω βιβλία. Βιβλία; Μπα! Όχι μόνο βιβλία δεν ήθελα να διαβάσω, αλλά ούτε καν εφημερίδα, περιοδικό, οτιδήποτε. Είχα γίνει αντιρρησίας ανάγνωσης. Να φανταστείτε ούτε καν τις ταμπέλες από τα μαγαζιά δεν διάβαζα. Απέστρεφα το βλέμμα μου, ώστε να μην αναγκαστώ να διαβάσω τι είδος προϊόντος πουλάει κάθε κατάστημα. Απλά, το καταλάβαινα από τις βιτρίνες. Ούτε τις τιμές δεν διάβαζα. Αυτό οφειλόταν στο γεγονός ότι  στη διάρκεια της στρατιωτικής μου θητείας, λόγω του τεράστιου (sic) φόρτου εργασίας που είχα … διάβασα όσα βιβλία δεν είχα διαβάσει στη ζωή μου. Τα είχα βαρεθεί. Και μην φανταστείτε τίποτε λογοτεχνικά, ποίηση ή από αυτά τα … κουλτουριάρικα. Όχι, τίποτε από αυτά. Στίβεν Κινκ. Όλα τα βιβλία του Στίβεν Κινκ διάβασα. Όλα αυτά τα εξαιρετικά βιβλία μυστηρίου, τρόμου, αγωνίας, φαντασίας κ.λ.π. που έγραψε ο [πώς να τον χαρακτηρίσω τώρα] ιδιοφυής τρελός;, άρρωστος ψυχικά;, καταπληκτικός Κινκ. Σίγουρα όλοι θα έχετε δει κάποιες ταινίες που έχουν στηριχθεί επάνω στα έργα του. Από πού να ξεκινήσω, είναι πάρα πολλές οι ταινίες, να  θυμίσω μόνο μία πρόσφατη σχετικά, η  οποία έχει βραβευθεί μάλιστα με όσκαρ, «Το πράσινο μίλι». Τώρα θα μου πείτε τι σχέση έχει αυτό με ΑΡΗ; Ε, εντάξει δεν έχει απόλυτη σχέση ή μάλλον έχει μακρινή σχέση. Θα φτάσουμε σε αυτό αργότερα. Έλεγα λοιπόν, πως έπεσε στα χέρια μου ένα βιβλίο που λάτρεψα αμέσως. Το βιβλίο αυτό ήταν : « Τα χαστουκόψαρα» του Λένου Χρηστίδη. Καταπληκτικό βιβλίο. Έχει απίστευτη ροή και ένα αγαπημένο σε εμένα χαρακτηριστικό. Βρίζει. Συνέχεια όμως. Είναι ένα βιβλίο που προσωπικά μου απενοχοποίησε την ακατάσχετη χυδαιολογία μου, το υβρεολόγιό  μου  ως τρόπο και στάση ζωής.

Γενικά είμαι ένας άνθρωπος που μου αρέσει να χρησιμοποιώ «πιπεράτες» εκφράσεις και λέξεις. Πολλές φορές γίνομαι χυδαίος. Γουστάρω να βρίζω ρε αδερφέ. Όλα και τα πάντα. Ψυχοθεραπεύομαι ή μάλλον αυτοψυχοθεραπεύομαι. Γέρο Σάτυρος νάμε. Ένα μικρό δείγμα του χαρακτήρα μου θα σας μεταφέρω. Από μικρό παιδί ή τουλάχιστον  από όσο το θυμάμαι,  όταν ξυπνάω το πρωί,  η πρώτη λέξη που μου έρχεται είναι … σκατά. Ναι, αλήθεια λέω. «Σκατά, πάλι δουλειά» κ. λ. π..  Όταν με ρωτούσαν , πως είσαι, τι κάνω κ. λ. π. η απάντησή μου ήταν σχεδόν πάντα ή ίδια: «σκατά» ή περιφραστικά, «σκατά είμαι, πως θες να είμαι». Είχα μάλιστα φτιάξει, δημιουργήσει, αντιγράψει όπως θέλετε πείτε το και μία φιλοσοφική θεώρηση των πραγμάτων. Όπως λοιπόν είχε γράψει ο Ηράκλειτος (είχε πει μάλλον, καλύτερα) την ρήση «Τα πάντα ρει» [ τὰ πάντα ρεῖ ], εγώ παραφράζοντάς και μετατρέποντάς το στα δικά μου δεδομένα θεώρησης των πραγμάτων, το έκανα όπως αντιλαμβάνεστε « Τα πάντα… σκατά». Και εξηγούμαι. Από τη στιγμή που ότι τρώμε, ότι πιούμε γίνεται ...σκατά, από τη στιγμή που όταν πεθάνουμε, το σώμα μας θα αποσυντεθεί και θα γίνει λίπασμα και τροφή για άλλους μικροοργανισμούς, σε συνδυασμό με τα κόπρανα των ζώων τα οποία τα χρησιμοποιούμε ως λίπασμα [με πιάνεται ως τώρα; Τον συλλογισμό μου εννοώ. Κόπρανα= Λίπασμα, Σκατά = Κόπρανα άρα σκατά = λίπασμα] καταλήγουμε δικαίως και αβίαστα στο συμπέρασμα ότι «Τα πάντα σκατά». Παντού λοιπόν και γύρω μας υπάρχουν σκατά. Ήταν και είναι τέτοια η χρήση της συγκεκριμένης λέξης από εμένα που έχει επηρεάσει πάρα πολύ κόσμο. Αλήθεια το λέω και σοβαρά μιλώ. Ο από πίσω μου στο θρανίο, συμμαθητής για 5 χρόνια, με βρήκε μετά από πολλά χρόνια στον δρόμο. Συνάντηση τυχαία στο κέντρο της πόλης, ξέρετε τώρα μπύρα και τα σχετικά, συζητήσεις για τη ζωή μας, τι κάναμε , αν σπουδάσαμε, αν γενικώς τα καταφέραμε όλα αυτά τα χρόνια. Στην κουβέντα επάνω, μου λέει «θυμάσαι τι έγραφες σε όλα τα τετράδιά σου; Που τα είχες γεμίσει όλα με την λέξη Σκατά;». Απίστευτο! Το θυμόταν μετά από τόσα χρόνια. Κατάληξη του τσαταρίσματος: «Με τι ασχολείσαι;» Απάντηση: « Έχω δικό μου συνεργείο εκκένωσης βόθρων με δύο φορτηγά». Κόκκαλο ο γεροΣάτυρος. Δεν θα μπορούσα να φανταστώ τέτοια σύμπτωση, αν δεν ήξερα μιαν άλλη παρόμοια ιστορία.

Από παλιά και λόγω της χαζομάρας μου, αλλά και λόγω μουσικών ακουσμάτων [ξέρετε Χεβυ μέταλ και μακρύ (κάποτε) μαλλί] μου άρεζε όταν φταρνιζόταν κάποιος να λέω έναν συγκεκριμένο αριθμό. Καταλαβαίνετε τι εννοώ. Αυτή την σαχλή συνήθεια, που όταν ακούς φτάρνισμα λες και έναν τριψήφιο αριθμό το άθροισμα του οποίου βγάζει ένα γράμμα. Το αρχικό γράμμα του ονόματος αυτού/αυτής που σε αγαπάει. Ε σε αυτή την σαχλή συνήθεια, που εγώ ακόμη και τώρα στα γεράματα συνεχίζω να τη κάνω, έλεγα πάντα έναν αριθμό. Ο αριθμός, όπως θα έχετε ίσως φανταστεί, είναι ο έξι έξι έξι. Γιέα! Και τι άθροισμα μας δίνει αυτός ο αριθμός; 6+6+6= 18. Και ποιο γράμμα θα μπορούσε να δίνει αυτός ο αριθμός; Τι άλλο πέραν του Σ; Το Σ είναι το δέκατο όγδοο γράμμα της αλφαβήτας. Και ποια λέξη έρχεται αυτόματα μόλις λέμε Σ; Ναι, ακριβώς…  σκατά. Πάμε λοιπόν από την αρχή και γρήγορα. Αααααψού! 666… 18… Σ… σκατά. Έτσι ακριβώς. Αυτός ο μονόλογος, μετά το φτάρνισμα γίνεται συνεχώς τα τελευταία 25 χρόνια. Πλέον στον χώρο εργασίας μου, οι συνάδελφοί μου, όταν φταρνίζονται δεν λεν τίποτε άλλο παρά μόνο… σκατά. Μία από τις συναδέλφους  μάλιστα, με πρόβλημα αλλεργίας και πολλών φταρνισμάτων, άκουσε τόσες πολλές φορές το γράμμα Σ που εσείς τι όνομα νομίζετε ότι έχει ο άντρας που παντρεύτηκε; Ναι, πολύ καλά σκεφτήκατε. Σ για την ακρίβεια Σωτήρης. Και επειδή τίποτε δεν είναι τυχαίο, το όνομα του πρώτου παιδιού της πως νομίζετε ότι θα είναι; Όχι, λάθος σκεφτήκατε. Αλλά επειδή όλα γυρνάν γύρω από τα «σκατά» το όνομα αυτής είναι: 6+6+6= 18, 1+8= 9, το 9 είναι το Ι στο αλφάβητο, Ιωάννα το όνομα. Είδατε που σας λέω. Η δικαίωση της φιλοσοφικής μου θεώρησης. Πως; Τι σχέση έχουν όλα αυτά με τον ΑΡΗ; Είπαμε, μακρινή σχέση έχουν. Συνάμα και τόσο κοντινή. Πως είναι η οικονομική κατάσταση αυτή τη στιγμή στον ΑΡΗ μας; Σκατά. Λεφτά δεν υπάρχουν και όταν λέω δεν υπάρχουν, μην γυρίσει κανένας να μου πει: «Τι λε ρε φυλλαράκι, λεφτά έχουμε, θα τα φέρουν οι νέοι-παλιοί επενδυτές. Σε το’ πανε στη λέσχη, αφού. Δυόμιση ζεστά θα μπούνε στην ομάδα, νάμε». Ναι, οκ! Τα λεφτά αυτά δεν φτάνουν ούτε για να ποτίσουν το χορτάρι. Ούτε για να αγοράσουν σπόρο για τον χλοοτάπητα. Ούτε για να αγοράσουν μπουλόνια να σταθεροποιήσουν τα καρεκλάκια στο γήπεδο, να αγοράσουν ασβέστη να χρωματίσουν  τις γραμμές του γηπέδου, να αλλάξουν τα καμένα πίξελς του ηλεκτρονικού πίνακα του γηπέδου, να αλλάξουν τις βρύσες (τις δύο, η άλλη είναι οκ) από τις τουαλέτες στη θύρα 7, πόσο μάλλον να πληρώσουν τα χρήματα που οφείλονται  στους  παίκτες από πέρυσι. Και από φέτος. Και για του χρόνου αυτά που έχει κερδίσει ο Ευθύμης (ευθυμήσαμε) με την προσφυγή που έχει κάνει. Και αυτά που ίσως να κερδίσει ο Τόχα (σε). Με λίγα λόγια και όπως προείπα… Σ Κ Α Τ Α. Είμαστε χωμένοι στα σκατά. Και αυτό είναι καλό. Λερωθήκαμε και ήρθε η ώρα να καθαριστούμε. Γιατί αν δεν λερωθείς δεν θα πλυθείς. Και όπως η φύση χρειάζεται λίπασμα (σκατά) για να αναζωογονηθεί, έτσι κι εμείς θα προχωρήσουμε. Αρκετό καιρό μείναμε λερωμένοι. Θα καταλάβουμε ότι δεν χρειαζόμαστε κατασκευαστή οχετών, αλλά εκκενωτή βόθρων.

Αφιερωμένο το παρακάτω:

Γεώργιος Σουρής. Ένα μυρωδάτο ποίημα

Ένα σκατολογικό ποίημα του ανεπανάληπτου Γιώργου Σουρή (1853-1919)

ΜΥΡΩΜΕΝΟΙ ΣΤΙΧΟΙ

Τίποτε δεν απόμεινε στον κόσμο πια για μένα,
όλα βρωμούν τριγύρω μου και φαίνονται χεσμένα.
Όλα σκατά γενήκανε και ο δικός μου κώλος
σκατά εγίνηκε κι αυτός, σκατά ο κόσμος όλος.

Μόνο σκατά φυτρώνουνε στον τόπο αυτό τον άγονο
κι όλοι χεσμένοι είμαστε, σκατάδες στο τετράγωνο.
Μας έρχεται κάθε σκατάς, θαρρούμε πως σωθήκαμε,
μα μόλις φύγει βλέπομε πως αποσκατωθήκαμε.

Σκατά βρωμάει τούτος δω, σκατά βρωμά κι εκείνος,
σκατά βρωμάει το σκατό, σκατά βρωμά κι ο κρίνος.
Σκατά κι εγώ, μες στα σκατά, και με χαρτί χεσμένο
ό,τι κι αν γράψω σαν σκατό προβάλλει σκατωμένο.

Σκατά τα πάντα θεωρώ και χωρίς πια να απορώ,
σκατά μασώ, σκατά ρουφώ, σκατά πάω να χέσω,
απ’ τα σκατά θα σηκωθώ και στα σκατά θα πέσω.

Όταν πεθάνω χέστε με, τα κόλλυβά μου φάτε


Και πάλι ξαναχέστε με και πάλι ξαναφάτε,
μα απ’ τα γέλια τα πολλά κοντεύω ν’ αρρωστήσω
και δεν μπορώ να κρατηθώ, μου φεύγουν από πίσω.

Σκατά ο μεν, σκατά ο δε, σκατά ο κόσμος όλος
κι απ’ το πολύ το χέσιμο μου πόνεσε ο κώλος!

Τούμπα ή κλαρίνο; (μουσικά μιλώντας)

Καθόμανε σπίτι την Κυριακή το βραδάκι και διάβαζα ένα από τα βιβλία  που έχω κρατημένα από το Πανεπιστήμιο, από τις σπουδές μου στα νεανικά μου χρόνια. Το θέμα είχε να κάνει με προϊστορική Ελλάδα. Και στο μυαλό μου ήρθε αυθόρμητα, μέσα από έναν συνδυασμό συνειρμικών σκέψεων, η… Τούμπα. Σκεφτόμανε τον αγώνα του Σαββάτου  με το μεταλλαγμένο πτηνό του Νότου, αυτό με οδήγησε να σκεφτώ το αντίστοιχο του Βορρά (εντωμεταξύ μόλις είχε λήξει και η  βραδινή αναμέτρηση ,άλλη μία δικαίωση του παλαιότερου κειμένου μου περί επαγγελματικής σχέσης μαζί τους), αυτό με έκανε να σκεφτώ την Τούμπα (ως περιοχή της Θεσσαλονίκης) και για πιο λόγο επιλέχτηκε η συγκεκριμένη τοποθεσία, από ιστορικής απόψεως πάντα. Γουγλάροντας το όνομα, ανακάλυψα τα εξής:

[Από Βικιπαίδια]

Η Τούμπα είναι ΠΝΕΥΣΤΟ μουσικό όργανο με 4 ή 5 βαλβίδες, που ανήκει στα Χάλκινα πνευστά της συμφωνικής ορχήστρας. Έχει φαρδύ, κωνικό σωλήνα, πλατιά καμπάνα και επιστόμιο σε σχήμα κούπας. Χαρακτηρίζεται από το ΜΕΓΑΛΟ  του ΜΕΓΕΘΟΣκαι το βαθύ του ήχο. Το παίξιμο της τούμπας χρειάζεται δύναμη στα πνευμόνια λόγω του μεγέθους του, καθώς πρέπει να ΓΕΜΙΖΕΙ ΑΔΙΑΚΟΠΑ με αέρα.

Οι πρώτες τούμπες κατασκευάσθηκαν τη δεκαετία του 1830 στο Βερολίνο και από τότε έχουν εμφανιστεί σε ποικίλα σχήματα και μεγέθη. Χρησιμοποιούνται τόσο σε συμφωνικές ορχήστρες, όσο και σε στρατιωτικές μπάντες. Γενικά, η ονομασία τούμπα περιλαμβάνει, επίσης, τα διάφορα μπάσα όργανα που χρησιμοποιούνται στις χάλκινες μπάντες όπως το Ευφώνιο, το Σουσάφωνο (ή σουζάφωνο) και το Βαρύτονο.

[Από μπλογκ που ασχολείται με θέματα μουσικής]

ΙΣΤΟΡΙΚΑ KAI ΤΕΧΝΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ Η τούμπα γίνεται αντιληπτή ως το πιο βαθύφωνο χάλκινο πνευστό όργανο, αν και το μπάσο τρομπόνι μπορεί να δημιουργήσει ακόμα χαμηλότερους τόνους. Είναι όργανο ΟΓΚΩΔΕΣ και δύσκολο στο κράτημα , έχει τύλιγμα ευθύ, κυρίως κωνική διάτρηση και μεγάλο άνοιγμα υψωμένης καμπάνας . Η τούμπα στη σημερινή μορφή της ξεκίνησε περί το 1835 ως όργανο για στρατιωτικές μπάντες. Αργότερα χρησιμοποιήθηκε και στην ορχήστρα, όπου εκτόπισε τα μπάσα κόρνα και άλλα βαθύφωνα όργανα της εποχής.  Υπάρχουν διαφορετικές προτιμήσεις σε κατασκευαστικές λεπτομέρειες του οργάνου, στη Γαλλία και Αγγλία αφενός, στις οποίες το όργανο έχει στενότερη διάτρηση και στη Γερμανία και Ανατολική Ευρώπη αφετέρου, όπου οι τούμπες παράγουν ήχο που θυμίζει ελαφρά το εκκλησιαστικό όργανο.  H oνομαζόμενη "τούμπα Βάγκνερ" είναι κόρνο με τενόρο και μπάσο εκπρόσωπο και κατασκευάστηκε με παραγγελία του Βάγκνερ για το έργο Ring des Nibelungen. 'Ομοιο με την τούμπα στην εμφάνιση είναι το ευφώνιο , το οποίο όμως μουσικολογικά συγγενεύει με το άλτο κόρνο. Το σουζάφωνο είναι μία μορφή τούμπας, σχεδιασμένη με επιβλητικά υπερυψωμένη καμπάνα για στρατιωτικές μπάντες από τον αρχιμουσικό J.Ph.Sousa περί το 1898.
ΚΛΙΜΑΚΕΣ, ΗΧΟΙ KAI ΜΟΥΣΙΚΗ ΓΙΑ ΤΟΥΜΠΑ (*)
Η τούμπα παράγει πολύ χαμηλούς ήχους και ο ρόλος της στη συμφωνική ορχήστρα είναι να ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΕΙ  το μπάσο . Είναι προφανές ότι το όργανο αυτό μένει συνήθως με τον ήχο του στο παρασκήνιο και υπάρχουν λίγα έργα, στα οποία δεσπόζει. Στη Συμφωνία για Ορχήστρα του Μπάρτοκ "ξεφεύγει" ο ήχος της τούμπας από την υπόλοιπη ορχήστρα . Στην εισαγωγή του έργου Οι αρχιτραγουδιστές της Νυρεμβέργης του Βάγκνερ , η τούμπα ΚΡΑΤΑΕΙ ΤΟ ΜΠΑΣΟ ως εξής . Στο ακόλουθο σύγχρονο χορευτικό κομμάτι ακούγεται σαφώς η τούμπα που κρατάει το ρυθμό . Συχνά παίζει η τούμπα το μπάσο σε βαλκανικά συγκροτήματα χάλκινων πνευστών, εδώ σε ΤΣΙΓΓΑΝΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ.   Στο έργο Εικόνες από μία έκθεση του Μουσόργκσκυ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΤΑΙ ΤΟ ΚΑΡΟ ΠΟΥ ΣΕΡΝΕΤΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΗΧΟ ΤΗΣ ΤΟΥΜΠΑΣ (ενορχήστρωση Ραβέλ). Κοντσέρτα για τούμπα έχουν συνθέσει οι Βον Γουίλιαμς  και Γουίλιαμς, ο Περικέτι μία σερενάτα για σόλο τούμπα  και ο Νιχάους ένα κουαρτέτο με τούμπα , ενώ οι Ρίμσκυ-Κορσάκοφ  (Tο βούισμα της μέλισας),Πεντερέτσκι, Μπότσα, Χίντεμιτ κ.ά. είναι οι δημιουργοί άλλων μικρότερων έργων. Παγκόσμιας φήμης είναι ο 'Ελληνας τουμπίστας Γιάννης Ζουγανέλης , για τον οποίο έχουν γράψει έργα διάφοροι συνθέτες . Το σουζάφωνο παίζει σχεδόν αποκλειστικά συνοδευτικό μπάσο σε στρατιωτικά εμβατήρια και σπάνια στην Jazz, δεν χρησιμοποιείται όμως στην ορχήστρα.

 Τι αντιλαμβανόμαστε από αυτά που μόνο εγώ αναρτώ; Πολύ απλά, όλα γίνονται για να υπάρχει ένας άριστος συνδυασμός «χαρακτήρα» και «συμπεριφοράς»… «Πνευστό όργανο», «Μεγάλο όργανο», «Όργανο υποστήριξης» και άλλα όμορφα τα οποία μέσα στα στενά όρια μιας σελίδας, δεν μπορούν να αναλυθούν. Βλέπουμε ότι δεν ήταν σε καμία περίπτωση τυχαία η επιλογή της συγκεκριμένης περιοχής. Και νομίζω ότι ήρθε η ώρα να ζητήσουμε «ως πόλη φιλοξενίας» , μια τεράστια συγνώμη. Μια συγνώμη επειδή οι πρόγονοί μας δεν φρόντισαν να ονομάσουν κάποια  περιοχή της Θεσσαλονίκης, «Κλαρίνο». Χίλια συγνώμη, αγαπητοί μου συμπολίτες. Είμαι σίγουρος πως ΑΝ υπήρχε, εκεί θα πηγαίνατε. Βέβαια, πάλι υπάρχουν ακόμη και τώρα κι άλλες επιλογές. Υπάρχει και ο Δήμος με την ονομασία Συκιές.

 Το Σάββατο ήταν ωραία. Το ευχαριστήθηκα. Μ’ άρεσε, πως αλλιώς να το πω. Νταξ, μπορώ να το πω και με άλλο τρόπο, αλλά θα με κυνηγάν πολλοί. Τους το χρωστούσαμε αυτό. Τώρα όμως; Τι γίνεται; Μπαίνουμε πάλι, με την χτεσινή αποχή των ποδοσφαιριστών, σε κατάσταση αβεβαιότητας. Πάνω που βλέπουμε μια ομάδα, η οποία ποδοσφαιρικά αρχίζει να αποδίδει, να’ σου μπροστά μας και πάλι το φάσμα της απεργίας και των προσφυγών. Δεν ξέρω πως αισθάνεστε εσείς, αλλά εμένα με ενοχλεί πάρα πολύ να βλέπω στην ομάδα μου να συμβαίνουν όλα αυτά. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί και για ποιον λόγο δεν γίνεται μια προσπάθεια, από αυτούς οι οποίοι στήριξαν οικονομικά την διοίκηση το καλοκαίρι, να ξαναδώσουν κάποια χρήματα ώστε να «τσουλήσουν» ορισμένα θέματα μέχρι να έρθουν τα χρήματα από το Ντουμπάι. Αφού όπως δήλωσε και το μελλοντικό μέλος του Δ.Σ., την Τετάρτη θα έρθουν τα δυόμισι εκατομμύρια. Γιατί δεν προπληρώνουν αυτοί οι άνθρωποι και την Τετάρτη όμορφα και ωραία να τα πάρουν πίσω. [Όπως ίσως ΔΕΝ αντιληφθήκατε όλα αυτά τα τελευταία λογάκια, μπορούν να χρησιμοποιηθούν και με την μορφή ανεκδότου  στις παρέες σας. Σας το επιτρέπω.]

             Υ.Γ. Ρώτησα και έμαθα. Ποιος και γιατί. Με έτρωγε η περιέργεια ρε παιδί μου να μάθω. Στην γενική συνέλευση της Λέσχης (ωχχχχ! εντάξει θα το συνηθίσω, της κοινωνίας μελών), συνέβη ένα μεμονωμένο επεισόδιο το οποίο στιγμάτισε κάπως την διαδικασία. Πάλι ξαναλέω, ότι προσωπικά την θεωρώ την καλύτερη συνέλευση που έχει γίνει ως τώρα.  Λοιπόν, στο περιστατικό αυτό, ένας αδερφός μας, δέχθηκε μία ,όχι μόνο «λεκτική», επίθεση. Έχω αναφέρει και άλλες φορές πως είμαι ενάντια σε κάθε είδους βίας. Είτε σωματικής, είτε λεκτικής. Και συνεχίζω λέγοντας, πως όσο καταδικάζω την «γροθιά» , άλλο τόσο καταδικάζω και την λεκτική επίθεση, τα υβρεολόγια και την χυδαιολογία. Και από αυτήν την τελευταία έχουμε περίσσευμα στον ΑΡΗ. Είμαι μάρτυρας καθημερινά στις σελίδες του ίντερνετ, ακατάσχετης υβρεολογίας. Άνθρωποι, οι οποίοι κάθονται μπροστά στο πληκτρολόγιο, πίνουν ,μια τζούρα καφέ, ανάβουν ένα τσιγάρο και … αρχίζουν να σπιλώνουν ανθρώπους και υπολήψεις. Και το χειρότερο; Όλα αυτά γίνονται χωρίς στοιχεία. Και αυτό γίνεται από ΟΛΕΣ τις πλευρές. Και εγώ το σιχαίνομαι. Και είμαι ενάντια σε ΟΣΟΥΣ το κάνουν. Όποιοι κι αν είναι αυτοί. Στον ΑΡΗ δεν υπάρχουν δύο παρατάξεις. Ούτε υπάρχει αντιπολίτευση ή συμπολίτευση.  Όλοι ΑΡΗΣ και όλοι αδέρφια είμαστε. Άθλια συμπεριφορά υπάρχει μόνο. Από πολλούς.

¡Nosotros no somos como otros και στα μούτρα μας!

Τώρα αρχίζω να αντιλαμβάνομαι για πιο λόγο ορισμένοι δημοσιογράφοι ή έστω κάποιοι κειμενογράφοι πληρώνονται τόσο καλά. Ιδίως άνθρωποι οι οποίοι καθημερινά πρέπει να παραδίδουν στην εφημερίδα τους ή σε όποιο μέσο γραπτού τύπου δουλεύουν τα κείμενά τους. Και φυσικά δεν εννοώ ανθρώπους που κάνουν ρεπορτάζ, άρα έχουν θέμα να γράψουν και δεν χρειάζεται να στίψουν τον εγκέφαλο ώστε να βρουν  κάτι. Αυτοί είναι οι τυχεροί της υπόθεσης. Γίνεται κάτι, το καταγράφουν όπως έγινε (λέμε τώρα)και την επομένη τσααααακ το έχετε  γραμμένο και έτοιμο προς ανάγνωση.  Εντάξει, το θέμα της πληρωμής μην το πάρετε της μετρητοίς, εννοείται πως κάνω πλάκα. Πόσοι πληρώνονται τον μισθό τους την σήμερον ημέρα; Ελάχιστοι. Μετρημένοι στα δάκτυλα. Τους ενός χεριού. Έναν μόνο ξέρω. Ναι, αλήθεια. Μόνο έναν.

  Κάθομαι εδώ και ώρες, πάνω από το λαπιτόπι μου, στίβω τον εγκέφαλο σαν πορτοκαλόφλουδα και δεν μπορώ να βρω κάτι για να γράψω. Έχω στερέψει. Δεν έγιναν κα αγώνες αυτό το Σαββατοκύριακο, τελείωσε και το θέμα της λέσχ… συγνώμη της κοινωνίας μελών ήθελα να πω (πρέπει να το συνηθίσω, αλλά εμένα όπως ξαναείπα ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ), γλεντήθηκε και η επαγγελματίας της πόλης από τους Ιταλούς εραστές και έτσι έμεινα εγώ τώρα εδώ, μόνος και απροστάτευτος σε ένα δωμάτιο να προσπαθώ να ξεκολλήσω τα μάτια μου από το παράθυρο, να μεταφέρω τη ματιά μου πάνω από τα πλήκτρα, να τα σαγηνεύσω και να σχηματίσω προτάσεις. Τικ τικ τακ, ακούω τους ήχους αυτή τη στιγμή που γράφω. Η γιαγιά μου έλεγε (ξέρω πετάγομαι από θέμα σε θέμα, αλλά έχει σημασία), η γιαγιά  μου έλεγε λοιπόν πως οι Ιταλοί είναι περίπου σαν κει εμάς σε νοοτροπία. Φιλόξενοι στην πόλη τους, αλλά τόσο υπερβολικοί στη συμπεριφορά τους όταν βγαίνουν έξω από αυτήν. Τότε γίνονται λίγο βάναυσοι και θυμούνται να κάνουν  επίδειξη πάντα των σεξουαλικών ορμών  τους. Ω ναι. Οι Ιταλοί και δη αυτοί του Βορρά, έχουν πολλές ορμές και ειδικά όταν συναντούν κοπέλες από την Ανατολή, τότε τα δίνουν όλα.  Ιδρώτας και λαχάνιασμα ιφ γιου νόου γουάτ άι μην. Αλλά, ας επανέρθουμε  στο θέμα μας, συγχωρέστε με αν ξεφεύγω μερικές φορές με συνεπαίρνει η σφοδρότατη επιθυμία να γράψω ένα μυθιστόρημα ερωτικού περιεχομένου. Ένα μυθιστόρημα με την γνωστή σε όλους μας από τα προηγούμενα κείμενά μου, Γκιουζέλ. Έλεγα λοιπόν, πριν με διακόψω, ότι γνωρίζω μόνο έναν δημοσιογράφο που αμείβεται. Μπορεί να είναι και άλλοι, αλλά εγώ μόνο αυτόν ξέρω. (Αν δεν αμειβόταν δεν θα συνέχιζε την εργασία του στα συγκεκριμένα μέσα. Γνωρίζω αρκετούς δημοσιογράφους που αποχώρησαν από ένα μέσο επειδή δεν πληρωνόταν τους μισθούς τους).Ο συγκεκριμένος αυτός κύριος, προκαλεί προβλήματα στο χόμπι μου. Και προκαλεί προβλήματα, διότι μου παίρνει τη μπουκιά από το στόμα. Τι εννοώ; Θα σας εξηγήσω πάραυτα. Σκοπός όπως έχω αναφέρει από την αρχή, από το πρώτο κείμενό  μου εδώ σε αυτή την εφημερίδα, ήταν η διασκέδασή σας. Σκοπός ήταν να σκαρώνω ιστοριούλες και κειμενάκια τα οποία θα  σας προκαλούν ευθυμία. Όλα τα σάιτς ή τις εφημερίδες αν ψάξετε δεν θα βρείτε παρά ελάχιστα άτομα τα οποία γράφουν με σατιρική διάθεση.  Και εμείς οι λίγοι που ασχολούμαστε με αυτό, κινδυνεύουμε να χάσουμε και αυτά τα λίγα εύσημα που παίρνουμε (όχι ένσημα, εύσημα για εμάς αυτό μόνο μας «πληρώνει», οι 5000-6000 που μας διαβάζουν). Κάνω που λέτε μία βόλτα από τις αθλητικές ιστοσελίδες και πέφτω επάνω στο άρθρο του ενός και μοναδικού, του κορυφαίου όλων, του υπέρ αρειανού δημοσιογράφου, του εκπροσώπου τύπου της Π.Α.Ε., αυτού του «τα ξέρω όλα ρε ποντίκια», αυτού του … ας σταματήσω εδώ. Το άρθρο λοιπόν το έγραψε, ομόνοςπουξέρωεγώότιπληρώνεταιδημοσιογράφοςάλλονεγώδενξέρω με αφορμή την μεθεπόμενη ημέρα από την γενική συνέλευση της κοινωνίας μελών. Συγνώμη. Ζητάω συγνώμη από εσάς. Δεν αξίζω μία. Δεν έχω καταφέρει να κάνω εσάς να γελάσετε τόσο πολύ. Δεν υπάρχει ο άνθρωπος. Μπράβο. Είναι καταπληκτικός. Οφείλω να ομολογήσω ότι είχα πάρα πολύ καιρό να γελάσω έτσι. Αφού τόσον καιρό μας «έπρηζε» με τους ξένους επενδυτές που θα έρθουν και θα βουλώσουν στόματα, που θα κοπούν οι ουρές από τα ποντίκια και άλλα πολλά, γράφει λοιπόν στο κείμενό του πανηγυρίζοντας : «…Αυτό που δεν έγινε αντιληπτό από ορισμένους είναι ότι έτσι κι αλλιώς η διοίκηση θα μπορούσε να κάνει την ταμειακή διευκόλυνση χωρίς να ρωτήσει κανένα, αλλά η παρουσία στην Λέσχη φανέρωσε για μία ακόμα φορά τον απόλυτο σεβασμό απέναντι στους θεσμούς και τον κόσμο του ΑΡΗ…»

Προσκυνώ! Δεν περιγράφω άλλο. Έχω πέσει ήδη κάτω και χτυπιέμαι από τα γέλια. Δεν αντέχεται τόσο γέλιο. Αχ σε καλό σου! Σταμάτα μην γράφεις άλλα τέτοια θα πάθουμε και τίποτα. Και πληροφοριακά, αυτό ήταν το πρώτο του υστερόγραφο από τα εφτά (7) που έγραψε στο κείμενό του στο gazzetta.gr  (είδατε; Γράφουμε το σάιτ από όπου αλιεύουμε μία είδηση. Όχι σας μερικούς που δεν αναφέρουν τίποτα, φοβούμενοι μην τους μαλώσουν τα αφεντικά τους. Γατάκια, ε γατάκια). Επανέρχομαι και ρωτώ τον εκπρόσωπο τύπου της Π.Α.Ε., αυτό για το οποίο ήρθε η διοίκηση στη Γενική συνέλευση ήταν ή όχι η αίτηση παράτασης για ένα χρόνο της θητείας της; Όλα τα άλλα με τους «επενδυτές- δανειστές» οι οποίοι στην ουσία είναι οι ίδιοι άνθρωποι και αυτά τα σάλια- μάλια και νάχαμε να λέγαμε και τα ταξίδια στο εξωτερικό, Ελβετίες και Ντουμπάι και δε ξέρω και εγώ τι άλλο ήταν φούμαρα. Αλλά, είπαμε, αφού τον αρειανό δεν τον ενδιαφέρει που διαλύεται η κοινωνία μελών ΑΡΗ, τον γέρο σάτυρο γιατί να τον ενοχλήσει; Το ξαναγράψαμε… ΑΡΗΣ και τσα τσα… τσα από εδώ και πέρα. Απλά αγαπητέ εκπρόσωπε τύπου της Π.Α.Ε. ΑΡΗΣ, σε παρακαλώ, σε ικετεύω δηλαδή, να χαρείς … άσε μας εμάς να γράφουμε καμιά μλκ να περνάει η ώρα. Μην μας παίρνεις το χόμπι μας και μην καταχράσαι την καλοσύνη μας.  Όσον αφορά κάποιους που χαρακτήρισαν τις δύο επόμενες μέρες  μετά τη Γ.Σ. , όλους αυτούς που έγραψαν ότι μπήκε ταφόπλακα στην λέσχη ως «ποντίκια», «Σκορδοπαδούς» και διάφορα άλλα «κοσμητικά επίθετα», ας κάνουν το ίδιο προς το μεγαλύτερο σύνδεσμο που έχει ο ΑΡΗΣ. Από τη στιγμή που και ο ίδιος συμφωνεί με όλους εμάς, ότι η Λέσχη οδεύει προς διάλυση, μάλλον άλλοι στραβά αρμενίζουν. Γι’ αυτό συντασσόμαστε όλοι με την νέα/παλιά διοίκηση, συντασσόμαστε με πρόεδρο, συντασσόμαστε με τεράστιο Γ. Κόντη και πάμε ενάντια στο κατεστημένο της Β. Ελλάδος και σε αυτό της Ν. Ελλάδος, κοινώς πάμε ενάντια σε όλους και όλα. Πάμε ενάντια στην καθεστηκυία (ωωω!!!!! δύσκολη λέξη) τάξη, ενάντια σε αυτό που λέγεται «κουμπαριά» στην Ελλάδα. Όλοι εμείς ενωμένοι. Όλοι εμείς χωρίς καμία βοήθεια θα νικήσουμε τους οχτρούς μας. ¡Venceremos! Ώλι,λαίμαι...! Αφού, έτσι.

Viva la revolución… Nosotros, no somos como los otros και στα μούτρα μας!