...ούτε ο θάνατος είναι αρκετός...

'Αιντε, τώρα μην αρχίσω ξέρω γω να πούμε ξέρω γω  τα μπινελίκια. Καλά ρε ακόμη εδώ είσαι; Ακόμη; Πλάκα κάνεις! Ε δεν το πιστεύω! Άντε ρε μην σε αρχίσω στα σούτια και στις μάπες, ρούφα ρε τον καφέ σου γρήγορα. Έλα πάμε, σήκω λέμε. Έλα πιάσε το ποτήρι στο χέρι [έτσι μπράβο], σήκωσε το απαλά προς το στόμα σου [έτσι], βάλε το καλαμάκι στα χείλη και . ρούφα. Έλα-έλα όλο με τη μία! Έεεετσι μπράβοοο. Και τώρα φώναξε το σερβιτοράκι που σε χαλβαδιάζει να το πληρώσεις ή μάλλον άσε, κερνάω εγώ. Πάμε τώρα στο γήπεδο να πάρεις το διαρκείας σου. Μα;- ΔΕΝ θέλω μα! Θα πάρεις ΚΑΙ εσύ ΚΑΙ οι φίλοι σου κι οι συγγενείς σου ΚΑΙ όλοι. Έλα τώραααα, μη με λες χαζά! Φυσικά και ξέρω τι ζόρια έχεις αλλά τον καφεδάκο τον έπινες στο μαγαζί, με τα ωραία σου, τα έτσι σου και τα ξέρω γω σου. Ρε 10 ευρώ τον μήνα είναι! Κατάλαβε κάτι. Καφέδες και ποτά και τραπεζώματα θα έχεις πολλά ακόμη μέχρι να πεθάνεις.  Αν πεθάνει όμως ο ΑΡΗΣ δεν θα έχεις τίποτε που να σου ομορφαίνει τη ζωή. Θα το έχεις και βάρος στη συνείδησή σου. Γιατί ΕΣΥ έσβησες τους διακόπτες, επειδή εσύ τράβηξες τα καλώδια από τα μηχανήματα που τον κρατούσαν ζωντανό το τελευταίο διάστημα. Ναι , εντάξει, συμφωνώ. Δεν φταις εσύ -απόλυτα- που έφτασε η ομάδα σε αυτό το χάλι, αλλά θα φταις εσύ επειδή δεν προσπάθησες να τον σώσεις. Ειδικά τώρα που φαίνεται πως έγινε η επανένωσης μεγάλης μερίδα οπαδών. Ρε εδώ τα «βρήκε» ο Σκόρδας με τον Ματθαίου, τα «βρήκε» με τον Ζαμπέτα, τα «βρήκε» ο ΣΟΥΠΕΡ3 με τους ΙΕΡΟΛΟΧΙΤΕΣ, εμείς δεν θα τα βρούμε; Σοβαρολογείς; Θυμάσαι τι έγραφα την Παρασκευή; Έβαλα τους στίχους από τα ποίημα του Ρίτσου τον «επιτάφιο», επειδή πίστευα πως ο ΑΡΗΣ το βράδυ της Πέμπτης θα τελείωνε οριστικά. Δεν είχα μέσα μου καμία ελπίδα. Και όμως διαψεύστηκα. Όχι μόνο δεν πεθάναμε, αλλά νομίζω ότι βγήκαμε ακόμη πιο ενωμένοι από εκεί μέσα. Κιόλα αυτά συνέβησαν επειδή ΑΡΗΣ ΕΙΣΑΙ. Επειδή στις φλέβες σου δεν κυλάει αίμα όπως στους υπόλοιπους ανθρώπους. Αυτό από το οποίο είσαι φτιαγμένος δεν είναι κύτταρα, ιστοί και όργανα. Είσαι φτιαγμένος από το ισχυρότερο ατσάλι που φτιάχτηκε ποτέ, είσαι ένα ον στο σώμα του οποίου κυλάει αδρεναλίνη, ένας οργανισμός  που λειτουργεί καλύτερα όταν κινδυνεύει. Όπως τα πληγωμένα θηρία. Αυτά να φοβάσαι, να το ξες. Και πες το παντού. Σε όσους ξέρεις, σε όλους τους γνωστούς σου, σε όλους τους φίλους σου, σε όλους τους συγγενείς σου, σε όλους τους εχθρούς σου. ΔΑΓΚΩΝΟΥΜΕ! Όποιον βρούμε, ότι βρούμε και όποιον προσπαθήσει να σταθεί εμπόδιο στην σωτηρία ΜΑΣ. Για τι ΕΜΕΙΣ θα ΜΑΣ σώσουμε. Θα κάνουμε τα πάντα. Και δεν είναι μόνο το ποδόσφαιρο. Το σωματείο ολόκληρο θα σώσουμε. Όλον τον ΑΡΗ. Μετά από τα γραφεία στο Κλ(ου).Βί. θα επισκεφτούμε και τα γραφεία στο Παλέ. Και εκεί έχουμε καθήκον. ΚΑΙ ο ερασιτέχνης θα πάρει σειρά. Ένα ένα τα τμήματα θα βρουν τον δρόμο τους. Θα τους δείξουμε εμείς τον δρόμο. Μην γελάς ρε μαλάκα! Δεν πιστεύεις ότι θα τα καταφέρουμε; ΔΕΝ είσαι ΑΡΗΣ τότε και συγνώμη που σε ενοχλώ τόσην ώρα. Νόμιζα ότι ήσουν γεννημένος για τα δύσκολα. Μάλλον, έκανα λάθος. Πίστευα ότι σε επέλεξε ΚΑΙ εσένα ο Θεός ΑΡΗΣ να τον υπηρετήσεις, όπως του πρέπει. Δεν θέλεις; Κάτσε τότε να σου δώσω και 10 ευρώ να συνεχίσεις τα πρωινά όπως τα επιθυμείς. Καφέ, νερό και ραχάτι όλη την ημέρα, βλέποντας τον κόσμο να περνάει από μπροστά σου καθισμένος στην καρέκλα σου ,χωρίς να θυμάσαι  ποτέ, πόσες ώρες-ημέρες- μήνες- χρόνια  πέρασαν από την τελευταία φορά που ένιωσες περήφανος για τον εαυτό σου. Από την τελευταία φορά που απέκτησε νόημα η ζωή σου [πέραν βέβαια των προσωπικών σου στιγμών με την οικογένειά σου]. Δεν πειράζει. Ας είναι! Πως; Μα έλα τώρα. Ποιος επενδυτής και κουραφέξαλα. Που τα άκουσες όλα αυτά; Ποιος διαδίδει όλες αυτές τις ανοησίες περί πλούσιων αρειανών οι οποίοι ΘΑ βάλουν λεφτά; Κανένας πλούσιος αρειανός ΔΕΝ θα βάλει λεφτά.. Τουλάχιστον όχι τώρα. Μακάρι να υπήρχε έστω και ένας που θα βοηθούσε πραγματικά την ομάδα με χρήματα, αλλά για την ώρα μόνο στα λόγια είναι όλοι. Μόνο στις αοριστολογίες και στις υποσχέσεις. Δουλειά δεν γίνεται έτσι και τι ξέρεις. Δεν άκουσα; Τι είπες; Συγνώμη, δεν κατάλαβα! Πόσα θα πάρεις; Τρία; Αυτός είσαι! Αυτός είναι ο «αδερφός» μου! Βάμος ρε ΑΡΗ γαμώ τα πάντα μου! Πάμε ρε να κάνουμε την ζωή μας να περπατήσει και θα την βγάλουμε την άκρη. Θα τιμωρήσουμε και αυτούς που μας αρρώστησαν, αλλά να γίνουμε καλά πρώτα ρε μάγκες, να γίνουμε καλά!

«.Όσο θα ζω,
χιλιόμετρα θα γράφω και τραγουδώ,
πως δεν σε άφησα στα δύσκολα,
σε ακολούθησα παντού πιστά,
ισόβια και εγώ στην κερκίδα μαζί,
ακόμα και αν πεθάνω θα είμαι εκεί,
ούτε ο θάνατος είναι αρκετός,
ούτε εκεί θα είσαι μοναχός...»

Νιώστε ΑΡΗ μέσα σας, αφήστε τον να σας κυριεύσει και βγάλτε όλη σας την αγάπη για το ΜΕΓΑΛΕΙΟ του!

Υ.Γ. Τα λέμε σε 15 ημέρες. Το ξέρω θα σας λείψω, δεν θα έχετε εμένα να σας κράζει και να ταλαιπωρεί με τις ασυναρτησίες του. Μόνο ένα θα σας πω, τελευταίο. Αγαπήστε, τον θεό ρε. Αγαπήστε τον πραγματικά. Μην κολλάτε στα πρόσωπα. Τον θεό στο στήθος κοιτάξτε. Αυτό! Τον ΘΕΟ .

… Σήκω, γλυκέ μου, ἀργήσαμε· ψηλώνει ὁ ἥλιος· ἔλα,…

Παρασκευή σήμερα. 22 Ιουνίου 2012. Σωστά; Σωστά! Το πρόβλημα σε μένα είναι πως επειδή γράφω, όπως είναι λογικό  άλλωστε το κείμενο αρκετές ώρες πριν την γενική συνέλευση της κοινωνίας, δεν έχω όλα τα στοιχεία, δεν γνωρίζω αν οι συζητήσεις και οι τοποθετήσεις στο Βελλίδειο έφεραν κανένα θετικό αποτέλεσμα. Αίσθηση όλων των προηγούμενων ημερών είναι ότι η σωτηρία της ομάδας μάλλον αναβάλλεται. «Όπου λαλούν πολλοί κοκκόροι αργεί να ξημερώσει» λέει ο λαός. Και κατά πως φαίνεται έχει δίκιο. Πολλές γνώμες. Ο καθένας την δική του. Γνώμες, όπως οι κωλοτρυπίδες. Όλοι έχουν από μία. Λόγια λόγια  και από … κοκό τίποτα. Παραμύθια. Όπως αυτά που ακούω τώρα από τον Κόντη. Που έχει το θράσος και βγαίνει στα ραδιόφωνα και μιλάει για ΑΡΗ. Απογοητευμένος από τους αρειανούς. Ποιος; Ο Κόντης. Ο βάζελος. Ο υπάλληλος της ΠΑΕ. Ο καταστροφέας του ΑΡΗ. Αυτός που έλυνε και έδενε στο ποδοσφαιρικό τμήμα. Μήπως όμως αυτός έφταιγε; Ή κύριος υπαίτιος αυτής της κατάντιας είναι ΜΟΝΟ ο λαός που έφαγε ακόμη μία φορά το τυράκι που πέταξαν μερικοί επιτήδειοι. Και τα κατάφεραν καλά. Άκουγα τις τελευταίες μέρες και ακούω συνέχεια για άρθρα 99, ακούω για επενδυτές, ακούω για φαντάσματα που σηκώθηκαν από τις τρύπες τους και υπόσχονται χρήματα, ακούω πολλούς και πολλά. Έχω χάσει την πίστη μου πια. Δεν ξέρω τι είναι καλύτερο. Κουράστηκα, βαρέθηκα, σιχάθηκα. Μπορώ όμως να λείψω από το ραντεβού με την ιστορία; Ναι, για ακόμη μία φορά έχουμε ραντεβού με την ιστορία. Ραντεβού με την σωτηρία μας. Υποσχέθηκε ο Γράντας- υποσχέθηκε; Ή μόνο δήλωσε;- ότι ΘΑ βάλει λεφτά στην ομάδα. Δήλωσε μάλιστα ανικανότητα να αναλάβει μόνος του και εξ ολοκλήρου την ΠΑΕ και πως όσα λεφτά μαζέψουν οι παράγοντες του ΑΡΗ, άλλα τόσα θα βάλει και αυτός. Καταλάβαμε κύριε Γράντα. Η επιτροπή σωτηρίας των συνδέσμων μάζεψε μέχρι την Τετάρτη το βράδυ 80.000 ευρώ για να πληρώσει τους παίκτες και το υπαλληλικό προσωπικό. Η ώρα αυτή την στιγμή είναι 4 το απόγευμα και εγώ δεν άκουσα πουθενά να βάλετε άλλες 80.000 κύριε Γράντα. Όχι ότι δεν σας χρειάζεται ο σύλλογος, αλλά κάπου μπερδεύεστε. Σας χρειάζεται ο ΑΡΗΣ, σας χρειαζόμαστε όλοι, όχι όμως μόνο εσάς. Δεν κρεμόμαστε από τα @@ σας και ούτε θα κρεμαστούμε ποτέ. Μουτράκια και ναζάκια δεν σώζουν τον ΑΡΗ. Στην συγκέντρωση της Τετάρτης ΔΕΝ πήγατε. Εκτός κι αν έλεγαν ψέματα οι δημοσιογράφοι. Τέλος πάντων, κουράσατε όλοι. Και όταν λέω όλοι, εννοώ όλοι. Είναι 22 Ιουνίου οι προσφυγές σκάνε η μία μετά την άλλη, δεν έχουμε μαντήλι να κλάψουμε και αναλωνόμαστε ακόμη σε κατηγόριες ο ένας στον άλλον. Ναι έχουν συμβεί πολλά. Ναι κάποιοι φταίνε. Φταίνε για όλα. Άλλοι φταίνε για πολλά, άλλοι για λιγότερα. Οι περισσότεροι πάντως την έχουν κάνει με ελαφρά πηδηματάκια χωρίς να ματώσει ούτε το νυχάκι τους. Ήρθαν κύριοι και φεύγουν …πλουσιότεροι. Και να οι παραιτήσεις του διοικητικού συμβουλίου της κοινωνίας μελών, χωρίς καν να λογοδοτήσουν εκεί που έπρεπε. Κατά τις δηλώσεις των κυρίων Χαμουζά και Γιαννόπουλου, δεν θα παραβρίσκονταν στην γενική συνέλευση επειδή προσβληθήκαν από τις κατηγορίες του Σκόρδα. Και έκαναν συνέντευξη τύπου και τα είπαν όλα. Και εμφάνισαν και τους εαυτούς τους ως «θύματα» και «αθώους». Εκεί που μας χρωστούσαν μα πήραν και τα βόδια. Και εμείς καθόμαστε ήρεμοι και ήσυχοι και τα ανεχόμαστε όλα. Τι να πω ρε γμτ. Πόσο πιο χαμηλά θα ξεπέσουμε; Τι έχουμε κάνει για να τα τραβάμε όλα αυτά; Ποιων αμαρτίες πληρώνουμε; Δεν μπορώ να πιστέψω ότι κάνουμε πάλι κύκλο και ξαναρχίζουμε από την αρχή. Δεν πέρασαν ούτε 8 χρόνια καλά  καλά  που άκουγα στο ραδιόφωνο παλιούς ποδοσφαιριστές του ΑΡΗ να κατηγορούν τον Σκόρδα για το άρθρο 44, και είχα  ΠΑΛΙ την ατυχία να ακούσω παλιό  ποδοσφαιριστή – πολύ συμπαθή σε εμένα- να κατηγορεί τον Σκόρδα ως κύριο υπαίτιο για την κατάντια του ΑΡΗ. Επειδή κέρδισε ο ΑΡΗΣ το δικαστήριο και δεν πήραν τα λεφτά τους. Τα οποία χρήματα υποσχέθηκε πως θα τα πλήρωνε  το κράτος. Αλλά όχι, είπαμε ο Σκόρδας φταίει. Έπρεπε να πέφταμε στην Δ’ εθνική . Έτσι, επειδή το ήθελε ο εμπαθής , ο … «για όλα φταίει ο Σκόρδας και ο σούπερ 3». Σας βαρέθηκα ρε. Όλους εσάς που «πουλάτε» αρειανηλίκι ρε. Όλους εσάς που τα παίρνατε χοντρά εξαιτίας της ενασχόλησής σας με τον ΑΡΗ. Όλους εσάς που επειδή έκλεισε  η κάνουλα προς εσάς, βαλθήκατε με τον υπόγειο πόλεμο που κάνατε να καταστρέψετε την ομάδα. Άι στο διάλο ρε… μια φορά στην ζωή σας δεν μπορείτε να συσπειρωθείτε σε αυτό που θέλει η πλειοψηφία του κόσμου και να σώσουμε την ομάδα; Ρε άντε βουλώστε το όλοι σας που θέλετε « επενδυτή». Επενδυτής είναι ΜΟΝΟ οι φίλαθλοι. Εγώ και εσύ. Κατάλαβέ το!

Υ.Γ. 

Γιάννης Ρίτσος - Ἐπιτάφιος (ἀποσπάσματα)

(Θεσσαλονίκη. Μάης τοῦ 1936. Μιὰ μάνα, καταμεσὶς τοῦ δρόμου, μοιρολογάει τὸ σκοτωμένο παιδί της. Γύρω της καὶ πάνω της, βουΐζουν καὶ σπάζουν τὰ κύματα τῶν διαδηλωτῶν - τῶν ἀπερ- γῶν καπνεργατῶν. Ἐκείνη συνεχίζει τὸ θρῆνο της): I Γιέ μου, σπλάχνο τῶν σπλάχνων μου, καρδούλα τῆς καρδιᾶς μου, πουλάκι τῆς φτωχιᾶς αὐλῆς, ἀνθὲ τῆς ἐρημιᾶς μου, πῶς κλείσαν τὰ ματάκια σου καὶ δὲ θωρεῖς ποὺ κλαίω καὶ δὲ σαλεύεις, δὲ γρικᾷς τὰ ποὺ πικρὰ σοῦ λέω; Γιόκα μου, ἐσὺ ποὺ γιάτρευες κάθε παράπονό μου, Ποὺ μάντευες τί πέρναγα κάτου ἀπ᾿ τὸ τσίνορό μου, τώρα δὲ μὲ παρηγορᾶς καὶ δὲ μοῦ βγάζεις ἄχνα καὶ δὲ μαντεύεις τὶς πληγὲς ποὺ τρῶνε μου τὰ σπλάχνα; Πουλί μου, ἐσὺ ποὺ μοῦ ῾φερνες νεράκι στὴν παλάμη πῶς δὲ θωρεῖς ποὺ δέρνουμαι καὶ τρέμω σὰν καλάμι; Στὴ στράτα ἐδῶ καταμεσὶς τ᾿ ἄσπρα μαλλιά μου λύνω καὶ σοῦ σκεπάζω τῆς μορφῆς τὸ μαραμένο κρίνο. Φιλῶ τὸ παγωμένο σου χειλάκι ποὺ σωπαίνει κι εἶναι σὰ νὰ μοῦ θύμωσε καὶ σφαλιγμένο μένει. Δὲ μοῦ μιλεῖς κι ἡ δόλια ἐγὼ τὸν κόρφο δές, ἀνοίγω καὶ στὰ βυζιὰ ποὺ βύζαξες τὰ νύχια, γιέ μου μπήγω. II Κορώνα μου, ἀντιστύλι μου, χαρὰ τῶν γερατειῶ μου, ἥλιε τῆς βαρυχειμωνιᾶς, λιγνοκυπάρισσό μου, Πῶς μ᾿ ἄφησες νὰ σέρνουμαι καὶ νὰ πονῶ μονάχη χωρὶς γουλιά, σταλιὰ νερὸ καὶ φῶς κι ἄνθο κι ἀστάχυ ; Μὲ τὰ ματάκια σου ἔβλεπα τῆς ζωῆς κάθε λουλούδι, μὲ τὰ χειλάκια σου ἔλεγα τ᾿ αὐγερινὸ τραγούδι. Μὲ τὰ χεράκια σου τὰ δυό, τὰ χιλιοχαϊδεμένα, ὅλη τη γῆς ἀγκάλιαζα κι ὅλ᾿ εἴτανε γιὰ μένα. Νιότη ἀπ᾿ τὴ νιότη σου ἔπαιρνα κι ἀκόμη ἀχνογελοῦσα, τὰ γερατειὰ δὲν τρόμαζα, τὸ θάνατο ἀψηφοῦσα. Καὶ τώρα ποὺ θὰ κρατηθῶ, ποὺ θὰ σταθῶ, ποὺ θἄμπω, ποὺ ἀπόμεινα ξερὸ δεντρὶ σὲ χιονισμένο κάμπο; Γιέ μου, ἂν δὲ σοὖναι βολετὸ νἀρθεῖς ξανὰ σιμά μου, πᾶρε μαζί σου ἐμένανε, γλυκειά μου συντροφιά μου. Κι ἂν εἶν᾿ τὰ πόδια μου λιγνά, μπορῶ νὰ πορπατήσω κι ἂν κουραστεῖς, στὸν κόρφο μου, γλυκὰ θὰ σὲ κρατήσω. III Μαλλιὰ σγουρὰ ποὺ πάνω τους τὰ δάχτυλα περνοῦσα τὶς νύχτες ποὺ κοιμόσουνα καὶ πλάϊ σου ξαγρυπνοῦσα, Φρύδι μου, γαϊτανόφρυδο καὶ κοντυλογραμμένο, καμάρα ποὺ τὸ βλέμμα μου κούρνιαζε ἀναπαμένο, Μάτια γλαρὰ ποὺ μέσα τους ἀντίφεγγαν τὰ μάκρη πρωινοῦ οὐρανοῦ, καὶ πάσκιζα μὴν τὰ θαμπώσει δάκρυ, Χείλι μου μοσκομύριστο ποὺ ὡς λάλαγες ἀνθίζαν λιθάρια καὶ ξερόδεντρα κι ἀηδόνια φτερουγίζαν, Στήθεια πλατιὰ σὰν τὰ στρωτὰ φτερούγια τῆς τρυγόνας ποὺ πάνωθέ τους κόπαζε κ᾿ ἡ πίκρα μου κι ὁ ἀγώνας, Μπούτια γερὰ σὰν πέρδικες κλειστὲς στὰ παντελόνια ποὺ οἱ κόρες τὰ καμάρωναν τὸ δείλι ἀπ᾿ τὰ μπαλκόνια, Καὶ γώ, μὴ μοῦ βασκάνουνε, λεβέντη μου, τέτοιο ἄντρα, σοῦ κρέμαγα τὸ φυλαχτὸ μὲ τὴ γαλάζια χάντρα, Μυριόρριζο, μυριόφυλλο κ᾿ εὐωδιαστό μου δάσο, πῶς νὰ πιστέψω ἡ ἄμοιρη πῶς μπόραε νὰ σὲ χάσω; ΙV Γιέ μου, ποιὰ Μοῖρα στὄγραφε καὶ ποιὰ μοῦ τὄχε γράψει τέτοιον καημό, τέτοια φωτιὰ στὰ στήθεια μου ν᾿ ἀνάψει; Πουρνὸ - πουρνὸ μοῦ ξύπνησες, μοῦ πλύθηκες, μοῦ ἐλούστης πριχοῦ σημάνει τὴν αὐγὴ μακριὰ ὁ καμπανοκρούστης. Κοίταες μὴν ἔφεξε συχνὰ - πυκνὰ ἀπ᾿ τὸ παραθύρι καὶ βιαζόσουν σὰ νἄτανε νὰ πᾶς σὲ πανηγύρι. Εἶχες τὰ μάτια σκοτεινά, σφιγμένο τὸ σαγόνι κι εἴσουν στὴν τόλμη σου γλυκός, ταῦρος μαζὶ κι ἀηδόνι. Καὶ γὼ ἡ φτωχειὰ κ᾿ ἡ ἀνέμελη καὶ γὼ ἡ τρελλὴ κ᾿ ἡ σκύλα, σοὔψηνα τὸ φασκόμηλο κι ἀχνὴ ἡ ματιά μου ἐφίλα Μιὰ - μιὰ τὶς χάρες σου, καλέ, καὶ τὸ λαμπρό σου θωρὶ κι ἀγαλλόμουν καὶ γέλαγα σὰν τρυφερούλα κόρη. Κι οὐδὲ κακόβαλα στιγμὴ κι οὐδ᾿ ἔτρεξα ξοπίσω τὰ στήθεια μου νὰ βάλω μπρὸς τὰ βόλια νὰ κρατήσω. Κι ἔφτασ᾿ ἀργὰ κι, ὤ, ποὺ ποτὲς μὴν ἔφτανε τέτοια ὥρα κι, ὦ, κάλλιο νὰ γκρεμίζονταν στὸ καύκαλό μου ἡ χώρα. V Σήκω, γλυκέ μου, ἀργήσαμε· ψηλώνει ὁ ἥλιος· ἔλα, καὶ τὸ φαγάκι σου ἔρημο θὰ κρύωσε στὴν πιατέλα. Ἡ μπλέ σου ἡ μπλοῦζα τῆς δουλειᾶς στὴν πόρτα κρεμασμένη θὰ καρτεράει τὴ σάρκα σου τὴ μαρμαρογλυμμένη. Θὰ καρτεράει τὸ κρύο νερὸ τὸ δροσερό σου στόμα, θὰ καρτεράει τὰ χνῶτα σου τ᾿ ἀσβεστωμένο δῶμα. Θὰ καρτεράει κ᾿ ἡ γάτα μας στὰ πόδια σου νὰ παίξει κι ὁ ἥλιος ἀργὸς θὰ καρτερᾷ στὰ μάτια σου νὰ φέξει. Θὰ καρτεράει κ᾿ ἡ ρούγα μας τ᾿ ἁδρὸ περπάτημά σου κ᾿ οἱ γρίλιες οἱ μισάνοιχτες τ᾿ ἀηδονολάλημά σου. Καὶ τὰ συντρόφια σου, καλέ, ποὺ τὶς βραδιὲς ἐρχόνταν καὶ λέαν καὶ λέαν κι ἀπ᾿ τὰ ἴδια τοὺς τὰ λόγια ἐφλογιζόνταν Καὶ μπάζανε στὸ σπίτι μας τὸ φῶς, τὴν πλάση ἀκέρια, παιδί μου, θὰ σὲ καρτερᾶν νὰ κάνετε νυχτέρια. Καὶ γὼ θὰ καρτεράω σκυφτὴ βραδὶ καὶ μεσημέρι νἀρθεῖ ὁ καλός μου, ὁ θάνατος, κοντά σου νὰ μὲ φέρει. ... ΙΧ Ὦ Παναγιά μου, ἂν εἴσουνα, καθὼς ἐγώ, μητέρα, βοήθεια στὸ γιό μου θἄστελνες τὸν Ἄγγελο ἀπὸ πέρα. Κι, ἄχ, Θέ μου, Θέ μου, ἂν εἴσουν Θεὸς κι ἂν εἴμασταν παιδιά σου θὰ πόναγες καθὼς ἐγώ, τὰ δόλια πλάσματά σου. Κι ἂν εἴσουν δίκειος, δίκαια θὰ μοίραζες τὴν πλάση, κάθε πουλί, κάθε παιδὶ νὰ φάει καὶ νὰ χορτάσει. Γιέ μου, καλὰ μοῦ τἄλεγε τὸ γνωστικό σου ἀχεῖλι κάθε φορὰ ποὺ ὁρμήνευε, κάθε φορὰ ποὺ ἐμίλει: Ἐμεῖς ταγίζουμε ζωὴ στὸ χέρι: περιστέρι, κ᾿ ἐμεῖς οὔτ᾿ ἕνα ψίχουλο δὲν ἔχουμε στὸ χέρι. Ἐμεῖς κρατᾶμε ὅλη τὴ γῆς μὲς στ᾿ ἀργασμένα μπράτσα καὶ σκιάχτρα στέκουνται οἱ Θεοὶ κι ἀφέντη ἔχουνε φάτσα. Ἄχ, γιέ μου, πιὰ δὲ μοὔμεινε καμιὰ χαρὰ καὶ πίστη, καὶ τὸ χλωμὸ καὶ τὸ στερνὸ καντήλι μας ἐσβήστη. Καί, τώρα, ἐπὰ σὲ ποιὰ φωτιὰ τὰ χέρια μου θ᾿ ἀνοίγω, τὰ παγωμένα χέρια μου νὰν τὰ ζεστάνω λίγο;

… ΜΑΜΕΛΟΥΚΟΙ…

Την αλήθεια! Πείτε μου πραγματικά. Δεν περάσατε ένα πολύ ωραίο Σαββατοκύριακο; Μα, ελάτε τώρα, μην ψεύδεστε! Παραδεχτείτε το! Ήταν ένα πάρα μα πάρα πολύ ωραίο Σαββατοκύριακο. Ζέστη, ήλιος, το βραδάκι ένα δροσερό αεράκι το οποίο μετέφερε σε όλους μας μια αίσθηση αισιοδοξίας, θάλασσα, μπάνια και ραχάτι. Πούδρα. Πήραμε και χρωματάκι και όλα καλά. Όχι για όλους όμως. Εγώ είπαμε, δουλειά. Τον άρτο ημών τον επιούσιο. Και το βράδυ του Σαββάτου, έγινε και το απροσδόκητο, ήρθε και έδεσε το γλυκό. Το πιστεύατε πολλοί από εσάς; Εγώ προσωπικά όχι. Πίστευα ότι θα μαζεύαμε τουλάχιστον τρία τεμάχια. Αλλά… αλλά όπως ξέρουμε στο ποδόσφαιρο ΔΕΝ νικάει πάντα ο καλύτερος. Τώρα γιατί θίγω το θέμα της εθνικής; Για να γεμίσω τις σελίδες της κειμενογραφίας μου. Όχι, πλάκα κάνω. Απλά αναλογιζόμουν μετά το  τέλος του αγώνα, ότι για ακόμη μία φορά μένουμε  ως ποδοσφαιρικό τμήμα εκτός των εξελίξεων. Και εξηγούμαι. Στη συγκεκριμένη εθνική, έχουμε έναν ποδοσφαιριστή τον οποίο τον έχουμε, ως οπαδοί και ως διοίκηση της ΠΑΕ, «ξεσκίσει». Αναφέρομαι στον Σηφάκη, όπως καταλαβαίνετε. Μετά το 2004 που δεν είχαμε ούτε έναν ποδοσφαιριστή να εκμεταλλευτούμε το όνομά του-ενώ αυτοί που στην ουσία χάρισαν στην Ελλάδα το κύπελλο ήταν μεγαλωμένοι κυριολεκτικά στον ΑΡΗ- έρχεται η επιτυχία του 2012 στην οποία τον βασικό ποδοσφαιριστή που έχει ο ΑΡΗΣ στην εθνική, είναι αυτός που έχει φύγει κυνηγημένος από τον κόσμο.  Η πλάκα είναι ότι τον κυνηγάμε, επειδή η διοίκηση που εκλέξαμε, δεν τον έχει πληρώσει εδώ και ενάμιση χρόνο. Παράνοια, έτσι;  Τον έχει κοροϊδέψει, τον έχει λοιδορήσει, οι φίλαθλοι οι ίδιοι τον έχουν πετάξει φουστάνια, αλλά εμείς εκεί, να τον ξεχέζουμε καθημερινά επειδή τόλμησε να ζητήσει τα λεφτά του [μην μου αρχίσετε τώρα να μου λέτε για αυτά που ζητάει, τα εξτρά. Είμαι σίγουρος ότι αν εμφανιστεί άλλη διοίκηση θα τα αποσύρει. Αγανάκτηση για την άθλια συμπεριφορά των παραγόντων μας είναι].Με στεναχωρεί το γεγονός αυτό, όχι γιατί θεωρώ ότι χάνει ο ΑΡΗΣ κάποιον σοβαρό ποδοσφαιριστή- μέτριος είναι, πραγματικά έχω καλύτερο- αλλά χάνω ένα «χαρτί» διείσδυσης  στα πιτσιρίκια που γουστάρουν εθνική. Προσωπικά, άι ντοντ γκιβ ε σιτ, για το αν περάσαμε στον επόμενο γύρο. Δεν με νοιάζει καθόλου, μου είναι εντελώς αδιάφορο αν κερδίσω την Γερμανία, στ’ @@ μου. Με ενδιαφέρει να σωθεί ο ΑΡΗΣ. Και ο ΑΡΗΣ θα κέρδιζε από την ιστορία αυτή, αν συνέχιζε ο Σηφάκης να είναι  ποδοσφαιριστής του ΑΡΗ. Είτε από δημιουργία μελλοντικών  οπαδών, είτε από  ενδεχόμενη πώληση. Αλλά είπαμε, ο Γιάννης Κόντης ξέρει. Αλήθεια, που είναι αυτός; Πιστεύει κανείς σας ότι έφυγε; Εγώ πάλι όχι. Αν δεν δω να σχηματίζεται καινούρια διοίκηση χωρίς αυτόν το καταστροφέα μέσα, δεν πιστεύω κανέναν και τίποτα. Απλά και κατανοητά, ΔΕΝ πιστεύω. Μου έχει δώσει το δικαίωμα,  να μην πιστεύω τίποτε ότι έχει σχέση με ΑΡΗ, χρόνια τώρα η συμπεριφορά της πλειοψηφίας του κόσμου. Ένας κόσμος, άβουλος ο οποίος αφέθηκε έρμαιο, απρόσμενα εύκολα,  στις ορέξεις συγκεκριμένων ανθρώπων, με συγκεκριμένες πρακτικές. Τώρα όμως η λύση είναι μπροστά μας. Δεν υπάρχει άλλη λύση από αυτή που συζητάμε όλο αυτό το τελευταίο διάστημα. Μόνο ο λαός του ΑΡΗ, από το πιο απλό οπαδό μέχρι τον πιο πλούσιο μπορεί να δώσει την λύση. Όλοι αυτοί οι «λεφτάδες» και οι συναντήσεις που γίνονταν από πρώην και νυν, δεν θα έχουν κανένα απολύτως αποτέλεσμα ΑΝ δεν συμμετέχει ενεργά ο απλός οπαδός. ΑΝ δεν δοθεί το όραμα της επανεκκίνησης, οι προσπάθειες αυτές δεν θα έχουν αίσια κατάληξη. Και αυτό ευτυχώς το κατάλαβαν οι οργανωμένοι οπαδοί του ΑΡΗ, το κατάλαβαν -ή μάλλον το ήξεραν αλλά επιτέλους βρήκε εφαρμογή στους «νέους» του συνδέσμου-  και οι δύο σύνδεσμοι και γίνεται από κοινού προσπάθεια εύρεσης μετρητών. Καλοί χρυσοί και άγιοι όλοι όσοι θέλησαν τις προηγούμενες ημέρες να βρουν κάποια λύση, αλλά αν δεν έμπαινε όλη αυτή η προσπάθεια κάτω από την αιγίδα των συνδέσμων ΗΤΑΝ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟ  σε αποτυχία. Κανείς πλην αυτών δεν θα είχε απόλυτη συμπαράσταση. Κανείς, όσο αγνές προθέσεις και να είχε δεν θα κατάφερνε να πείσει την πλειοψηφία των οπαδών. Ο αρειανός έχει καεί όλα αυτά τα τελευταία χρόνια. Δεν ξέρει ποιον να εμπιστευτεί πια. Ανθρώπους που τους είχε «θεοποιήσει» μέσα σε μία νύχτα δεν ήθελε να τους δει μπροστά του. Είτε δικαίως, είτε αδίκως. Σημασία έχει όμως να βρεθεί λύση. Από τη στιγμή που έχει αλλάξει η κατάσταση στον σούπερ3 και έφυγαν αυτοί που αποδεδειγμένα …[ας το πούμε έτσι] έκαναν λάθη, σε συνδυασμό με την εγγύηση που παρέχει η συμπεριφορά όλα αυτά τα χρόνια των ιερολοχιτών, δεν υπάρχει άλλη λύση πέρα από την συστράτευση όλων μέσα στην κοινωνία μελών ΑΡΗ, δεν υπάρχει τίποτε άλλο πέρα από την συστράτευση  όλων γύρω από τους συνδέσμους. Δεν είναι παράκληση, είναι απαίτηση της ιστορίας του ΑΡΗ προς  εμάς. Συμμετέχουμε  στην  σωτηρία  της οικογένειά μας. Μόνο οι σύνδεσμοι μαζί με το διοικητικό συμβούλιο της κοινωνίας μελών μπορούν να «τρέξουν» την σωτηρία του ΑΡΗ… ο λαός και ο μεγαλομέτοχος , επιτέλους ΜΑΖΙ.

Υ.Γ. …Μαμελούκοι… πιασάρικο έτσι; Φυσικά πάλι δεν έχει σχέση. Αν και θα μπορούσα να πω ότι οι συγκεκριμένοι φυλή είναι λίγο παρεξηγημένη. Έχει περάσει στην καθημερινότητά  μας ως μία φυλή βαρβάρων, κάτι σαν τους Μογγόλους του Τζένκις Χαν. Η πραγματικότητα είναι διαφορετική, αφού πρόκειται για  ένα τουρκικό  φύλο σκλάβων, το οποίο έχει παράγει εξαίρετα δείγματα  πολιτισμού – κυρίως στην μεταλλοτεχνία και στην υαλοτεχνία-  πέραν της εκπληκτικής ικανότητάς τους στις πολεμικές τεχνικές.  

…Μωαμεθανοί…

[Να ξέρετε ένα πράγμα, το οποίο μου δίδαξαν οι 8 μήνες περίπου που αρθρογραφώ εδώ στην εφημερίδα… η αρχή είναι το ήμισυ  του παντός]. Και εξηγούμαι:  Δυσκολεύομαι πάντα να γράψω τον πρόλογο των κειμένων. Να γράψω την αρχή. Γι’ αυτό πολλές φορές ενώ έχω συνήθως στο μυαλό μου ένα πλάνο για το τι και πως θα το πω, δυσκολεύομαι να το ξεκινήσω. Το φέρνω στο μυαλό μου από εδώ, το φέρνω από εκεί και καταλήγω σε μία εισαγωγή. Άλλοτε επιτυχημένη και άλλοτε (συνήθως) όχι. Το αξιοπερίεργο είναι ότι για έναν παράξενο λόγο, περισσότερη ώρα καταναλώνω να σκεφτώ και γράψω την εισαγωγή παρά όλα τα άλλα. Μόλις κάνω το ξεκίνημα, μόλις τα εγκεφαλικά μου κύτταρα ξεμπλοκάρουν, αρχίζω να γράφω ακατάπαυστα χωρίς να κολλήσω πουθενά.[Εντάξει, έχουμε ξαναπεί λίγη υπερβολή δεν βλάπτει… ποιητική αδεία ή αηδία ενίοτε]. Τώρα τι σχέση έχουν όλα αυτά με εσάς και την εφημερίδα, θα σας πω ευθύς αμέσως. Το ξεκίνημα έγινε χθες. Μπορεί να μην ήταν το ιδανικό ξεκίνημα, μπορεί την ώρα που έφτασα και εγώ στο σπίτι ΜΑΣ, ο κόσμος να ήταν ελάχιστος, αλλά η συνέχεια φαίνεται πως θα μας ανταμείψει. Νομοτελειακά , όταν κάτι αποκτήσει ορμή και αρχίσει να τσουλάει, θα αποκτήσει  μεγαλύτερο όγκο, θα αυξήσει την ταχύτητά του και θα γίνει πιο δυνατό. Θα γίνει τόσο δυνατό ώστε θα καταφέρει να συμπαρασύρει στο διάβα του όλα τα εμπόδια που θα παρουσιαστούν μπροστά του. Θα καταφέρει να καθαρίσει «τους κόπρους του Αυγεία». Το ξεκίνημα λοιπόν έγινε. Με μεγάλη χαρά είδα ότι την χθεσινή συγκέντρωση- η οποία έγινε υπό την αιγίδα όλων των «αχρωμάτιστων» αρειανών- την τίμησαν με την παρουσία τους ΚΑΙ στελέχη του ΑΡΗ  οι οποίοι δεν φέρουν επάνω τους καμία «στάμπα» , δεν έχουν χαρακτηριστεί ποτέ ότι ανήκαν με την μία ή με την άλλη πλευρά. Μάλλον για να ακριβολογήσω, είχαν επιλέξει μία πλευρά, αλλά προς τιμήν τους κατάλαβαν τα λάθη τους και ανέλαβαν τις ευθύνες τους μπροστά στον κίνδυνο διάλυσης της λέσχης και του ΑΡΗ. Ουσιαστικά δεν έγινε και κάτι εξαιρετικό την Τετάρτη το βράδυ. Ναι, υπήρχαν οι υποσχέσεις και δημόσιες δεσμεύσεις ότι δεν θα ξαναβάλουν υποψηφιότητα ,τα ήδη μέλη του διοικητικού συμβουλίου της κοινωνίας μελών. Και οι εφτά, αρχικά όπως ειπώθηκε από τα χείλη του Γιαννόπουλου, οι τέσσερις παρόντες εκείνη τη στιγμή όπως ανακοινώθηκε  στην επίσημη ανακοίνωση. Προσωπικά εμένα δε μου λέει τίποτε αυτό το γεγονός.  Θεωρώ ότι οι τέσσερις τους μαζί με Νικολαΐδη και Παπαδόπουλο δεν θα ξαναέβαζαν υποψηφιότητα. Ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Επιφυλάσσομαι για τον Γρανούζη. Και για τον Μποτζώρη. Ίσως να πιστεύουν ότι έχουν να «δώσουν» βοήθεια στον ΑΡΗ από άλλο διοικητικό πόστο. Θα δούμε. Ο καιρός γαρ εγγύς. Έτσι κι αλλιώς σε μία εβδομάδα θα έχουμε την γενική συνέλευση της κοινωνίας μελών στην οποία θα πάρουμε εκεί και ΜΟΝΟ εκεί τις σημαντικότερες αποφάσεις για το μέλλον της ίδιας της κοινωνίας, αλλά και του ΑΡΗ μας γενικότερα. Όμως η αρχή έγινε και ήταν καλή. Ήταν μια ακόμη ευκαιρία να μαζευτούμε, να συζητήσουμε μεταξύ μας, να ενημερωθούμε, να προβληματιστούμε , να ανταλλάξουμε τηλέφωνα και να οργανωθούμε ΠΑΛΙ ΟΠΩΣ ΠΑΛΙΑ , όπως πριν από λίγα χρόνια που μαζευόμασταν κάθε Δευτέρα στο σπορτς καφέ, ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΝΤΑΣ ενεργά στο όραμα που είχαμε για έναν ΑΡΗ πρωταθλητή. Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός. Αυτή η αρχή έγινε. Διαδώστε παντού το μήνυμα, πείτε παντού ότι ο ΑΡΗΣ  ενώθηκε και είναι  πάλι εδώ. Μπροστάρης ο κόσμος του. Απόντες αυτοί οι … λεφτάδες που μαζεύτηκαν την Δευτέρα το βράδυ να συζητήσουν το μέλλον του ΑΡΗ. Οι «λεφτάδες» που χωρίς να έχουν βάλει ούτε ευρώ, απαξίωσαν την συγκέντρωση αυτών, από τους οποίους θα ζητήσουν την οικονομική βοήθεια και στήριξη. Γιατί όπως και να εξελιχθεί η κατάσταση κάποιοι θα διοικήσουν ΚΑΙ ΠΑΛΙ με τα λεφτά του λαού. Με τα λεφτά όλων μας. Παρόλο που οι έχοντες το δικαίωμα υπογραφής συνεχίζουν κανονικά να προσπαθούν(;) να βρεθεί μία λύση και να καλύψουν οικονομικά τις ανάγκες όλων αυτών που είναι απλήρωτοι, ακόμη δεν έχουν βγει σε κυκλοφορία τα εισιτήρια διαρκείας. Να γίνει μία κίνηση μήπως και καταφέρουμε να μαζέψουμε ένα χρηματικό ποσό , σταματήσουμε το κύμα προσφυγών που έχει ξεκινήσει εδώ και μέρες. Άγνωστο και χωρίς λογική γιατί. Οι μέρες που έμειναν είναι πολύ λίγες. Υπομονή χρειάζεται, πίστη και συντονισμένες ενέργειες ώστε να βρεθούν τα κατάλληλα πρόσωπα τα οποία θα στελεχώσουν το διοικητικό συμβούλιο της κοινωνίας μελών μέσω της εκλογικής διαδικασίας και το διοικητικό συμβούλιο της Π.Α.Ε. μέσω του πρωτοδικείου.

(λίγα υστερόγραφα τα οποία ΔΕΝ κολλούσαν με το κείμενο)

Υ.Γ. Σοβαρά τώρα, νομίζουν  ότι είμαστε όλοι μαλάκες; Δηλαδή, μετά από όσα ανακάλυψε η αστυνομία, μετά από τόσα όπλα που βρέθηκαν, έχουν ακόμη το θράσος και μιλάν για «προσπάθεια στιγματισμού;». Ρε είναι σοβαροί ;

Υ.Γ. 2. Ρε, όλαμπουτάρη, ρε αγορίνα μου, ρε σταμάτα να τρως λίγο και σκέψου. Λίγη τσίπα, ρε! Λίγη ντροπή! Καλά κάνεις και πολεμάς υπέρ της νυν διοίκησης-αυτή σε δίνει ψωμί να φας- αλλά να αποκρύπτεις και οτιδήποτε άλλο συμβαίνει; … νισάφι πια.

Υ.Γ.3[ έχει να κάνει με το προηγούμενο κείμενο, αλλά ΚΑΙ με αυτό]. Ο τίτλος του κειμένου της Τρίτης ήταν «…Τούρκοι…» και ο σημερινός «…Μωαμεθανοί…». Όπως ίσως αντιληφθήκατε δεν έχουν καμία σχέση με το υπόλοιπο κείμενο.  Παρόλα αυτά όμως κατάφεραν ως τίτλοι να σας επηρεάσουν τόσο ώστε να σπάσουν κάθε προηγούμενο ρεκόρ αναγνωστών σε μία ημέρα στο προσωπικό μου μπλογκ! Συμπέρασμα: διαβάζετε πάντα μέχρι τέλους τις ειδήσεις και μην επηρεάζεστε μόνο από τους τίτλους. Ξεγελούν, όπως κάνουν τόσα χρόνια τον λαό του ΑΡΗ οι δημοσιογράφοι.

…ΤΟΥΡΚΟΙ…

  

     Έλλλα ρε, φίλε. Τι κάνεις; Όχι, όχι μην σηκώνεσαι. Δε χρειάζεται! ΕΝΤΑΞΕΙ, εντάξει μην στεναχωριέσαι, δε με πειράζει. Αντιλαμβάνομαι ότι θες να το κάνεις από ευγένεια. Ξέρω ότι σέβεσαι την ηλικία μου, πραγματικά όμως δε με πειράζει. Συνέχισε να πίνεις τον καφέ σου. Άλλωστε γι’ αυτό δεν ήρθες σε αυτό το μαγαζί; Να καθίσεις ήρεμος, χαλαρός να πιεις την καφεδάρα σου, να καπνίσεις τα τσιγάρα σου, να διαβάσεις την εφημερίδα σου, να περάσεις λίγες στιγμές δικές σου με λίγα λόγια. Άσε με εμένα. Μην σκοτίζεσαι. Εγώ είμαι μόνο ένας μεσήλικας ο οποίος λέει ενίοτε κουταμάρες  να περνάει η ώρα, να περνάει ο χρόνος του λίγο καλύτερα. Πάρε το ποτήρι στα χέρια σου, πιάσε το καλαμάκι και γύρνα το αργά αργά με κυκλικές κινήσεις. Δεν είναι υπέροχος ο ήχος που κάνουν τα παγάκια, όταν συγκρούονται με τα τοιχώματα του ποτηριού. Δεν είναι  ηδονικός αυτός ο ήχος; Δεν αισθάνεσαι αυτή τη στιγμή μια απόλυτη ηρεμία, μιαν αίσθηση ότι όλα πάνε καλά; Αυτό ακριβώς. Έτσι είναι τα πράγματα φίλε μου. Όλα πάνε καλά για σένα. Και θα πάνε καλύτερα αν καταλάβεις ότι το σερβιτοράκι σε « παίζει» τώρα με τα μάτια του. Σε θέλει, δικέ μου. Το βλέπω. Τέλεια είναι. Κουκλάκι αληθινό. Έχεις λύσει όλα σου τα προβλήματα. Βρήκες και αυτό το «καφέ» που σερβίρει ολόκληρη φραπεδιά με δύο  ευρώ, έχεις και τα τσιγαράκια σου, σου προσφέρει και την εφημερίδα δωρεάν, τι άλλο θέλεις από τη ζωή σου; Τίποτε! Το ξέρω.  Και ο ΑΡΗΣ; Ο ΑΡΗΣ να πάει να γμθεί, έτσι; Ναι , σε καταλαβαίνω. Δεν έχεις δουλειά. Κατανοητό ρε φίλε. Πολλοί είναι σαν κι εσένα. Δεν έχουν δουλειά, έχουν σοβαρά οικονομικά προβλήματα, είναι άρρωστοι, οι γονείς τους είναι κατάκοιτοι και άλλα πολλά. Όχι δε σε κοροϊδεύω. Αλήθεια στο λέω. Κατανοώ το πρόβλημά σου και συμμερίζομαι την ανησυχία σου για το μέλλον σου. Δύσκολα περνάμε το ξέρω όλοι. Άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότερο. Μην κοιτάς εμένα. Εγώ για την ώρα είμαι καλά, δόξα τω θεώ ΑΡΗ. Έχω υγεία, έχω την δουλίτσα μου τα καταφέρνω. Πάλι όμως κάτι δεν καταλαβαίνω. Πόσο είπες ότι πληρώνεις τον καφέ σου; Δύο ευρώ; Καλά είναι. Γιατί όμως δεν δοκιμάζεις να πας να το πιεις σε άλλο μαγαζί που στο προσφέρει με ένα ευρώ; Δεν θα ήταν καλύτερα; Όχι πρόσεξε, μην αρπάζεσαι, δεν προσπαθώ να σου κάνω μαθήματα οικονομίας, θα ήμουν ο τελευταίος  που θα έκανε κάτι τέτοιο, άλλωστε δε σκαμπάζω από αυτά. Απλά μια σκέψη θέλω να σου παραθέσω. Ένα ευρώ αν εξοικονομούσες  την εβδομάδα, μόνο  ένα ευρώ από τον καφέ- πρόσεξε, δεν σου λέω να μην πιεις καφέ- θα πλήρωνες πάλι την συνδρομή σου στην λέσχη. Ξέρω πολύ καλά ότι  έχεις απογοητευτεί . Ξέρω ότι έχεις χάσει το όραμα που είχες, το όραμα που σου είχαν εμπνεύσει άνθρωποι που πίστεψες, αλλά ρε  γμτ άνθρωποι ήταν. Δεν ήταν ούτε θεοί, ούτε αλάνθαστοι. Έκαναν λάθη χοντρά, εσκεμμένα ή  όχι, δεν θα το εξετάσουμε τώρα. Ξέρω και ξέρεις τι έχει συμβεί. Ξέρουμε επίσης για ποιο λόγο υπάρχει όλη αυτή η κωλυσιεργία από πλευράς διοικητικού συμβουλίου της κοινωνίας  μελών. Αλλά για τον ΑΡΗ ρε συ. Πες μου την αλήθεια, τόσο έχεις πικραθεί που δεν θέλεις να δώσεις ένα ευρώ την εβδομάδα στον ΑΡΗ ΣΟΥ; Όχι στο δικό ΜΟΥ ΑΡΗ, ο οποίος μπορεί να είναι διαφορετικός, αλλά στον ΔΙΚΟ ΣΟΥ ΑΡΗ . Το λέω και κλαίω ρε μλκ.  Τον ΑΡΗ μας ρε συ. Μας έχουν κάνει τόσο αδιάφορους πια; Μας έχουν ποτίσει χρόνια ολόκληρα με μίσος που χάσαμε την πίστη μας στο μεγαλείο του; Γιατί ρε γμτ; Τι έχουμε να χωρίσουμε εγώ και εσύ ρε αδερφέ; Την αγάπη μας για ΑΥΤΟΝ; Χωρίζεται αυτό ποτέ; Μόνο να μας ενώνει έπρεπε κι όμως τους αφήσαμε να μας καταστρέψουν. Και το χειρότερο είναι ότι συνεχίζουμε να τους το επιτρέπουμε. Το βλέπω στα μάτια σου και στο πρόσωπό σου. Δεν θέλεις να το ακούς. Ξέρω, θέλεις να φύγω. Σε πιάνουν οι τύψεις που πιάστηκες κορόιδο. Καταλαβαίνω, μην νομίζεις και εγώ έτσι αισθάνομαι. Ίσως όχι γιατί κατάφεραν ποτέ να με πείσουν, όσο επειδή δεν έχω καταφέρει να πείσω πολλούς να πιστέψουν στο όραμα που μου ενέπνευσε  αυτός ο σύλλογος. Στο όραμα της δημιουργίας του μεγάλου ΑΡΗ, του Πρωταθλητή ΑΡΗ. Να σταματήσω να μιλώ; Το θέλεις πραγματικά; Δεν ξέρω αν μπορώ. Αγαπώ τόσο πολύ αυτή την οικογένεια που δεν μπορώ. Θέλω όλα τα μέλη της να μονιάσουν και να ξαναγίνουν ένα. Να ξαναδυναμώσουμε. Να δώσουμε το όραμα, εγώ κι εσύ. Ναι, βρε αγόρι μου, ναι βρε αδερφέ μου . Εσύ! Μπορείς να δώσει το όραμα. Χρόνια ολόκληρα εσύ το έδινες. Εμείς όλοι, ο ένας στον άλλον και από εκεί σε όλο τον κόσμο. Όπου χτυπάει η καρδιά του ΑΡΕΙΑΝΟΥ, δίνει το ρυθμό στη κερκίδα. Δεν έχεις καταλάβει τόσα χρόνια ότι αυτό που ακούς στα πέταλα δεν είναι τα τύμπανα, αλλά οι καρδιές όλων μας που χτυπάν από ένταση για την λατρεία μας; Θα αφήσουμε μωρέ αυτόν τον χτύπο να σβήσει; Θα αφήσουμε αυτό τον ρυθμό να σιγάσει για ένα γαμημένο ευρώ την εβδομάδα; ΡΩΤΑΩ! Πες μου. ΑΠΑΝΤΗΣΕ ΜΟΥ! ΘΑ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΚΙ ΑΛΛΟ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ, ΤΗΝ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΜΑΣ, ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΑΣ στα χέρια των ανίκανων;

       Σήκω λοιπόν από την καρέκλα, παράτα τα όλα για μία ώρα και έλα κι εσύ μαζί μου έξω από τα γραφεία της λέσχης την Τετάρτη στις 7 και 30 να διατρανώσουμε την αντίθεσή  μας με όλους αυτούς που επιβουλεύονται το μέλλον του συλλόγου. Έλα κι εσύ να ξαναδώσουμε το όραμα στον κόσμο, έλα να δείξουμε ότι δε είμαστε σαν τους άλλους.

Υ.Γ. Το μεσημέρι της Δευτέρας γυρνώντας από τη δουλειά, μάς άκουσα για μια ακόμη φορά να τραγουδάμε μέσα στο Ο.Α.Κ.Α. στον χαμένο τελικό. Βάλτε το κι ακούστε το πάλι και νιώστε και κλάψτε …ΝΙΩΣΤΕ ΑΡΗ, ΡΕ!

Κάτω η χούντα των «επενδυτών»

Να σας κάνω μια ερώτηση; Είναι απόλυτα προσωπική. Αν θέλετε απαντάτε, αν πάλι δεν θέλετε μην απαντήσετε. Υπάρχει το μέιλ μου στο τέλος της σελίδας και το προσωπικό μου μπλογκ στο οποίο μπορείτε πάρα πολύ εύκολα να μου στείλετε την απάντησή σας ή να μου αναπτύξετε τις δικές σας θέσεις για αυτό που θα σας ρωτήσω. Είναι μια ερώτηση την οποία μπορείτε να την απαντήσετε και στον εαυτό σας. Να απαντήσετε στην μάνα σας, στον/στην  σύζυγο σας, στο ταίρι σας, στον πατέρα σας, στα παιδιά σας. Η ερώτηση είναι η εξής:

Αυτό το οποίο βιώνουμε, αυτό το οποίο περνάμε ως χώρα  πρώτα από όλα, ως ομάδα κατά δεύτερον, ως ελληνική  κοινωνία σας αρέσει; Είναι οι καταστάσεις αυτές ότι ονειρευόσασταν; Είναι ότι θέλατε να βιώσουν τα παιδιά σας; Είναι ότι θέλατε, ότι επιθυμούσατε να περάσετε εσείς οι ίδιοι; Αναρωτιέμαι, αν το να γινόμαστε όλοι μάρτυρες  στην γενική συνέλευση της λέσχης του Ιουνίου του 2011 του προπηλακισμού του Σκόρδα από τα ηγετικά στελέχη του συνδέσμου  του σούπερ 3, χωρίς να αντιδράσουμε καθόλου μας τιμά έστω και λίγο! Αναρωτιέμαι, αν όταν  γινόμαστε μάρτυρες του βίαιου προπηλακισμού της Λιάνας Κανέλλη από τον Κασιδιάρη της Χρυσής Αυγής, μας κάνει πιο άντρες όταν  επικροτούμε αυτή τη στάση.  Αναρωτιέμαι, αν αισθανόμαστε περισσότερο άντρες όταν γινόμαστε μάρτυρες παρόμοιας συμπεριφοράς από άλλο βουλευτή- του ΣΥΡΙΖΑ συγκεκριμένα-  του Τατσόπουλου ο οποίος έστω πιο ήπια προπηλακίζει υποψήφιο βουλευτή της Δράσης (αν δεν με απατά η μνήμη μου). Έχω αρχίσει να φοβάμαι. Όχι για την σωματική μου ακεραιότητα- προς θεού ΑΡΗ- αλλά για το αν έχουμε ξεπέσει τόσο πολύ ως κοινωνία. Παρακολουθώ τις αντιδράσεις στο διαδίκτυο και πραγματικά εκπλήσσομαι  αρνητικά με την  απάθεια του κόσμου στο φαινόμενο αυτό της βίας. Σε μερικές περιπτώσεις μάλιστα δεν έχουμε απλά απάθεια, αλλά κάποιοι επικροτούν αυτές τις συμπεριφορές. Και τρομάζω ακόμη περισσότερο. Η βία ΠΑΝΤΑ φέρνει βία. Από όπου κι αν προέρχεται και σε όποια μορφή είναι αυτή. Εσάς σας αρέσει αυτό; Δεν σας κάνει να θέλετε να ξεφύγετε από όλα αυτά; Δεν σας δημιουργείτε η επιθυμία να εγκαταλείψετε την χώρα, να εγκαταλείψετε την πόλη στην οποία μένετε και να απομακρυνθείτε όσο το δυνατόν μακρύτερα από αυτή την σαπίλα και την μπόχα που αποπνέει η ελληνική κοινωνία; Νομίζω πως ναι.

Βέβαια μόνο ένας δεν θέλει να απομακρυνθεί από την Ελλάδα, δεν θέλει να απομακρυνθεί από την πόλη και σίγουρα δεν θέλει και ούτε πρόκειται να απομακρυνθεί τόσο εύκολα από την ομάδα. Γιάννης Κόντης οε οε οέ κ.λ.π. Όλα αυτά που κυκλοφόρησαν, περί αποχαιρετισμών και ξέρω γω και νάχαμε να λέγαμε, εγώ τα ακούω βερεσέ. Δεν πείθομαι και δεν πρόκειται να πειστώ παρά μόνο όταν και αν αλλάξει η διοίκηση της ΠΑΕ και της κοινωνίας μελών. Εγώ αυτούς τους δακρύβρεχτους αποχαιρετισμούς και τα σχόλια από μεριάς Ζαμπέτα-Αθανασιάδη  του στυλ : «τι θες εσύ εδώ;» δεν τα μασάω. Δεν δέχομαι ότι αυτός ο μάγος της κωλοτούμπας τόσο εύκολα θα αποτελέσει παρελθόν από την ομάδα. Δεν το τρώω ρε παιδί μου. Όπως δεν τρώω και το παραμύθι για επιστροφή Γράντα και παλιών παραγόντων. Δεν γίνεται ρε παιδί μου να βιώνουμε όλοι μας τέτοιες καταστάσεις. Δεν μπορώ να το δεχτώ, ότι οι αρειανοί είναι τόσο άχρηστοι, ώστε να πετάν στο κάδο των απορριμμάτων το μέγιστο αγαθό που τους δόθηκε ποτέ-και αυτό είναι η συμμετοχή στην κοινωνία μελών ΑΡΗ.  Δεν μπορώ να δεχτώ ότι έχει ξεπέσει σε τόσο μεγάλη κρίση η ελληνική κοινωνία ώστε να αποδέχεται την βία ως φυσιολογική συμπεριφορά ανθρώπων και όχι μόνο των ζώων. Όχι ρε σεις . Απλά δεν γίνεται. Ως αρειανός και ως έλλην πολίτης δεν μπορώ να δεχτώ αυτό τη κατάντια όλων μας. Γιατί είναι κατάντια να μην πιστεύουμε στην δημοκρατία.  Είναι κατάντια για έναν λαό να θεωρεί ως υπέρτατη λύση έναν «επενδυτή». Έναν επενδυτή ο οποίος θα εξουσιάζει τον λαό κατά το δοκούν και όχι κατά την βούληση του λαού. Δεν έχουμε ανάγκη από άλλα φαντάσματα του παρελθόντος. Δεν έχουμε ανάγκη από άλλους Παπαδόπουλους. Δεν έχουμε ανάγκη από άλλους Γράντες. Έχουμε ανάγκη από ενεργούς πολίτες, έχουμε ανάγκη από ενεργά μέλη, έχουμε ανάγκη από την δημοκρατία που μπορεί να δώσει τη λύση.  Κάτω η χούντα των επενδυτών- δικτακτόρων. Κάτω η χούντα της βίας, από όπου κι αν προέρχεται. Ζήτω η δημοκρατία των ενεργών ανθρώπων- μελών της κοινωνίας.  Εμείς είμαστε η λύση και εμείς θα δώσουμε την λύση. Να φύγουν οι ανίκανοι και αποτυχημένοι. Να φύγουν οι «φίλοι και κολλητοί- συνέταιροι», καθώς και «οι κουμπάροι». Καθαρίστε την ελληνική κοινωνία, καθαρίστε την βρωμιά, καθαρίστε την σαπίλα και το ψέμα.

Υ.Γ. Έλεος πια! Πόσο πιο ανίκανοι μπορεί να είναι κάποιοι άνθρωποι. Ρε ούτε τους υπαλλήλους της ΠΑΕ; Ρε σεις, κανέναν πια δεν έχετε πληρώσει; Και θέλετε να συνεχίσετε; Ρε άντε στο διάλο. Και σεις ρε καλόπαιδα της λέσχης; Γιατί δεν κάνετε την γενική συνέλευση κατά τον Σεπτέμβριο; Όταν δεν θα έχει ζέστη! Που λεφτά για αιρκοντίσιο. 

Ουστ! [πάλι]

Φανταστείτε τώρα σκηνικό! [Βασικά και επειδή το ξέχασα… καλημέρα σας. Ελπίζω να περάσατε ένα υπέροχο παρασκευοσαββατοκυριακοδευτέρα. Όλα να σας πήγαν ευνοϊκά, να ξεκουραστήκατε, να γεμίσατε τις μπαταρίες σας και να είσαστε όλοι έτοιμοι για την δύσκολη συνέχεια που θα βρούμε μπροστά μας.] Φανταστείτε, λοιπόν να γυρνάς από την δουλειά, να είσαι ένας από τους λίγους που δούλευε όλες αυτές τις μέρες, να μην υπάρχει εφημερίδα λόγω του Αγίου Πνεύματος, να μην λειτουργεί ραδιόφωνο για τον ίδιο λόγο,να ξεκινάς ναν γράφεις έχοντας στο νου σου άλλα πράματα, να θες να γράψεις για την γενική συνέλευση της κοινωνίας μελών η οποία ήταν προγραμματισμένη για την Τετάρτη 6 Ιουνίου και ξαφνικά να ανακαλύπτεις ότι πάρθηκε η απόφαση για αναβολή της. Τι λέτε, ωρέ; Πάτε καλά; Εσείς εκεί στην λέσχη, αυτοί του διοικητικού συμβουλίου, επικοινωνείτε με το περιβάλλον; Είστε σοβαροί; Ο ΑΡΗΣ χάνεται και εσείς αντί να επισπεύσετε τις διαδικασίες, τις πηγαίνετε κι άλλο πίσω; Ο χρόνος χάνεται, ώρα με την ώρα και εσάς το μόνο που σας ενδιαφέρει είναι να κερδίσετε προσωπικό χρόνο  μήπως και γλιτώσετε; Δηλαδή τι περιμένετε; Να ακυρωθεί η απόφαση περί μεταγραφών και συνεχίσει να υπάρχει η ίδια διοίκηση; Η ανίκανη αυτή διοίκηση της ΠΑΕ, η οποία για πρώτη φορά δεν κατάφερε να εξασφαλίσει την  αδειοδότηση;  Η ίδια διοίκηση η οποία δεν χρωστάει στην εφορία δύο δόσεις από διακανονισμό και κινδυνεύει το άρθρο 44; Οι άνθρωποι αυτοί, οι οποίοι δεν πήραν φορολογική ενημερότητα τον Ιανουάριο, με αποτέλεσμα να μην μπορέσει η ομάδα να ενισχυθεί εκεί που χρειαζόταν; Αυτοί οι οποίοι μας έχουν φλομώσει σε τόσα ψέματα, σε τόσες ανακρίβειες. Δεν πάει άλλο ρε σεις. Δεν μπορείτε να το καταλάβετε; Δεν γίνεται μέλος της του Δ.Σ. της λέσχης να μιλάει ακόμη με τα καλύτερα λόγια για τον Κόντη. Απλά δεν το χωράει ο νους μου. Δεν μπορώ να το διανοηθώ να υπάρχει ακόμη έστω και ένας αρειανός, ο οποίος ακόμη και τώρα που έχουν αποκαλυφθεί όλα μπροστά στα μάτια μας, να πιστεύει και να επιμένει ότι ο Κόντης είναι καλός άνθρωπος. Προσέξτε τι λέω; Δε μιλάω για τον επαγγελματία Γ. Κόντη. Δεν μιλάω για τον υπάλληλο της ΠΑΕ Γ. Κόντη. Και στα δύο αυτά αποδεδειγμένα έχει αποτύχει με το αποτέλεσμα της δουλειάς του που όλοι βιώνουμε το τελευταίο διάστημα. Μιλάω για τον άνθρωπο Γ. Κόντη. Τον άνθρωπο που μας αποδεικνύει περίτρανα τις τελευταίες χρονικά στιγμές του ΑΡΗ, πόσο μισεί όλους εμάς. Που αποδεικνύει ότι, πλέον ότι κάνει δεν είναι στο πλαίσιο βοήθειας προς την ομάδα, αλλά προς την καταστροφή της. Σε αυτές τις δύσκολες στιγμές, εκβιάζει για ακόμη μία φορά με τα χρήματα τα οποία (με το νου του έχει) δεν θα μπουν στην ομάδα αφού δεν τον θέλουμε. Για μία ακόμη φορά, σε αυτές τις δύσκολες οικονομικά στιγμές, μας μιλάει για χρήματα τα οποία υποτίθεται υπάρχουν σε καρτέλα του και για χρήματα τα οποία αξιώνει από μισθούς που δεν του κατεβλήθησαν. Ρε ουστ, ρε. ΟΥΣΤ!  Αλλά δεν φταίει αυτός. Εμείς φταίμε που πανηγυρίζαμε που ΘΑ έκανε τον γιο του αρειανό. Βλάκες! Πολύ βλάκες είμαστε. Γράφουν όλα τα σάιτς για παραιτήσεις μελών του Δ.Σ. της ΠΑΕ. Γράφουν για παραιτήσεις μελών όπως ο Βαλογιώργης, όπως ο Ευγενίου, όπως ο Παπαϊωάννου. Και αναρωτιέμαι, αυτοί ήταν στο Δ.Σ. της ΠΑΕ; Τι ώρα; Να ξέρουμε ρε παιδί μου. Και οι τρεις έχουν να εμφανιστούν μήνες. Παραιτήθηκαν και τα υπόλοιπα μέλη του Δ.Σ. . Σοβαρά; Αν παραιτήθηκαν τότε, πως γίνεται ο Ζαμπέτας να προσπαθεί να σχηματίσει διοίκηση; Έγιναν εκλογές και δεν το μάθαμε; Μόνοι τους αποφασίζουν; Και αν όπως φαίνεται γίνει διοίκηση Πρωτοδικείου, έστω με πρόεδρο της ΠΑΕ τον Ζαμπέτα, το γεγονός αυτό τι διαφορές έχει με την πρόταση Στεφανίδη στην γενική συνέλευση της κοινωνίας μελών; Μία πρόταση η οποία χλευάστηκε από τους ίδιους ανθρώπους που τώρα την προκρίνουν ως  τη σωτηρία της ομάδας. Σοβαρά τώρα, για ακόμη μία φορά  χάθηκε χρόνος πολύτιμος, χάνεται ο ΑΡΗΣ μόνο και μόνο να μην «φανούν» ως οι μόνοι που κατέχουν την αλήθεια  άλλοι, πέραν από τους  «δικούς μας» ανθρώπους. Έτσι έχει καταντήσει ο σύλλογος. Εμείς και εσείς. Όπως σωστά είχε δηλώσει ο κ. Σαρρής: « Είστε μαζί μας, είστε με τον ΑΡΗ ή εναντίον μας, με τον Σκόρδα». Τελικά μάλλον εμείς είμαστε ο ΑΡΗΣ κύριε Σαρρή. Εσείς μείνετε στην κατανάλωση «λαχανικών». Περιμένουμε λοιπόν. Αναγκαστικά και χωρίς τίποτε ουσιαστικό στα χέρια μας, περιμένουμε να αλλάξει η απόφαση για τις μεταγραφές ώστε να ενισχυθούμε. Περιμένουμε για ακόμη μία φορά την στιγμή που στις επόμενες εκλογές της κοινωνίας μελών θα προσπαθήσουμε να αλλάξουμε τον ΑΡΗ. Όλοι μαζί  να μετατραπούμε  σε έναν ΑΡΗ  που θα υπάρχει δημοκρατία, σε έναν ΑΡΗ που θα γίνεται έλεγχος, σε ένα ΑΡΗ που θα λάμπει η  αλήθεια.

Υ.Γ. Σήμερα ήρθε και με βρίσκει  ένας φίλος στην δουλειά. Ηρακλάκι άρρωστο, από τους καλούς οπαδούς που δεν ασχολούνται τόσο με τις άλλες ομάδες όσο με τα προβλήματα της δικής τους. Μου λέει λοιπόν ο καλός φίλος Γ.Φ. : «Ρε συ, έχει δει καθόλου στο ίντερνετ την απάντηση της Γκιουζελομάδας στα λεγόμενα πρώην ποδοσφαιριστή, περί μη καταβολής χρημάτων;- Όχι, απαντώ. -Μπες και δες μου λέει. Δες πως ονομάζεται η ομάδα στο παραστατικό που έστειλαν. Πανθεσσαλονίκειος αθλητικό όμιλος. Το … Κωνσταντινουπολιτών που πήγε; Και όχι μόνο αυτό, μου λέει, δες και το Α.Φ.Μ. Είναι 094066928.» Εγώ δεν κατάλαβα που το πήγαινε μέχρι τη στιγμή που μου λέει: « Εγώ που απέκτησα ΑΦΜ το 1995, ξεκινάει από 06… αυτοί που το ΑΦΜ τους έγινε το 1979 πως γίνεται να έχουν αύξοντα αριθμό που να ξεκινά από 09…;»  Πραγματικά παράξενο! Εγώ που απέκτησα το ΑΦΜ το 1989 ξεκινάει από 04… Πως σκατά αυτοί έχουν 09…; Ρε σεις λέτε να έχουν αλλάξει ΑΦΜ παράνομα και να τους έχουν σβηστεί παρανόμως τα «παγωμένα»; Ωρέ λέτε; Και επειδή πάντα είμαι περίεργος δείτε στο επίσημο σάιτ πως προσδιορίζεται η εταιρία:  Σκοπός της Ποδοσφαιρικής Ανώνυμης Εταιρίας (Π.Α.Ε) με την επωνυμία «ΠΑΝΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΕΙΟΣ ΑΘΛΗΤΙΚΟΣ ΟΜΙΛΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΙΤΩΝ – ΠΑΟΚ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΗ ΑΝΩΝΥΜΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ» και το διακριτικό τίτλο «ΠΑΟΚ ΠΑΕ» είναι:

Αλήθεια ρε σεις, αυτό το Κωνσταντινουπολιτών του παραστατικού γιατί λείπει; Και το ΑΦΜ σας γιατί είναι καινούριο

Πάρτε δρόμο ,ΡΕ

Περίμενα. Για να πω την αλήθεια περίμενα να περάσει η ώρα αρκετά πριν αρχίσω να γράφω  το σημερινό κείμενο. Περίμενα να βγει πρώτα η απόφαση, να ακούσω, να δω τι ακριβώς συμβαίνει και μετά να γράψω. Τώρα  καλά έκανα, κακά έκανα, δεν ξέρω. Το σίγουρο είναι, πως μόλις βγήκε η απόφαση, κάποιοι έκαναν κακάκια επάνω στα στριγκάκια τους. Οι γκόμενες και οι αδερφές φοράν τα στρινγκ. Με τις αδερφές δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα. Μου είναι αδιάφορες. Με τα «αντράκια» όμως που αρχίζουν να συμπεριφέρονται σαν γκόμενες και αρχίζουν τις δικαιολογίες και την απόδοση ευθυνών δεξιά και αριστερά, έχω. Έχω πολύ σοβαρό πρόβλημα. Με όλες αυτές τις κλαψομουνίτσες οι οποίες το μόνο που έκαναν όλο αυτό το τελευταίο διάστημα, ήταν να κατηγορούν δεξιά και αριστερά μέλη τις ομάδας (ποδοσφαιριστές πρώην και νυν, πρώην παράγοντες κ.λ.π.), χωρίς ούτε μία φορά να αναρωτηθούν για τα μέγεθος των ψεμάτων που μας έχουν αραδιάσει τόσο καιρό.

 Αλλά δεν πειράζει. Όχι καθόλου. Μια χαρά είναι. Στηρίζουμε όλοι μαζί την διοίκηση που μας έφερε στο Κλ.Βικελίδης την τεράστια αυτή ομάδα της Μπόκα Τζούνιορς. Και απαιτώ από την διοικησάρα μου να την ξαναφέρει. Να γεμίσουμε όλη την Θεσσαλονίκη με πυρσούς, να κάνουμε και πάλι την νύχτα μέρα και να περνάμε καλά. Σιγά τώρα που θα κλάψουμε επειδή δεν πήραμε αδειοδότηση. Σιγά που θα κλάψουμε επειδή υπάρχει η πιθανότητα, να μην μπορέσουμε να κάνουμε μεταγραφές και να μείνουμε με τα πιτσιρίκια. Άλλωστε πρωταθλητές Ελλάδος ήταν και οι Κ-20 και η Κ-17. Θα παίζουν τα πιτσιρίκια και θα βγούμε και εκεί πρωταθλητές. Τώρα σε ποια κατηγορία θα γίνει αυτό, δεν ξέρω. Και δεν με νοιάζει. Γιάννη Κόντη  να έχω και τίποτε άλλο. Και Αθανασιάδη. Ναι, τον ξέχασα αυτόν. Α! Και Αντώνη Ζαμπέτα. Μεγάλος Ζαμπέτας. Θα μας φέρει και φωτοβολταϊκά στο γήπεδο. Για να μειώσουμε τα έξοδα. Για να έχουμε και κερδοφορία από το ρεύμα που θα πουλάμε στη Δ.Ε.Η.. Να μην ξεχάσω. Τον μεγαλοδικηγόρο, πρώην τηλεοπτικό αστέρα της ελληνικής τηλεόρασης κ. Σαρρή. Τεράστιο Σαρρή. Κυριολεκτικά. Τεράστιος! Εύγε! Και Ορφανίδη έχω. Και Παπαϊωάννου. Που μπορεί να έβαλε λεφτά και να μην τα έχει (;) πάρει ακόμη πίσω, αλλά δεν μίλησε όταν έπρεπε. Την πάπια έκανε και αυτός. Άλλος έχει το όνομα, άλλος είχε την χάρη. Να πω και για άλλους;

Στηρίζουμε όλοι μαζί την διοίκηση της Λέσχης, δεν γουστάρω άλλο κοινωνία μελών, η οποία έκανε άριστα την δουλειά της. Έκανε σωστά όλα αυτά για την οποία την βάλαμε εμείς, τα μέλη της, να κάνει. Το απόλυτο τίποτα. Ή μάλλον όχι το απόλυτο τίποτα. Απλά συγκάλυψε εδώ και τρία χρόνια το έγκλημα. Ακόμη καλύτερα. Τα θερμά μου συγχαρητήρια σε όλους σας. Όλοι μαζί να αποθεώσουμε τα μέλη της διοίκησης:

Γιάννης Γρανούζης… ένοχος εσχάτης προδοσίας- Γιώργος Μποτζώρης… ένοχος εσχάτης προδοσίας- Απόστολος Νικολαΐδης… ένοχος εσχάτης προδοσίας- Θωμάς Γιαννόπουλος… ένοχος εσχάτης προδοσίας- Δημήτρης Παπαδόπουλος… ένοχος εσχάτης προδοσίας- Κυριάκος Χαμουζάς… ένοχος εσχάτης προδοσίας

Νίκος Παπουτσόπουλος… ένοχος (όχι προδοσίας επειδή δεν έχει ούτε 6 μήνες που είναι στο Δ.Σ.. Δεν θα προλάβαινε να μάθει τόσα ώστε να μπορεί να κριθεί) επειδή απλά είναι εκεί και δεν παραιτήθηκε τόσο καιρό.

Έχω κι άλλα ονόματα. Πολλά. Και δημοσιογράφων και υπαλλήλων και … πρώην διευθυντάδων σε κάτι μπουτίκ και των γυναικών τους και άλλα πολλά. Ονόματα ανθρώπων που αν αρχίσω να τους  κατονομάζω δεν θα μας φτάσει ούτε το αυριανό φύλλο. Αν θέλετε όμως να διαβάσετε τα ονόματά τους μπορείτε πολύ εύκολα να πάτε μία βόλτα στο Κλ. Βικελίδης, να ανεβείτε τα σκαλοπάτια από το σπορτς καφέ, να βγείτε έξω στη θύρα 7, να κατεβείτε τα σκαλιά της κερκίδας και όταν φτάσετε στο  προστατευτικό πλέξιγκλας  γυρίστε το κορμί σας και κοιτάξτε προς τα επάνω στη θύρα των επισήμων. Εκεί θα δείτε τα ονόματα όλων σχεδόν των μελών της Κοινωνίας Μελών Άρη (τώρα γουστάρω να την πω με το όνομά της) τα οποία ΔΕΝ συμμετέχουν όπως όφειλαν στις διαδικασίες αυτής. Και θα καταλάβετε ποιοι είναι οι απόλυτα ένοχοι. Εκεί θα αναγνωρίσετε πολλά από τα ονόματα. Θα δείτε φίλους και γνωστούς οι οποίοι με τον τρόπο που ψήφιζαν (προσωπική εμπάθεια), αλλά και με την αποχή τους, έτρεφαν στην ουσία όλους αυτούς οι οποίοι απέδειξαν την ανικανότητά τους. Γιατί ΕΙΝΑΙ ανίκανοι. Έγιναν όμως και οι καταστροφείς του ΑΡΗ. Πάρτε δρόμο, ΡΕ. Ουστ! Άχρηστα υποκείμενα.

Υ.Γ. Ωραίος ο σύνδεσμος! Να δούμε και τις πράξεις. Πάντως πρέπει και οι νέοι ηγήτορες του συνδέσμου να κάνουν μία καλή εκκαθάριση της εσωτερικής σαπίλας που έχει συσσωρευτεί όλα αυτά τα χρόνια της παντοδυναμίας των «τριχών».

Υ.Γ. 2 Περιμένουμε εξελίξεις.