Γράντα θεέ, πάρε την .Α.Ε.

… στο πρώτο γράμμα βάλτε ότι θέτε. Είτε Π, είτε Κ, είτε Τ. Δεν έχει πια καμία σημασία. Τετέλεσται! Αυτό ήταν. Ταφόπλακα στα όνειρά μας, ταφόπλακα στα οράματά μας για δυνατό ΑΡΗ μέσω δημοκρατικών διαδικασιών. Σας είχα γράψει από την αρχή πως ο «γέρο Σάτυρος» θα είναι μία στήλη στην οποία θα περνάμε καλά, θα γελάμε, θα σατιρίζουμε τα πάντα, όλα όσα έχουν να κάνουν με το δεύτερο πιο αγαπημένο μας πρόσωπο στην γη. Το πρόσωπο του θεού. Είτε είναι εχθρικά, είτε είναι φιλικά σε αυτόν. Σήμερα, τη στιγμή που γράφω αυτό το κείμενο, χθες για εσάς που διαβάζετε και έχοντας περάσει αρκετές ώρες από την ανακοίνωση του θανάτου, από την υπογραφή του πιστοποιητικού θανάτου της λέσχης, σήμερα λοιπόν δεν έχω αποφασίσει ακόμη τι να κάνω. Και εξηγούμαι. Τα κουράγια μου έχουν αρχίσει να εξαντλούνται, οι αντοχές μου και οι ψυχικές μου δυνάμεις με εγκαταλείπουν. Ψάχνω, ώστε να βρω κάτι χιουμοριστικό στην όλη κατάσταση που βιώνει ο σύλλογος, αλλά δεν υπάρχει τίποτε. Η διάθεσή μου είναι η χείριστη που θα μπορούσε να είναι. Έχουμε «κηδεία», θάβουμε το πτώμα και εγώ δεν μπορώ να γελάσω. Ούτε ένα μικρό, ένα τόσο δα μειδίαμα δεν μπορώ να σκάσω. Μην αρχίσετε τώρα να  λέτε: «τι λε ρε μαλάκα, σε κηδεία και θες να γελάσεις;», η απάντηση είναι  ναι, επειδή όπως λέει πάντα ο θυμόσοφος λαός: « στις κηδείες γελάμε και στους γάμους κλαίμε». Φυσικά πάντα όταν κάποιος θέλει να δικαιολογήσει τις πράξεις του ψάχνει να βρει να βρει μία λαϊκή ρήση για να το κάνει. Με αυτόν τον τρόπο μεταβιβάζει τις ευθύνες αλλού, τις διώχνει από πάνω του και τις στέλνει δεξιά και αριστερά , αόριστα, οπουδήποτε, σε οποιονδήποτε… ας πούμε, ξέρω ‘γω  στον Σκόρδα. «Ναι, πεντέμιση εκατομμύρια χρέη για φέτος», -«ποιος φταίει γι’ αυτό;», -« Ναι , βεβαίως, μάλιστα θα  σας απαντήσω… ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται, ο Σκόρδας είναι ο λύκος, άρα ο Σκόρδας φταίει» και άλλα  παραδείγματα που δεν χρειάζεται άλλο να τα αναφέρουμε.

    Θλίψη, λοιπόν μετά το τέλος της συνέλευσης, κατεβασμένα κεφάλια, για όσους και μόνο για αυτούς που κατάλαβαν τι έγινε μέσα στο Βελλίδειο. Και ήταν αρκετοί αυτοί που το κατάλαβαν. Άσχετα αν ψήφισαν ΝΑΙ στην πρόταση (ο θεός να την πει  έτσι) Αθανασιάδη ή μάλλον καλύτερα Κόντη, πολλοί από αυτούς δεν πείστηκαν για τις αγαθές προθέσεις των κυρίων αυτών. (Συγνώμη, αλλά μάλλον θα συνεχίσω σοβαρά να εξηγώ κάποια πράγματα, όχι με διάθεση χιούμορ. Αν δεν θέλετε μην συνεχίζετε από εδώ και πέρα). Είναι σίγουρο και δεδομένο ότι στη διάρκεια της Γ.Σ. ειπώθηκαν ε λ ά χ ι σ τ α από τα στοιχεία που θα ήθελε ο περισσότερος (ή μάλλον καλύτερα ο περισσότερα νοήμων) κόσμος να μάθει. Και λέω νοήμων, διότι δεν μπορώ να δεχτώ ως αδέρφια και συστρατιώτες στον αγώνα μας για έναν μεγάλο ΑΡΗ, ανθρώπους σαν αυτούς που περιέγραφα με το λεξικό της ελληνικής γλώσσας  στο φύλλο της Τρίτης. Χθες (προχθές) κάποιοι συμπεριφέρθηκαν όπως αυτοί που κατηγορούμε για υπάνθρωπες  συμπεριφορές, συμπεριφορές που δεν αρμόζουν σε αρειανούς, συμπεριφορές όπως αυτών των «Ορκς» από τις ταινίες του χόλλυγουντ. Και επειδή ίσως το Χόλλυγουντ να είναι «πολύ»  για εμάς, σαν ταινία από το «Μπόλλυγουντ» ήμασταν. Ευτυχώς, βέβαια η κατάσταση ήταν πολύ καλύτερη από άλλες γενικές συνελεύσεις, γεγονός που μάλλον οφείλεται στο ότι ΔΕΝ σηκώθηκε να μιλήσει ο Λάμπρος Σκόρδας. Κόκκινο πανί. Είτε έχει δίκιο, είτε όχι θα είναι ΠΑΝΤΑ, από το 2009 και μετά ο «λύκος» της κοκκινοσκουφίτσας, που θα φοβίζει τα καλά παιδάκια να κάθονται φρόνιμα. Όταν θα υπάρχει ανάγκη  συσπείρωσης του «δικού μας» κόσμου, αμέσως θα εμφανίζεται θέμα Σκόρδα, θα εμφανίζεται όπως χθες «συναίσθημα» για ΑΡΗ (ξέρετε, παιδιά που θα γίνουν ΑΡΗΣ, λεφτά που έδωσαν και δεν πήραν πίσω και άλλα γνωστά). Αλλά πάνω από όλα … αποποίηση ευθυνών. Η Λέσχη χθες πέθανε, όχι μόνο επειδή άλλαξε όνομα, αλλά επειδή έδωσε το δικαίωμα, σε ανθρώπους να γίνουν οι μεγαλομέτοχοι της ομάδος. Πάρα μα πάρα πολύ ωραία. Κεράκια δεν ανάψαμε  όμως, αλλά ούτε κεραστήκαμε μουστοκούλουρα και περγαμόντα. Απλά τραγική η κατάσταση. Με συγκίνησε αφάνταστα η προσπάθεια κάποιων μελών, γνωστών σε πολλούς, αγνώστων στους περισσότερους οι οποίοι αντιλαμβανόμενοι την κρισιμότητα της κατάστασης θέλησαν να αφυπνίσουν τον κόσμο και να τους κάνουν να συνειδητοποιήσουν σε τι σφάλμα ολισθαίνουμε αν περνούσε ( όπως και πέρασε) η χθεσινή πρόταση της διοίκησης της Π.Α.Ε.. Θέλω να δώσω συγχαρητήρια από εδώ μέσα, από αυτή την εφημερίδα που μου κάνει την τιμή και φιλοξενεί τις βλακείες μου (διότι πέρα από όλα τα άλλα δηλώνω, εν πλήρη γνώση αυτών που λέω, ένας ΒΛΑΚΑΣ ο οποίος πιστεύει ότι όλοι έχουν καλές διαθέσεις σε ότι αφορά τον ΑΡΗ), θέλω λοιπόν να πω ένα τεράστιο ΜΠΡΑΒΟ στον κύριο  Δεσύπρη ο οποίος προσπάθησε με τις ερωτήσεις του να δώσει στα πρόβ… συγνώμη στα μέλη να καταλάβουν ότι με αυτή την ψηφοφορία, κυριολεκτικά χαρίζεται ο ΑΡΗΣ για το ποσό των «περίπου δυόμισι εκατομμυρίων ευρώ», όπως δήλωσε ο λατρεμένος πρόεδρος. Αλλά, αντιλαμβάνομαι πως όταν σου βάζουν ένα μαχαίρι στο λαιμό, δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα να αποφασίσεις με ηρεμία ζυγίζοντας τις παραμέτρους. Επίσης να δώσω τα συγχαρητήρια στο μέλος του Δ.Σ. της Κοινωνίας Μελών  Άρη (εμένα το όνομα μ’ άρεσε) και υπεύθυνο οικονομικών, κύριο Χαμουζά ο οποίος για πρώτη φορά σε Γ.Σ. είπε την αλήθεια ως προς τα οικονομικά στοιχεία της Π.Α.Ε.. Για τον πρόεδρο της Κ.Μ.Α. τι να πω. Με συγκίνησε η προσπάθειά του να αποτρέψει με τις ερωτήσεις του να υπερψηφιστεί αυτή η πρόταση. Λειτούργησε επιτέλους ως πρόεδρος και όχι με προσωπική συμπάθεια προς τρίτους. Τουλάχιστον έτσι το κατάλαβα εγώ. Ίσως επειδή είμαι βλάκας. Το είπαμε άλλωστε ήδη… Είμαι βλάκας. Κύριοι όμως του Δ.Σ. όλα αυτά που συνέβησαν χθες, είναι δημιούργημα δικό σας. Είναι αποτέλεσμα της  συμπεριφοράς σας. Είναι αποτέλεσμα τριών ετών συγκαλύψεων και ψεμάτων.  Φταίτε κύριοι του Δ.Σ., φταίτε μέλη της λέσχης, διότι με την σιωπή σας, δυναμώσατε  άλλες φωνές. Διότι με την απάθειά σας, μεγαλώσατε την έπαρση. Διότι με την ανοχή σας, μεγαλώσατε το χρέος.  Δεν σας καταλογίζω κακή πρόθεση, πιστεύω ότι το κάνατε επειδή έτσι νομίζατε ότι βοηθάτε τον ΑΡΗ. Αλλά δυστυχώς η αλήθεια δικαίωσε πολλούς από εμάς τους  «κινδυνολόγους». Και δεν έχει σημασία αν όντως εμφανιστούν αυτοί οι «φερόμενοι ως»  επενδυτές, έρθουν μια ωραία πρωία  και βάλουν  χρήματα. Η διοίκηση αυτή απέτυχε. Από τη στιγμή που έχει χρεώσει κι άλλο την ομάδα, από τη στιγμή που το χρέος αυξήθηκε, σε δυσβάσταχτα για την ομάδα ποσά, έχουν αποτύχει. Και εμείς δώσαμε την δυνατότητα σε αυτή την αποτυχημένη διοίκηση να συνεχίσει το έργο της γι άλλα δύο χρόνια χωρίς εκλογές. Εύγε! Μπράβο! Τα θερμά μου συγχαρητήρια! Και όπως δήλωσε ο κύριος Κόντης, σε ερώτηση που του έγινε, για το πότε και αν θα αποκαλυφθεί το όνομα του ομίλου που δανείζει τα χρήματα απάντησε:

 «Τα χρήματα τα βάζουν πρόσωπα που είναι και μέλη της διοίκησης. Όταν όμως εκδηλωθεί η πρόθεση για να αγοράσουν τις μετοχές της ομάδας δεν αποκλείεται να αποκαλυφθεί το όνομα της εταιρίας».

Και τώρα; Τώρα ας ελπίσουμε (ναι βλάκας για ακόμη μια φορά) να ξυπνήσει ο αρειανός και να καταλάβει πως μόνο με μαζική εγγραφή στην Κοινωνία Μελών Άρη, ΙΣΩΣ αποτραπεί το έγκλημα για το οποίο ευθυνόμαστε εμείς οι 1300 περίπου που ανανεώσαμε την συνδρομή μας. Με οδηγό το Δ.Σ. (το οποίο στην επόμενη τακτική συνέλευση θα πρέπει να λογοδοτήσει για τα ψέματα), την συμπεριφορά που επέδειξε χθες και τα δικά μας «γερά στομάχια» ελπίζω να καταφέρουμε να ξανακάνουμε τον ΑΡΗ να ξεχωρίζει και να μην είναι κι αυτός «σαν τους άλλους».

Υ.Γ. Το μεσημέρι της πέμπτης, άκουσα το κύριο Σκόρδα να λέει πως τελείωσε το θέμα ραδιοφώνου και εφημερίδας. Θα αναστείλει την λειτουργία του. Δεν ξέρω, δεν έχω άποψη για τα οικονομικά, αλλά αυτό ΑΝ γίνει, θα είναι μία άλλη ήττα του ΑΡΗ. Ακόμη μία. Τα συγχαρητήριά μου!

Υ.Γ. 1. (που τα θυμήθηκα πάλι;) Ο τίτλος του κειμένου είναι για λίγους. Πολύ λίγους και ψαγμένους.

Υ.Γ.2. (Βρίστε, έχετε δίκιο) Πώς να αισθανθεί  ο αρειανός,  όταν βγαίνει κι ο Δαμιανίδης και μας μιλάει για επιτροπή σωτηρίας με επικεφαλή τον άλλοτε αγαπημένο Τζιβελέκη. Κλαίμε όλοι… πραγματικά όμως. ΚΛΑΙΜΕ!

Όλη η αλήθεια για τον Σιδηρόπουλο.

Μάθημα ελληνικών: Πρώτο.

 Παθητική Φωνή- Δεύτερη Συζυγία- Δεύτερη Τάξη – Οριστική  Έγκλιση

 Χρόνος Ενεστώτας:

Εγώ: παρακαλούμ-ΑΙ

Εσύ: παρακαλείσ- Ε

Αυτός-ή- ό: παρακαλείτ- ΑΙ

Εμείς: παρακαλούμαστ- Ε

Εσείς: παρακαλείστ- Ε

Αυτοί: παρακαλούντ- ΑΙ

Ε, αυτά. Όταν έχεις διδαχθεί την ελληνική παιδεία τα ξέρεις αυτά. Ή έστω κι αν δεν τα ξέρεις υπάρχουν και τα λεξικά. Ή στο φινάλε ρε παιδί μου, ρώτα κάποιον που ξέρει. Κάποιον που τελείωσε ένα δημοτικό. Κάτι τέλος πάντων. Δεν μπορείς να παίρνεις απλά μια βούρτσα και να μην ξέρεις τι να την κάνεις. Δεν γίνεται απλά να την βουτάς στο βερνίκι και να γράφεις ότι να’ ναι. Νταξ, καταλαβαίνω ότι κάποιοι μπερδεύουν την π... με την βούρτσα και αντί να την χρησιμοποιήσουν με τον ορθό και ενδεδειγμένο (ωωωωωωωω δύσκολη λέξη για κάποιους) τρόπο, την χρησιμοποιούν εντελώς  ανορθόδοξα και προσπαθούν με «κλανιές να βάψουν αβγά», όπως σοφά η λαϊκή παράδοση μάς μεταφέρει. Η στήλη αντιλαμβανόμενη το τεράστιο πρόβλημα που έχει δημιουργηθεί ήδη στην πόλη και αναλογιζόμενη τις ευθύνες που έχουμε όλοι απέναντι στα παιδιά μας, αποφασίζει (εγώ δηλαδή) να προβεί σε μάθημα ελληνικών λέξεων, που θα τους βοηθήσει ΙΣΩΣ να καταλάβουν τον χαρακτήρα τους. Άνθρωπος που δεν έχει αυτογνωσία και δεν κάνει την αυτοκριτική του δεν έχει μέλλον. Και εμείς (εγώ) αγαπάμε όλον τον κόσμο. Δεν θέλουμε να υπάρχει αμορφωσιά πουθενά. Ούτε και απλυσιά, αλλά δεν έχω τόσα λεφτά να αγοράσω τόσα σαπούνια. Ας φροντίσει το κράτος γι’ αυτό, άλλωστε τόσα τους δίνει χωρίς ανταπόδοση, ας τους πλύνει κιόλας. Πάμε λοιπόν:

κουμπάρος ο [kumbáros] Ο18 θηλ. κουμπάρα [kumbára] Ο25 :

 1. αυτός που κατά την τελετή του γάμου αλλάζει τα στέφανα στο νέο ζευγάρι· παράνυμφος. || αυτός που κατά την τελετή του πολιτικού γάμου παρίσταται στο δημαρχείο ως μάρτυρας. ΠAΡ ΦΡ (παντρεύομαι) με παπά* και με κουμπάρο. 2. αυτός που βαφτίζει το παιδί κάποιου, σε σχέση με τους γονείς του παιδιού· ανάδοχος, νονός. 3.  (έκφρ.) παίζουμε τις κουμπάρες, για κοριτσάκια που, παίζοντας, παριστάνουν τις νοικοκυρές, και ως ΦΡ για επιπόλαιη και ανώριμη αντιμετώπιση ενός σοβαρού θέματος: Tις κουμπάρες θα παίζουμε τώρα;, κοροϊδευόμαστε; κουμπαρούλης ο θηλ. κουμπαρούλα YΠΟKΟΡ.

[μσν. κουμπάρος < ιταλ. compar(e) (στις σημ. 2, 3) -ος ( [o > u] από επίδρ. του υπερ. [k] και του χειλ. [m] )·κουμπά ρ(ος) -α· κουμπάρ(ος) -ούλης· κουμπαρούλ(ης) -α]

ρουφιάνος ο [rufxános] Ο18 θηλ. ρουφιάνα [rufxána] Ο25α : 

1.μαστρωπός. 2. (ως υβρ. χαρακτηρισμός) σπιούνος, καταδότης. 

[ιταλ. ruffiano -ς· ρουφιάν(ος) -α]

γκόμενα η [gómena] Ο27α αρσ. γκόμενος [gómenos] Ο20 :

 (λαϊκ.) 1. ερωμένη. (έκφρ.) βγάζω ~ / γκόμενο,αποκτώ ερωτικό σύντροφο. 2. ωραία γυναίκα, γυναίκα με θηλυκότητα. || (επέκτ.) νεαρή γυναίκα. γκομενάκι το YΠΟKΟΡ στη σημ. 2, για γυναίκα μικρής ηλικίας. γκομενίτσα η YΠΟKΟΡ στη σημ. 2, για γυναίκα μικρής ηλικίας.γκομενάρα η MΕΓΕΘ στη σημ. 2, για πολύ ωραία γυναίκα.

[βεν. gomena `σκοινί της άγκυρας, παλαμάρι΄ (αραβ. guml), ειρ. από την εικόνα πως κάποιος τραβάει κτ. πίσω του· γκόμεν(α) -ος· γκόμεν(α) -ίτσα· γκόμεν(α) -άρα]

τραμπούκος ο [trabúkos] Ο18 :

 μπράβος κομματάρχη ή μέλος παρακρατικής οργάνωσης με δράση σε διαδηλώσεις, εκφοβισμούς και δολοφονίες: Tην παραμονή των εκλογών τραμπούκοι ξυλοκόπησαν πολίτες. || (επέκτ.) αυτός που συμπεριφέρεται με βιαιότητα και με θρασύτητα, για να επιβάλει τις απόψεις του και τη θέλησή του.

[ισπαν. trabucos (πληθ. που θεωρήθηκε εν.) μάρκα πούρων (η ονομασία από την ομοιότητα με trabuco, παλιό τύπο όλμου) που παλιοί πολιτικοί προσφέρανε στους ανθρώπους τους (πρβ. το τραμπούκο `φιλοδώρημα΄)]

ψευτοπαλικαράς ο [pseftopalikarás] Ο1 θηλ. ψευτοπαλικαρού [pseftopa likarú] Ο37 & ψευτοπαλληκαράς ο [pseftopalikarás] Ο1 θηλ. ψευτοπαλληκαρού [pseftopa likarú] Ο37 :

 αυτός που προσποιείται, που παριστάνει τον παλικαρά, το γενναίο: Mόλις αγρίεψα οι ψευτοπαλικαράδες το έβαλαν στα πόδια.

[ψευτο- + παλικαράς, παλληκαράς· ψευτοπαλικαρ(άς), ψευτοπαλληκαρ(άς) -ού]

Και άλλα πολλά τα οποία θα προστεθούν σε άλλες δημοσιεύσεις. Όποτε χρειαστεί. Που το θεωρώ σίγουρο, ότι θα χρειαστεί. Δεν μπορείς κάποιους να τους διδάξεις ελληνικά από τη μία μέρα στην άλλη. Δεν είναι εύκολο. Πρέπει όλοι εσείς αγαπημένοι αναγνώστες μου, να βοηθήσετε ώστε να κάνουμε  κάποιους συνανθρώπους μας, να αισθάνονται μέλη αυτής της κοινωνίας και  όχι απόκληροι και παραπεταμένοι. Όπου τους συναντάτε, να τους μιλάτε γλυκά και όμορφα. Να τους προσεγγίσετε με στοργή και αγάπη. Την χρειάζονται, να είστε σίγουροι. Κρίμα είναι οι καημένοι. Λυπηθείτε τους. Αγαπήστε τους. Όπως τους αγάπησε ο Χαβιέ. Και δείξτε τους τον δρόμο της σωτηρίας. Επειδή ένας είναι ο δρόμος της αλήθειας. Η Γενική Συνέλευση της Λέσχης φίλων ΑΡΗ. Εκεί, όλοι μαζί και όχι ο καθένας μόνος, θα δημιουργήσουμε τις βάσεις (ξανά), θα βάλουμε τις θεμέλιες λίθους ώστε να (ξανά) φτιάξουμε την αυτή θεότητά του όπως του αρμόζει και του πρέπει. Θέλουμε τον ΑΡΗ να έχει ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ, θέλουμε τον ΑΡΗ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΗ, θέλουμε να δούμε τον ΑΡΗ επιτέλους να έχει ΕΝΟΤΗΤΑ…

*Οι έννοιες των λέξεων είναι παρμένες από το site «Πύλη για την Ελληνική γλώσσα» http://www.greek-language.gr

Δίαυλος ή κλαρίνο;

Έλα πάμε.  Βάμος.  Ξεκινάμε απαλά. Όμορφα και χαριτωμένα. Σήμερα φτιάχνουμε διάθεση. Χαμογελάμε, κοιτάζουμε μπροστά  στο αύριο και αρχίζουμε το γλέντι. Γλεντάμε και διασκεδάζουμε. Πίνουμε και ευθυμούμε. Και ξαναπίνουμε . Πολύ. Σαν να είναι η τελευταία μας φορά. Και τραγουδάμε. Ναι. Τραγουδάμε, όμορφα τραγουδάκια της παρέας. Τραγούδια που μας έχουν στιγματίσει. Που έχουν μπει τόσο βαθειά μέσα στο πετσί μας, που δεν μπορούμε να τα βγάλουμε. Όσο κι αν προσπαθούμε Αν προσπαθούμε. Αν θέλουμε να προσπαθήσουμε. Θέλουμε; Δεν θέλουμε. Όχι! Τα θέλουμε αυτά τα τραγουδάκια. Μας δίνουν ενέργεια. Μας δίνουν ζωή. Τα αγαπάμε! Τα αγαπάμε και βάζουμε όλα μας τα κουράγια, όλη την δύναμη της ψυχής μας, όλο μας το «είναι», όλο τον εαυτό μας… «Για σένα γίνομαι λιώμα, από παιδί μικρό…». Και σηκώνουμε το ποτήρι ψηλά, να λαμπυρίσει το κίτρινο χρώμα της ρετσίνας στο φως του ήλιου. Να τσουγκρίσουμε με τον αδερφό, με ορμή, να κάνει θόρυβο, να ακουστεί δυνατά, έτσι να ξυπνήσει ο Θεός από την ραστώνη  του. Να ρίξουμε και την απαραίτητη ποσότητα, όπως παλιά να κάνουμε τη σπονδή μας. Να τον ευχαριστήσουμε που μας επέλεξε, όταν γεννηθήκαμε. Να τον ευχαριστήσουμε, που μας κράτησε και δεν μας έδιωξε από κοντά του. Γιατί κάποιους άλλους, τους απομάκρυνε. Τους έδιωξε. Τους εξευτέλισε. Ήταν μιαροί και τρισάθλιοι. Και δεν του έπρεπαν τέτοιοι οπαδοί. Και κράτησε μόνο τους ικανούς. Μόνο αυτούς που του έπρεπαν. Τους επίλεκτους. Τον επιούσιο λαό, αυτόν που από μόνος στου μπορεί να ισοπεδώσει  βουνά. Να αλλάξει ροές ποταμών, να αδειάσει λίμνες, « βλέπω το κίτρινο χρώμα, ΑΡΗ παρανοώ…». Και αρχίζει να παίζει η μουσική. Γλυκιά μουσική. Κορίτσι παίζει. Τόσο όμορφα. Πόσο όμορφα! Γκιουζέλ την λένε, τουρκάλα απέ την Πόλη! Παίζει ένα μικρό και υπέροχο όργανο. Αυλό το λένε.  Στην αρχαιότητα από  τα πνευστά όργανα ,το πιο διαδεδομένο ήταν ο αυλός, ένας σωλήνας από οστά ή κέρατα ζώων , καλάμι, ξύλο ή χαλκό. Συνήθως ο αυλός είναι διπλός (δίαυλος) έτσι ώστε να μπορούν να παίζουν δυο κεφάλια ταυτόχρονα, να βγαίνει καλύτερα η μουσική.
    Και τον παίζει  (τον αυλό) τόσο γλυκά. Ξέρει, γνωρίζει να το παίζει. Συνήθεια ετών. Η Γκιουζέλ έμαθε να παίζει τα πνευστά μουσικά όργανα μόλις ενηλικιώθηκε. Ναι, άργησε αλλά τα έμαθε καλά. Τα δακτυλάκια της τρέχουν επάνω στο μικρό όργανο και οι νότες  φτάνουν σαν ευλογία στα αυτιά των οπαδών. Οι οποίοι συνεχίζουν το τραγούδι. Και τις σπονδές. Τα τσουγκρίσματα δίνουν και παίρνουν. Οι φωνές μας ακούγονται χιλιόμετρα μακριά. Γλεντάμε. Τέτοιο γλέντι απ’ τα πέρυσι είχε να γίνει. Όταν την αντίστοιχη ημέρα, η Γικουζέλ διέκοψε απότομα το τραγούδι της, το απαίσιο αυτό τραγούδι, το τόσο παράφωνο με τους γελοίους αυτούς στίχους που προκαλούσαν συναισθήματα, όχι ανάμικτα αλλά τόσο ξεκάθαρα εμετικά με το άκουσμά τους. Αισθανθήκαμε τόσο όμορφα εκείνη την ημέρα. Θα αισθανθούμε τόσο όμορφα όταν θα τελειώσουμε το γλέντι μας. Γιατί το γλέντι μας ξεκινάει σήμερα. Με μουσική από την Γκιουζέλ. Με τις χαριτωμένες αυτές κινήσεις των δακτύλων της, που ταχύτατα βουλώνουν και ξεβουλώνουν τις τρύπες από το όργανο, ώστε ο ήχος του να έρχεται καθάριος στα αυτιά μας και να μας ηδονίζει. Λατρεύουμε κάθε είδους ηδονή. Είμαστε έκδοτοι  σε αυτήν, παρασυρόμαστε πάρα πολύ εύκολα και συμπαρασύρουμε και άλλους πολλούς.

   Και το γλέντι συνεχίζεται. Και η όμορφη τουρκάλα μας αλλάζει όργανο. Βαρέθηκε να παίζει τον αυλό. Άλλωστε ο αυλός είναι μικρό και λεπτό οργανάκι. Ο ήχος που βγάζει δεν είναι δυνατός, αλλά αντίθετα μοιάζει με σφύριγμα του ανέμου που βγαίνει  από τα κατακόκκινα χείλη της πανέμορφης Γκιουζέλ. Το γλέντι «φουντώνει» .  Η κοπελιά παίρνει  στα χέρια της ένα ολοκαίνουριο κλαρίνο. Άριστη οργανοπαίκτρια και λάτρης του κλαρίνου, η Γκιουζέλ μεταμορφώνεται  σε αγρίμι που ψάχνει  να ζευγαρώσει την άνοιξη.  Μοιάζει με την  Πασιφάη, την σύζυγο του βασιλιά της Κρήτης Μίνωα  η οποία ερωτεύτηκε ένα ταύρο που έστειλε ο Ποσειδώνας και  προσπάθησε και κατάφερε να ζευγαρώσει μαζί του. Τέτοια είναι η μανία της. Τέτοια ήταν η τρέλα της… « ωω ωωω  ω ΑΡΗ θα τρελαθώ», που δεν σταμάτησαν τα δάκτυλά της ούτε στιγμή. Ούτε μια στιγμή δεν σταματάει να βουλώνει και να ξεβουλώνει τις τρύπες. Δεν σταματάει  ούτε στιγμή να ρουφάει και να ξεφυσάει… αέρα από τα πνευμόνια της. Και δεν είναι εύκολο πράμα. Καθόλου μάλιστα. Το κλαρίνο είναι δύσκολο. Πρέπει να είσαι λάτρης και γνώστης του οργάνου. Ονομάζεται κλαρινέτο (ή ευθύαυλος) και  προήλθε από μετεξέλιξη παλαιότερων παρόμοιων οργάνων. Έχει επίμηκες σωληνωτό σχήμα, ενώ στο σώμα του διακρίνονται έξι βασικές οπές μπροστά και μία οπή στην πίσω πλευρά, μοιάζοντας οπτικά με φλογέρα και άλλα αντίστοιχα πνευστά  μουσικά όργανα. Επιπλέον όμως, το κλαρινέτο έχει και μια σειρά από μεταλλικά κλειδιά που καλύπτουν ή αποκαλύπτουν άλλες οπές στο σώμα του. Ο ήχος του κλαρινέτου προέρχεται από το παλλόμενο επιγλωσσίδιο που βρίσκεται τοποθετημένο στο επιστόμιο στην κορυφή του οργάνου, και στο οποίο στερεώνεται μέσω του σφιγκτήρα. Αυτόν το σφιγκτήρα όμως η Γκιουζέλ δεν τον χειριζόταν καλά. Τον είχε χαλαρώσει πολύ και ύστερα από ώρα παιξίματος, άρχισε να ενοχλεί τα αυτιά των παρευρισκομένων. Όχι όμως όλων. Το αλκοόλ ρέει  άφθονο, τα κεφάλια ήδη έχουν ζαλιστεί, οι γλώσσες έχουν μουδιάσει, τα λόγια βγαίνουν με δυσκολία. Οι αισθήσεις έχουν  αρχίσει να χάνονται, το γλέντι όμως δεν σταματά. Υπάρχουν άλλωστε οι οπές του κλαρίνου γι’ αυτό. Οι γνωστές σε όλους μας τρύπες οι οποίες προσφέρουν ατελείωτη χαρά και διασκέδαση σε όλους μας. Σε όλους εμάς τους πιστούς οπαδούς, σε όλους εμάς που ακολουθήσαμε την πορεία του, σε όλους εμάς που βρέξει-χιονίσει είμαστε εκεί, σε όλους εμάς τους «τρελούς» η χαρά που μας προσφέρουν οι ήχοι που βγαίνουν από τις οπές  του κλαρινέτου της Γκιουζέλ, είναι ανείπωτη. Δάκρυα συγκίνησης και ευφορίας τρέχουν από τα μάτια μας. Να είναι το πιοτό; Να είναι η μουσική; Να είναι η ομορφιά της Γκιουζέλ; Όχι! Τα δάκρυα τρέχουν, η καρδιά γίνεται κόμπος επειδή είμαστε επίλεκτοι! Και περνάμε καλά. ΑΡΗΣ είσαι. Και σαν ΑΡΗΣ, μετά την Κυριακή και το γλέντι ξέρουμε το καθήκον μας…

…  ΑΡΗ ΑΡΗ,  καψούρα μου μεγάλη,

 για σένα ήρθα πάλι,

 εδώ και τραγουδώ,

και για πάντα θα είσαι η ζωή μου,

η πιο γλυκιά στιγμή μου,

το άλλο μου μισό…

Και ενώ ήμουν ήρεμος…

… πραγματικά χθες, σοκαρίστηκα. Αυτό που είδαν τα ματάκια μου, αυτό που βίωσα στο Κλ. Βικελίδης μόλις αυτός ο … διαιτητάκος σφύριξε την λήξη του αγώνα, δεν το έχω ξαναζήσει. Με το που βάζει ο διαιτητής τη σφυρίχτρα στο στόμα, κάνοντας  το ανάποδο από αυτό που κάνουν καλά, σφυρίζοντας  τρεις φορές και παρακολουθώντας τον πανηγυρισμό του προπονητή του Τέλη γνωστού  κομπλεξικού οπαδού της Αγιά Βαρβάρας, ακούω έναν βροντόφωνο οπαδό του Θεού να επιτίθεται φραστικά εναντίον της διοίκησης. Και εκείνη τη στιγμή, τα έχασα όλα. Από το πλεξιγκλάς της κερκίδας των V.I.P.s  δειλά στην αρχή, πιο θαρρετά στη συνέχεια, ξεπρόβαλε η πλούσια κώμη, του προέδρου. Απορημένος προσπαθούσε να καταλάβει σε ποιον απευθυνόταν ο οπαδός του ΑΡΗ και τι ακριβώς έλεγε. Δε μπορούσε να αντιληφθεί τον λόγο αυτής της επίθεσης.  Γιατί συνέβαινε όλο αυτό. Πίσω από τον πρόεδρο ξεπρόβαλλε ένα κεφάλι. Με γυαλιά. Α, και ένα μουστάκι. Θε μου,  λέω ο … Παράβας αναστήθηκε. Το κεφάλι με το μουστάκι άρχισε να απαντά σε έντονο ύφος, το ίδιο και ο οπαδός. « Κι αν αλλάξαμε λόγια βαριά…» που λέει και το άσμα, οι ωραίες λέξεις έρρεαν απλόχερα από την μία πλευρά στην άλλη. Τα κοσμητικά επίθετα διαδέχονταν  ευωδιαστά λουλούδια.  Ώσπου, δεν άντεξε. Δεν μπόρεσε να ανεχτεί άλλο την φραστική επίθεση ο πρόεδρος, σηκώθηκε από την καρέκλα του, ανέβηκε στην καρέκλα του να τον δούμε και με την αγανάκτηση ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του, αναφώνησε: « Ε ΤΙ ΘΕΛΕΤΕ ΑΛΛΟ ΠΙΑ; ΦΤΑΝΕΙ! ΑΙ …σιχτίρ, ψιθύρισε». Αυτό ήταν! Ναι! Σοκαρίστηκα. Μα να ακούσω επιτέλους την φωνή του; Να μην σοκαριστώ ο έρμος; Ρε σεις, ά κ ο υ σ α την φωνή του. Φώναξε, ρε. Ρε σεις αντιλαμβάνεστε τι σας λέω; Ο πρόεδρος τελικά μπορεί! Μου το απέδειξε χθες. Έχει την ικανότητα, έχει τις φωνητικές δυνατότητες να φωνάξει. Προσκυνώ! Τεράστιος Πρόεδρος. Όχι μεγάλος και άλλα χαζά. Μπλιαχ! Τ Ε Ρ Α Σ Τ Ι Ο Σ ! Ειδικά τη στιγμή που φύσηξε τον καπνό από το τσιγάρο εκνευρισμένος από τις αντιδράσεις του οπαδού, φοβήθηκα. Τα χρειάστηκα. « Άσε μας ρε Σκόρδα», είπα. « Μας έχεις φλομώσει στο ψέμα. Μας λες συνέχεια ότι δεν μπορεί να αντιδράσει, ότι είναι ένα άβουλο πλάσμα που εκτελεί μόνο εντολές κ.λ.π. Ε, λοιπόν τέλος! Ως εδώ. Τέλος τα ψέματα!». Και με τι νεύρο κατέβηκε τα σκαλιά, εκεί στη θύρα 7 που καθόμασταν για να κατευθυνθεί στα αποδυτήρια. Είμαι σίγουρος πως θα την είπε πολύ άσχημα στο διαιτητικό τρίο. Φωνάζει, άμα λάχει, αφού.  Σοβαρά τώρα, ο «Παράβας» που είχε δίπλα του ο πρόεδρος θα έπρεπε να ήταν πολύ πιο προσεκτικός στις εκφράσεις του και να μην προκαλεί  με την συμπεριφορά του. Γιατί για  όλα όσα περνάμε στο ΑΡΗ, υπεύθυνοι είναι αυτοί στους απεύθυνε τον λόγο ο  οπαδός. Στη  διοίκηση.  Είναι εμφανές, πως η ομάδα έχασε μέρος της δυναμικής της εξαιτίας  της αποχής. Δεν προπονήθηκε για δύο μέρες, εξαιτίας της οικονομικής ασυνέπειας των διοικούντων. Και δεν με νοιάζει που δεν έχουν σταλεί ακόμη τα τηλεοπτικά. Δεν κατάλαβα, απλή διαχείριση κάνετε; Ναι, μάλλον. Μοναδική ελπίδα, μοναδικό φως στο (προ) χθεσινό σκοτάδι, οι περίπου 10 εγγραφές νέων μελών στη λέσχη. Με πολλή χαρά άκουσα φίλο, που προσπαθούσα χρόνια να τον πείσω για την εγγραφή του, να μου αναγγέλλει τον αριθμό μέλους. Φως στο τούνελ, ελπίδα για το αύριο, σανίδα σωτηρίας και ότι άλλο επιθυμεί ο καθένας σας. Λέσχη! Το παρόν μας- το μέλλον μας. Εμείς «Γκιουζέλ» δεν είμαστε. Ποτέ δεν ήμασταν και ούτε θα γίνουμε ποτέ. Αλισβερίσια και αλλαξοκωλιές με  το Π.Ο.Κ. δεν κάναμε και ούτε θα κάνουμε ποτέ. Ούτε θα συμμετέχουμε σε παιχνίδια του στυλ, να σου δώσω αυτό, να χάσεις το άλλο, να κερδίσεις το τρίτο, όπως κάνει η «Γκιουζέλ» η συμπαθέστατη πόρνη του κειμένου της προηγούμενης Τρίτης. Αυτή έτσι έμαθε,  έτσι επιβίωσε τόσα χρόνια και έτσι θα συνεχίσει. Δεν ξέρει άλλον τρόπο για να επιβιώσει. Ενώ εσύ, ακόλουθε του Θεού, οπαδέ της αγάπης σου ξέρεις μόνο έναν τρόπο. Να ματώνεις οικονομικά, να δίνεις ότι έχεις και δεν έχεις για να επιβιώσεις. Γι’ αυτό ξεχωρίζεις. Γι’ αυτό δεν είσαι σαν τους άλλους. Και πρέπει να κάνεις ακόμη μία θυσία. Πρέπει  στις 22 του Φλεβάρη να είσαι εκεί. Να διαμαρτυρηθείς για την οικονομική κατάντια της ομάδας και να ενώσεις και εσύ τις δυνάμεις σου ώστε να σωθεί ο σύλλογος. Όλοι μαζί μπορούμε. Όλοι μαζί θα καταφέρουμε να πάρουμε αυτό το πιστοποιητικό αδειοδότησης.  Δεν μπορούμε να στηριχθούμε σε κανέναν «επενδυτή-χορηγό». Δεν γεννηθήκαμε ΑΡΗΣ Επανωμής αλλά ΑΡΗΣ θεσσαλονίκης.

  

Σφίξαμε…

Κύριοι! [Καλό ξεκίνημα έτσι;]

Κύριοι, λέγω και κυρίες! [Προηγούνται οι άντρες σε θέματα αθλητικά]

      Σφίξαμε! Μου είναι πάρα πολύ δύσκολο να γράψω σήμερα, λόγω ασθενείας το μυαλό μου βράζει, αλλά οι εξελίξεις και σε επίπεδο αγαπημένης ομάδας  και Ελλάδας παν απ' το κακό στο χειρότερο. Είμαι σίγουρος ότι το ξέρετε, δεν σας λέω κάτι καινούριο, αλλά στο επίπεδο που έχουμε φτάσει επιβάλλετε από όλους μας να πάρουμε αποφάσεις. Με εκνευρίζει το γεγονός ότι πρέπει να αποβάλλω τον χαρακτήρα της όποιας σάτιρας από το κείμενό μου και να γράψω συγκροτημένα με σκέψεις σοβαρές για το μέλλον της ομάδας μας. Για την χώρα μας δεν θα γράψω τίποτα, άλλωστε μία βόλτα στο διαδίκτυο και θα ανακαλύψεις 10 εκατομμύρια απόψεις και άλλους τόσους σωτήρες,  έχει κόσμο να την οδηγήσει, δεν θα το κάνω εγώ. Εμένα πρωτίστως κι ας μην σας φαίνεται αντεθνικό ή αδιαφορία για το  κοινωνικό σύνολο, με νοιάζει ο ΑΡΗΣ. Ναι, δεν μου δίνει να φάω, αλλά με τρέφει ψυχικά. Ο ΑΡΗΣ είναι μία μικρογραφία της χώρας, μάλλον να το θέσω καλύτερα, ο ΑΡΗΣ είναι Η μικρογραφία της χώρας. Ότι συμβαίνει στην μία, συμβαίνει και στον άλλον και αντίστροφα. Λούσα και γούστα η Ελλάδα; το ίδιο και εμείς. Ευρώπες, τελικούς, εκδρομές, παίκτες ακριβούς, πλουσιοπάροχα αμειβόμενους και αντιστρόφως εξοχικά, ακριβά αυτοκίνητα, διακοπές στο εξωτερικό κ.λ.π., όλα όμως με ξένα λεφτά. Με δανεικά. Γιατί όταν παίρνεις δάνειο τα λεφτά ΔΕΝ σου ανήκουν, ανήκουν στην τράπεζα από την οποία πήρες το δάνειο. Έτσι και στον ΑΡΗ μας. όταν χρωστάς περίπου 7 εκατομμύρια το 2009, δεν γίνεται να σπαταλάς τα χρήματα που κερδίζεις σε λούσα. Γιατί οι περίπου (διορθώστε με αν κάνω λάθος) 50 ποδοσφαιριστές που ήρθαν και έφυγαν αυτό το διάστημα, λούσα ήταν για την σπιτωμένη γκόμενα που είχες. Γιατί δεν σου έφτανε που είχες γκόμενα, ήθελες και άλλα χρήματα να την σπιτώσεις, να την ταΐσεις, να την ντύσεις, να την βγάλεις βόλτα, να την κυκλοφορήσεις, να κάνεις την μόστρα σου μωρέ αδερφέ στους φίλους σου. Και άντε, το έκανες το κομμάτι σου, σε είδαν όλοι ότι έχεις γκόμενα, σου έδωσαν τα συγχαρίκια για την επιτυχία σου και μετά τι; Την άφησες να φύγει να πάει στην πατρίδα της, να πάει στους γονείς της, στον άλλον γκόμενο, οπουδήποτε, της έδωσες και χαρτζιλίκι. Δηλαδή, αυτό κι αν είναι. ΡΕ ΣΥ, ΤΗΣ ΕΔΩΣΕΣ ΚΑΙ ΛΕΦΤΑ ΝΑ ΠΗΔΗΧΤΕΙ ΜΕ ΑΛΛΟΥΣ.

      Νταξ, αυτά δεν υπάρχουν! Και έρχεται τώρα η στιγμή, να διαβάζουμε από τα Μ.Μ.Ε. ότι έχουμε σοβαρό οικονομικό πρόβλημα, ότι δεν πήραμε φορολογική ενημερότητα (δεν ξέρω αν δεν έχουμε πάρει και ασφαλιστική) και ότι έχουμε πρόβλημα στο να πάρουμε και αδειοδότηση από την Ουέφα. Ωραία! Και γιατί παρακαλώ, δεν ενημερωθήκαμε από τον μεγαλομέτοχο της Π.Α.Ε.; Συγνώμη, εσείς εκεί στο Δ.Σ. της Λέσχης, εσείς κύριε Χαμουζά, κύριε Γρανούζη και λοιπά μέλη του Δ.Σ. δεν ξέρατε τίποτε; Και πως κατάφεραν να δημιουργήσουν τόσα χρέη από την καλοκαιρινή γενική συνέλευση και έπειτα. Αφού, τα νούμερα  μας τα βγάλατε και με κερδοφορία. Πως γίνεται παίκτες του ΑΡΗ να κάνουν προσφυγή επειδή ήταν απλήρωτοι;  Πως γίνεται όταν το καλοκαίρι μας έλεγαν ότι είναι όλοι εξοφλημένοι;  Μάλλον ξοφλημένοι από ποδοσφαιριστές του ΑΡΗ θέλατε να πείτε, αλλά κάπου τα μπερδέψατε. Και πως γίνεται οι ποδοσφαιριστές του ΑΡΗ να κάνουν αποχή από τις προπονήσεις, ένας θεός ξέρει. Όχι ο δικός μας, αυτός με το δόρυ και την ασπίδα, αυτός έχει χάσει την μπάλα. Τέσπα, τα έχουν αναλύσει άλλοι πολύ ικανότεροι και καλύτεροι από εμένα, εγώ ένα απλό μέλος είμαι που θέτω ερωτήματα πρώτα στον εαυτό μου.  Δεν θα μπω ξανά στη διαδικασία να πω τα ίδια παρελθοντικά. Δεν θα γίνω γραφικός. Ο κόσμος πλέον έχει γνώση και ξέρει. Από δω και πέρα τι γίνεται! Τι κάνουμε;  Πως θα κινηθούμε; Εγώ προσωπικά θα πάω γήπεδο. Θα πάω από νωρίς, στην μπουτίκ να καταθέσω τον οβολό μου, στην μπυραρία με τα φιλαράκια και τον καφεδάκο μου στην διάρκεια του αγώνα. Και θα αφήσω κι άλλα λεφτά, όσα μπορώ, να ενισχύσω όχι αυτούς που διοικούν, αλλά την οικογένειά μου. Την ύπαρξή μου. Γιατί φταίω κι εγώ. Τους επέτρεψα να συμπεριφερθούν με αυτόν τον τρόπο. Τους επιτρέψαμε όλοι εμείς, εγώ, εσύ, ο Κώστας, ο Γιώργος, η Μαρία, όλοι. Τους δώσαμε την απόλυτη ελευθερία να μας διαχειριστούν όπως ήθελαν αυτοί. Γι' αυτό θα πληρώσουμε. Εμείς. Κι αυτοί. Περισσότερο εμείς. Αλλά θα απαιτήσω, στην γενική συνέλευση της Λέσχης, την παραίτηση όλων αυτών οι οποίοι δεν φρόντισαν να διοικήσουν τον ΑΡΗ, αλλά φρόντισαν μόνο την προσωπική τους προβολή. Δεν μπορώ  να μιλήσω για κατάχρηση χρημάτων (που δεν πιστεύω ότι έγινε, στοιχεία δεν υπάρχουν,  κατασπατάληση ναι) αλλά ρε γαμώτο, "το διοικείν εστί προβλέπειν", έτσι δεν μας λέγατε πριν χρόνια κύριοι; Αυτό το "όλοι λέσχη" που λέγεται έτσι απερίσκεπτα στα ραδιόφωνα, σαν να είναι καραμέλα, είναι ένας ακόμη λόγος  που  μας έχει οδηγήσει σε αυτή την δύσκολη καμπή της ιστορίας μας. Δεν υπάρχει το "όλοι λέσχη" για να γεμίζουμε το Βελλίδειο και να δείχνουμε πάλι πόσοι είμαστε και να προσπαθούμε να γίνουμε πρωταθλητής λαός αφοσίωσης σε μία ομάδα. Αυτό τελείωσε, το έχουμε αποδείξει. Το "ΟΛΟΙ ΛΕΣΧΗ" πρέπει να γίνει ο οδηγός μας, ο μπούσουλάς μας  για να έναν ΑΡΗ που πραγματικά τα μέλη του θα διοικούν,  εκλέγοντας την διοίκηση όχι υπό  το καθεστώς πίεσης, αντεγκλήσεων, υποτίμησης προσωπικότητας μελών, αλλά με σύνεση, ομοψυχία, κριτική σκέψη και αγάπη για τον "αδερφό" του. Το "όλοι ΑΡΗΣ είμαστε" αποδείξτε το στην πράξη. Πείτε την αλήθεια. Μία φορά έστω. Πείτε μας πόσα χρωστάμε. Και εμείς θα σας αποδείξουμε ότι μπορούμε να τον σηκώσουμε ξανά τον πληγωμένο θεό μας εκεί που ανήκει. Στην κορυφή.

Ξέρω, θα μου πείτε τι μας λες τώρα, μια ουτοπία είναι αυτά, αλλά από την στιγμή που δεν το δοκιμάσαμε και αυτό δεν μπορούμε να ξέρουμε τι θα συμβεί. Ή μάλλον ξέρουμε. Πριν το 2009 κάπως έτσι ήμασταν. Μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι από τότε. Και ως Αρειανοί και ως Έλληνες. Και τότε δεν  λεγόντουσαν όλες οι αλήθειες. Και τότε υπήρχε ένταση, μεταξύ Αρειανών. Και πάντα θα υπάρχει. Όταν αγαπάς κάτι πιστεύεις πως μόνο εσύ μπορείς να το προστατεύσεις. Πως μόνο εσύ έχεις δίκιο. Το δίκιο όμως αποδείχτηκε πως δεν είναι ούτε έτσι, ούτε αλλιώς. Είναι κάπου στη μέση. Βάλτε τον ΑΡΗ στην καρδιά σας, αφήστε το χέρι του θεού να σας αγγίξει και ελάτε όλοι αρχικά να επιτελέσετε το χρέος σας, ως εκλεχτοί του θεού, την Κυριακή. Και που είστε; Εκεί, στη γωνιά της Παπαναστασίου με Αγγέλου, στα παλιά γραφεία του ερασιτέχνη, έχει μία πόρτα με μία επιγραφή που γράφει «Λέσχη φίλων ΑΡΗ».  Μπείτε και κάντε την ανανέωση της συνδρομής σας ή ελάτε να γνωρίστε από κοντά το υπέροχο περιβάλλον της.

Απίστευτο γκολ!

http://youtu.be/fYBYGdliVZU

Από τερματοφύλακα σε τερματοφύλακα...

Καλύτεροι τρόποι πανηγυρισμού!

http://youtu.be/3wK_v9koL3Y

Επάγγελμα: Κατ’ εξακολούθηση, πόρνη!

  «Επανάληψις, μήτηρ πάσης μαθήσεως» … 


 … με τη μόνη διαφορά ότι αυτό το ρητό που μας μετέδωσαν οι πρόγονοί μας, δεν έχει απολύτως κανένα νόημα για εμάς. Ο λαός του ΑΡΗ, αυτοί οι πιστοί οπαδοί που τον ακολουθούν παντού, όπου κι αν παίζει έχουν ένα ελάττωμα (όχι ένα, αλλά ένα από όλα). Βαριέται να σκεφτεί. Ναι, αλήθεια… βαριέται. Που να βάζει το μυαλό του τώρα να σκέφτεται το μέλλον της ομάδας του. Που να κάθεται τώρα και να στίβει το μυαλό του να βρει λύσεις για να προχωρήσει μπροστά, ακόμη πιο ψηλά η ομάδα. Άσε μας  ρε! Μην μιλάς ρε, κάτσε κάτω! Αφού άλλοι θα σκεφτούν για εμάς! Αυτοί ξέρουν, λέμε… Έτσι και γω, πίνοντας το χαμομηλάκι μου ( εντάξει Βασίλη;), στο καναπέ του σπιτιού μου και επειδή αντιλαμβάνομαι ότι η πλειοψηφία του ΑΡΗ δε θέλει ρε παιδί μου να ζορίζεται, δε θέλει να αποφασίζει για το μέλλον του, παρά μόνο τα τραγουδάκια και τα τσα τσα …τσα, σας βάζω πάλι να διαβάσετε την ιστοριούλα για την Γκιουζέλ, την τουρκάλα πόρνη της πόλης. Έτσι για να γουστάρετε, για όσο ακόμη. Που εύχομαι να γουστάρουμε για ΠΑΝΤΑ:



Ξημέρωσε, επιτέλους! Η Γκιουζέλ, ράθυμα, τέντωσε τα χέρια της και έκλεισε τα πόδια της. Αισθανόταν τόσο κουρασμένη. Ήταν κουρασμένη. Όλο το βράδυ αγκομαχούσε κάτω από το βάρος δύο Ελλήνων ναυτών από τη  Ελλάδα, από ένα πανάρχαιο λιμάνι, γνωστό και ένδοξο, που λεγόταν Πειραιάς.  Χτύπησαν την πόρτα της αργά, τα μεσάνυχτα και αν και είχε ήδη τελειώσει την βάρδια της  υποχρεώθηκε από τον Παράγκ σουλτάν, τον προστάτη της να τους δεχτεί. Πονούσε το κορμί της. Πονούσε το μυαλό της. Δεν άντεχε πολλές πιέσεις πια, είχε γεράσει. Τα προβλήματα υγείας που είχε, απόρροια των χρόνιων οικονομικών της προβλημάτων, την ταλαιπωρούσαν φρικτά. Δεν ήξερε αν θα επιβίωνε για πολύ καιρό ακόμη. Δεν είχε τα κουράγια. Δεν είχε την δύναμη που είχε παλιά. Όταν ήταν νέα  ήταν η ίδια αφεντικίνα, σε δικά της μαγαζιά. Τα τελευταία είκοσι χρόνια που ο χρόνος άφηνε τα σημάδια απάνω της , σημάδια ανεξίτηλα, έχανε κάθε μέρα που περνούσε όλο και περισσότερη λάμψη, όλο και περισσότερους πελάτες. Είχε καταντήσει έρμαιο στις ορέξεις κάθε ενός άπλυτου, που ασελγούσε, σχεδόν τζάμπα, καθημερινώς στο κορμί της.

     Πριν από 14 περίπου χρόνια βρέθηκε μπροστά της ο Γαβράν σουλτάν, ένας δυνατός προστάτης, ο δυνατότερος εκείνη την εποχή και την πήρε υπό την προστασία του. Κατάφερε να περάσει καλά για μερικά χρόνια. Ανέλαβε την προστασία άλλων οίκων στην Θεσσαλονίκη και στην Κωνσταντινούπολη. Δούλευε η ίδια τα μαγαζιά και απέδιδε σκληρό φόρο στον Γαβράν σουλτάν. Πήγαινε καλά, παράπονο δεν είχε. Λίγδωσε το αντεράκι της. Κατάφερε να κάνει και κανά δυό περιποιήσεις προσώπου, την έβαλε και σε πρόγραμμα δίαιτας, ε όσο να’ ναι σουλουπώθηκε. Αισθάνθηκε ξανά γυναίκα ή μάλλον για να ακριβολογούμε αισθάνθηκε πάλι πόρνη πολυτελείας. Βέβαια, ήταν και λίγο επικίνδυνο αυτό, επειδή έτσι ερχόταν σε αντίθεση με τα συμφέροντα του Ζέλα σουλτάν, του άλλου προστάτη της περιοχής, αλλά η Γκιουζέλ έπρεπε να επιβιώσει.

« Έπρεπε, πρέπει, δεν γίνεται αλλιώς, πρέπει  να το αντέξω…» σκέφτηκε η Γκιουζέλ και σηκώθηκε από το κρεβάτι. Έριξε μία αποτρόπαιη ματιά, γεμάτη αηδία, για τα τριχωτά αγόρια που κοιμόταν ήσυχα και  αγκαλιασμένα. « Αμάν Αλλάχ, τι βράδυ ήταν κι αυτό» μονολόγησε. Δεν κατάλαβε αν αυτοί οι δύο άντρες ήρθαν για την ίδια ή για να βρεθούν οι δυο τους μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα  των υπολοίπων αντρών στο καράβι του 6^Ο στόλου που είχε αγκυροβολήσει πριν λίγες μέρες στο λιμάνι. «Τι καλά που θα ήταν να μπορούσα να ξεφύγω από όλα αυτά, ξανά όπως τότε που τα κατάφερα για λίγο;» αναρωτήθηκε πάλι. Ναι, είναι αλήθεια , κάποια στγμή που ο Γαβράν σουλτάν ήταν άρρωστος βαριά, προσπάθησε η καλή μας η Γκιουζέλ να ξεφύγει. Προσπάθησε να αποτινάξει από πάνω της, τους προστάτες και όλους  αυτούς. Δεν τα κατάφερε όμως. Το μόνο που κατάφερε ήταν να αλλάξει προστάτη και να πέσει στα χέρια του Ζέλα σουλτάν. Εκεί άρχισε να βλέπει το τέλος της. Ο Ζέλα σουλτάν δεν είχε την ίδια δύναμη με τον Γαβράν σουλτάν. Ούτε μεγαλύτερο αριθμό μαγαζιών, ίσα ίσα πολύ λιγότερο με αποτέλεσμα να μην καταφέρνει να τα βγάζει πέρα. Οικονομικά προβλήματα εμφανιζόταν από παντού. Τα χρήματα τα δικά της δεν έφταναν για τα δικά της τα έξοδα πόσο μάλλον να αποδίδει και το ποσοστό του προστάτη. Είχε δημιουργήσει πολλά έξοδα και υποχρεώσεις. Και ο Γαβράν σουλτάν ήταν ακόμη άρρωστος. Κάτι έπρεπε να κάνει. Λύση δεν υπήρχε παρά μόνο μία. Να φύγει. Να μείνει μόνη της, να μην έχει την ανάγκη κανενός. Να καταφέρει όλα τα έσοδα από τα μαγαζιά να γίνουν δικά της. Αυτή μόνο να εισπράττει.  Στο μυαλό της είχε μετρήσει εκατομμύρια γρόσια, τα μάτια της γυρνούσαν σαν μετρητές χρημάτων. Αισθανόταν απίστευτη ευφορία. Και  το τόλμησε. Το έκανε.

     Όρθωσε το ανάστημά της, έστω και με αυτή την ραχίτιδα που είχε εκ γενετής, άνοιξε τα χείλη της προκαλώντας τρόμο στην μικρή Φατμέ  την μικρή της βοηθό με το κίτρινο των ελάχιστων δοντιών της και γέλασε δυνατά κάνοντας ένα σμήνος πουλιών, που καθόταν σε μία ακακία στην αυλή του σπιτιού της, να πετάξουν τρομαγμένα μακριά. Ήταν γριά, ναι το ήξερε. Τα χρόνια είχαν περάσει κάνοντας αυτό που ήξερε μόνο να κάνει  κι αυτό όχι καλά, αλλά δεν γνώριζε τίποτα άλλο και επιβαλλόταν να επιβιώσει. Στην αρχή ήταν όλα καλά. Παρόλο που ήταν γριά και άσχημη οι γνωριμίες που είχε δημιουργήσει όλα αυτά τα χρόνια στην πιάτσα, την βοήθησαν να κάνει ένα καλό ξεκίνημα και να αισθανθεί πως μπορεί να τα καταφέρει. Είχε γεμίσει ελπίδες. Αισθανόταν ελεύθερη.  Ναι το πίστευε, το φώναζε παντού. « Είμαι πουτάνα, ναι, αλλά πουτάνα χωρίς νταβατζή…». Το παραμύθι όμως, όπως όλα τα καλά παραμύθια, δεν κράτησε πολύ. Ένα καλό παλικάρι, ελληνόπουλο της περιοχής, και δίκαιο πάνω από όλα, δεν άντεχε να ακούει τις κραυγές ηδονής της γριάς πόρνης, δεν άντεχε να σκέφτεται πως τόσα καλά και τίμια κορίτσια ζουν μέσα στην φτώχια και στην ανέχεια. Δεν μπορούσε να ανεχτεί την ύπαρξη μιας άτιμης γυναίκας ανάμεσα σε φτωχά πλην τίμια κοριτσόπουλα, τα οποία πολλές φορές παρέσυρε σε ακολασίες η τσατσόγρια Γκιουζέλ. Και έπραξε το καθήκον του. Ένα βραδάκι γύρω στις 8 και 30, Κυριακή θα ήτανε θαρρώ, το ελληνόπουλο, Αριστείδης το όνομά του, Άρης ο δίκαιος για τους φίλους του, πήγε στον οίκο που διατηρούσε η Γκιουζέλ και τις έκανε δύο τσαμπουκάδες, δύο χαρακιές στο πρόσωπο. Τα αίματα έρρεαν στο ρυτιδιασμένο της πρόσωπο. Τα ματωμένα της μάγουλα, είχαν παραμορφωθεί. Παρόλες τις επεμβάσεις δεν κατάφερε να ξαναγίνει αυτό που είχε καταφέρει  για λίγο, είναι η αλήθεια, χρονικό διάστημα. Πλέον, δεν είχε δουλειά, κανείς δεν την πλησίαζε. Ξαναέκανε προσπάθεια να επανέλθει στον Γαβράν σουλτάν, αλλά τα λόγια του ακόμη αντηχούν στα αυτιά της «οι πόρνες αν θελήσουν να φύγουν από τον νταβατζή, βρίσκονται συνήθως μαχαιρωμένες ή με μία πέτρα στον λαιμό».

     Δεν ήξερε τίποτα πια. Η επιβίωσή της εξαρτιόταν από τους άλλους και από τις φιλανθρωπίες των πολιτικών. Ώσπου μία μέρα εμφανίστηκε ξανά μπροστά της ένας παλιός της γνώριμος ο Παράγκ σουλτάν. Φίλος  και συνεργάτης από το παρελθόν, της πρότεινε  παρά τα 84 της χρόνια να συνεργαστούν  και πάλι, αυτή τη φορά για δικό του όφελος. Κυρίαρχος πλέον και των δύο σουλτάνων. Και το έπραξε. Όπως πάντα. Αυτό που ήξερε να κάνει καλά. Αυτό που έμαθε από τα μικράτα της. Να είναι πόρνη, άλλοτε πολυτελείας και άλλοτε του δρόμου.


Επάγγελμα ζωής: πόρνη κατ’ εξακολούθηση!

  Αυτή είναι η ιστορία της λοιπόν. Γεμάτη πόνο, δάκρυα και αίμα. Το κουρασμένο κορμί της, το τόσο βασανισμένο από τον έρωτα, προσδοκά την στιγμή που θα ξεψυχήσει. Εύχεται η ίδια, να μην αργήσει ο θάνατος…

Ανεκδοτάκι!

Γυρίζει ο μικρός στο σπίτι, πηγαίνει στον πατέρα του μυξοκλαίγοντας και λέει:
- Μπαμπάαα, ο Γιωργάκης στο σχολείο με κοροϊδεύει. Με φωνάζει συνέχεια γκέυ!
- Και συ τι κάνεις; μπαοκ είσαι. Σπάστου τα μούτρα.
- Αχ, μπαμπακούλη δε μπορώ. Είναι πολύ γλυκούλης...

(το χθεσινό ;) )...Στοιχηματάκι!

Πλάκα στην πλάκα μετά το σημερινό σαββατιάτικο ρινοκλά του πράσινου λαγού, αύριο μετά από πολύ καιρό θα ξαναπαίξω στοίχημα...φορτώνουμε το διπλό του γαύρου (θα έλεγα και το δικό μας διπλό, αλλά θεωρώ γρουσουζιά να στοιχηματίζω την λατρεία μου)... και ότι άλλο θέλετε.

Δικαίωσις, λέμε!
Άιντε ευχηθείτε με και σε ανώτερα...
(δεν θα γίνουμε ποτέ στοιχηματζήδες εκτός κι αν προσφέρει γέλιο και χαρά στις ψυχές μας)

98…

… 98, 98, 98… Γυρνούσε στο μυαλό μου. Να έφταιγε η χθεσινοβραδινή αλκοολοποσία; Πω ρε συ, τι πονοκέφαλος είναι αυτός. Τι ζαλούρα. Όλα γυρίζουν, το στομάχι μου ανακατεύεται, το κεφάλι μου πάει να σπάσει. Και αυτός ο θόρυβος. Αυτό το ενοχλητικό κουδούνισμα. Ντριννν, ντριννν, ντριννν, ας το  σηκώσει κάποιος. Κάποιος, ποιος; Εγώ! Άνοιξα τα μάτια έντρομος και πετάχτηκα επάνω. Το δικό μου τηλέφωνο χτυπάει. Μέσα στον ύπνο και τη παραζάλη μου δεν κατάλαβα τίποτα. Δεν κατάλαβα ότι χτυπούσε το δικό μου τηλέφωνο. Μα που είναι; Η ασύρματη συσκευή, που μόλις πριν από  μία εβδομάδα είχα αγοράσει ήταν εξαφανισμένη. Τι σκατά έγινε, αναρωτήθηκα. Που στο διάλο είναι, γμτο μεταλλαγμένο τους πτηνό. Πουθενά. Εξαφανισμένο. Εντωμεταξύ δεν είχε πλέον νόημα να συνεχίσω την αναζήτησή του επειδή όποιος και αν με καλούσε, είχε ήδη διακόψει την κλήση. Ποιος να ήταν άραγε πρωί πρωί;  Κοίταξα την ώρα φευγαλέα. Κοντοστάθηκα και κοίταξα την ώρα ξανά. Δεν πίστευα στα μάτια μου. Η ώρα ήταν  5 το πρωί. Αχ δεν θυμόμουν τίποτα. Ούτε πως έφτασα σπίτι, ούτε που ήμουν πριν, ούτε τι είχα πιει… τίποτα. Και η ζαλάδα συνεχιζόταν. Γύρισα στο κρεβάτι, άπλωσα το κορμί μου, έβαλα τα χέρια κάτω από το μαξιλάρι και… έπιασα κάτι ζεστό. Τι ήταν; Χριστέ μου είχε δάκτυλα. Ήταν ένα χέρι! Άναψα το φως, αυτό επάνω στο κομοδίνο και είδα ένα θεϊκό πλάσμα να κοιμάται. Είχε ένα υπέροχο κορμί, με μακριά ξανθά μαλλιά και ένα καταπληκτικό πρόσωπο, καλοσχηματισμένο με υπέροχη μύτη. Άνοιξε τα μάτια του, πρασινογάλανα, με κοίταξαν λάγνα και … ντριννν, ντριννν, ντριννν, άρχισε πάλι. Άνοιξα τα μάτια μου, πετάχτηκα από το κρεβάτι (όχι την καταδίκη μου, όνειρο ζω, μην με ξυπνάτε γμτα ξύλα του κυριάκου γμ) και στο τελευταίο κουδούνισμα, λίγο πριν σταματήσει , το σήκωσα.

-Ναι, παρακαλώ, ποιος είναι;

-Χικμνταρ, gerosatyros εβέτ;

Έμεινα με το στόμα ανοικτό!

-Ε; εεε εννοώ, ορίστε;

- Χικμνταρ, gerosatyros εβέτ;*

-Παρακαλώ, εξκιούζ μι, άι ντοντ αντερστέντ. Χουάτ αρ γιου σαίινκ;

-Μπιρ αν εντίν!**

Τι μπύρα και αηδίες μου λέει αυτή σκέφτηκα και τι είναι αυτό που έκανα με τα τζιν; Αχ, θε μου δεν θα ξαναπιώ τόσο πολύ. Τι έπαθα ο έρμος. Και τι ωραίο όνειρο έβλεπα, μπα δε…  θα το κλείσω. Την στιγμή που ετοιμαζόμουν να πατήσω το κουμπί, την άκουσα.

-Όλα! ‘Όλα! Εστά, γέρο σάτυρος;

Όπα! Γνωστή φωνή. Και κάτι μου θυμίζουν αυτές οι λέξεις. Γνωστή γλώσσα είναι. Την ξέρω, την γνωρίζω καταλαβαίνω τι είναι. Ναι, ξύπνησα.

-Όλα, κε ταλ; Κιέν ες; Γεια τι κάνεις ποιος είναι;

-Γειαααα, τι κάνεις; ( με σπαστά ελληνικά, μία φωνή τόσο γνωστή που έσπαγα το κεφάλι μου να καταλάβω ποιος είναι; Μα ποιος είναι; Ο Χουάν ο καθηγητής μου δεν  ήταν σίγουρα!)

-Γεια σου! Ποιος είσαι; Προσπαθώ εδώ και ώρα να καταλάβω, αλλά αδυνατώ να τα καταφέρω. Μπορείς να μου πεις;  Ποιος είσαι άνθρωπέ  μου;

- Χεχε! Ντε με κατάλαβες ε; Πορκέ νο; Τόσα κρόνια παίζω για την αγαπημένη μας ομάδα.

Μου ήρθε ντα-μπλάς ! Πήγα να μείνω στον τόπο. Δεν είναι δυνατόν, σκέφτηκα.

-Όχι δεν γίνεται, άρχισα να τραγουδάω, δεν είναι δυνατόν, Εσύ που έπαιζες τον ΑΡΗ μας στα χέρια, τώρα με τηλεφωνείς στα δικά μου τα λημέρια. Τ ι  θ έ λ ε ι ς, Σέρνιο;

-Θα σε μαλώσω! Πολύ όμως.

Η φωνή του ψυχρή και απόμακρη, με τρόμαξε. Μία ανατριχίλα διαπέρασε τη ραχοκοκαλιά μου κα εγκαταστάθηκε στο λοβό του δεξιού μου αυτιού.

-Γιατί; Ρώτησα, ψελλίζοντας.

- Γιατί δε με άφησες να γυρίσω. Εσύ δεν έγραψες την Τρίτη σε αυτή, την φυλλάδα (πως την λεν), που έχει αυτός ο … Σκόρδας που έδιωξα πριν τόσα χρόνια; Δεν  μου έκανες πόλεμο γράφοντας…

-Στάσου, περίμενε. Ναι έγραψα κάτι για σένα, αλλά δεν θυμάμαι τι.

-Τα σε πω εγώ. Έγραψες …

… στον ποδοσφαιρικό ΑΡΗ, αυτόν τον «πρώην» τι τον θέλουν; Καταλαβαίνεται πολύ καλά σε ποιον αναφέρομαι…  Καταπληκτικός τεχνίτης, βοήθησε την ομάδα πολύ, γκολτζής, παικτούρα μεγάλη και άλλα πολλά μπορείς να πεις για αυτόν… Μπορείς ταυτόχρονα να βρεις και πολλά αρνητικά, όπως χοντρός, παράγοντας, τζογαδόρος και άλλα πολλά επίσης. Ποδοσφαιρικά αν τα ζυγίσεις είναι περίπου ίσα. Οικονομικά όμως; Εδώ τίθεται ένα μεγάλο ερώτημα. Ποιος ο λόγος επιστροφής του στην ομάδα, θα βοηθήσει, θα αλλάξουν οι στόχοι με την έλευσή του;…  Η ομάδα ακόμη δεν έχει πάρει φορολογική ενημερότητα και εμείς ονειρευόμαστε λαγούς με πετραχήλια. Πρέπει να πληρωθούν οι υπόλοιποι παίκτες, οι υποχρεώσεις τρέχουν και μην ξεχνάμε και τις επιταγές του …

-Ε, ναι τα έγραψα, δεν το αρνούμαι. Γιατί ψέματα είναι; Όμως εσύ πως…

-Τα σου πω ένα πράμα. Ούνο, σολαμέντε ούνο. Στο Μπακού θα πάρω το νούμερο 98. Τα χρόνια της ομάδας. Το καλοκαίρι που τα γυρίσω θα ξαναπάρω στην ομάδα το 98. Θα δεις εσύ την εκδίκησή μου. Και αν νομίζεις ότι ξόφλησα επειδή δε με θέλει άλλη ομάδα στην Ευρώπη, με θέλει ο ΑΡΗΣ και θα δεις ότι δεν είμαι πρώην ποδοσφαιριστής. Άι λ μπι μπακ! Άστα λα βίστα!

Ε ρε τι πάθαμε. Καλά που το βρήκε το τηλέφωνό μου; Πως κατάφερε να επικοινωνήσει μαζί μου; Γιατί σε μένα θε μου; Γιατί αυτή την ώρα; Θα κλάψωωωωωω!  Έχασα και το κορμί πατριώτη. Όχι άλλο κάρβουνο. Όχι άλλον συνταξιούχο. Φτάνει!

-ΕΕΕ, εσύ! Σέρνιο, με ακούς; Τις επιταγές ΠΡΩΤΑ φίλος, τις επιταγές.

(Οχ, θε μου λέτε να γυρίσει πάλι; Ευτυχώς που στις φανέλες ΔΕΝ βάζουν τριψήφια νούμερα… δεν θα το άντεχα)

*Ο κύριος γέρο σάτυρος, ναι;

**Μια στιγμή παρακαλώ

gero.satyros@hotmail.gr